Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, θεωρείται από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Επιβλητικός, γοήτευε τη κάμερα και το γυναικείο πληθυσμό. Μια άγνωστη ιστορία που δεν ξέρουμε όμως για τον ίδιο είναι ότι είναι ήρωας, και ότι τραυματίστηκε σε μάχη. Ενώ νοσηλευόταν στην Αθήνα και μπορουσε να υπηρετήσει στη πρωτεύουσα, ζήτησε να γυρίσει στο μέτωπο. Ως ελάχιστη ένδειξη τιμής έλαβε μετάλλιο ανδρείας.
Ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος, εκτός από μεγάλος κωμικός, ήταν και μέγαλος πατριώτης. Το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο, πολέμησε κάτω από δύσκολες συνθήκες και οι μνήμες από τις μάχες που έδωσαν οι Έλληνες δεν σβήστηκαν πότε από τη μνήμη του.
Πολύ αργότερα, όταν ο πόλεμος ήταν μια μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν, ό ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: «Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες».
Ο Παπαγιαννόπουλος βγήκε ζωντανός από την πρώτη γραμμή του μετώπου και μετά τη συνθηκολόγηση επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Διακοφτό, με το μόνο διαθέσιμο μέσο. Τα πόδια του.
Διαβάστε επίσης