Ελένη Ευθυμίου («Με χτύπησε στις 2.45»)

Σκηνοθετεί την παράσταση «Με χτύπησε στις 2.45» που βασίζεται στο βιβλίο της Eléonore Mercier «Je suis complètement battue» που ανεβαίνει από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» σε συμπαραγωγή με το φεστιβάλ των Δημητρίων στο θέατρο Άνετον. 
H Ελένη Ευθυμίου έδωσε συνέντευξη από τον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY.

Τι είναι αυτό το έργο; Ένα κανονικό θεατρικό;
Δύσκολη η λέξη κανονικό. Το κείμενο της παράστασης δεν είναι θεατρικό. Δεν έχει πλοκή και ό, τι περιγράφει δεν στηρίζεται στη μυθοπλασία. Είναι υλικό από πραγματικά τηλεφωνήματα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Η δημιουργία αυτής της παράστασης στηρίχτηκε στη διαδικασία του επινοημένου θεάτρου. Με βασικό άξονα το κείμενο της Ελεονόρ Μερσιέ αλλά χρησιμοποιώντας και άλλες πηγές στήθηκαν πολλά, μικρά, ανεξάρτητα κομμάτια τα οποία όλα μαζί συνθέτουν μία πορεία -όχι εντελώς γραμμική- από τη σιωπή στο λόγο.

Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για το βιβλίο και τη συγγραφέα.
Η συγγραφέας Ελεονόρ Μερσιέ δούλευε σε μία τηλεφωνική γραμμή βοηθείας για 17 χρόνια. Στην διάρκεια αυτών των ετών κρατούσε σημειώσεις από τα τηλεφωνήματα που λάμβανε. Κάποια στιγμή αποφάσισε να απομονώσει προτάσεις από τα τηλεφωνήματα αυτά και, βάζοντάς τες τη μία μετά την άλλη να φτιάξει ένα βιβλίο ντοκουμέντο.

Το ενδιαφέρον αυτού του βιβλίου είναι η αλληλουχία αυτών των προτάσεων, αν τις διαβάσεις σαν σύνολο κι όχι μεμονωμένες. Έγινε προφανώς κάποια δραματουργική διασκευή.
Προφανώς. Μέσα από τη σύνθεση μεμονωμένων προτάσεων υπάρχει η δυνατότητα να φτιαχτούν μονόλογοι -ακόμα και διάλογοι. Ταυτόχρονα μία πρόταση μπορεί να σταθεί αφορμή για τη δημιουργία μίας ιστορίας βασισμένης στην κίνηση ή για τη δημιουργία ενός τραγουδιού.

Πώς σκηνοθετεί κανείς μια «ορχήστρα» φωνών;
Όπως σκηνοθετείται ένα χορικό. Πολλά υποκείμενα σε μία αντικειμενική συνθήκη. Σε στιγμές οι φωνές ταυτίζονται.

Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα που συμμετέχει σε αυτήν την παράσταση;
Η ομάδα ξεκίνησε από έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων και σιγά σιγά άνοιξε. Αρχικά η παράσταση προετοιμάστηκε και παρουσιάστηκε ως δεκάλεπτη περφόρμανς στο φεστιβάλ του Μπέργκμαν στο Βασιλικό θέατρο της Στοκχόλμης στα πλαίσια ενός πρότζεκτ του θεατρικού δικτύου MITOS21. Το πρότζεκτ είχε σαν προϋπόθεση να συμμετέχει ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός από την κάθε χώρα-μέλος του δικτύου -με την ελευθερία να υπάρχουν και άλλοι συντελεστές. Στην συνέχεια προέκυψε η συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» και άλλαξε και η βάση της ομάδας, από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη. Το ευχάριστο είναι ότι κανένας από τους βασικούς συντελεστές δεν λείπει από την αρχική ομάδα. Όλοι όσοι συμμετέχουν είναι άνθρωποι με τους οποίους είχα ξανασυνεργαστεί ή είχα την επιθυμία να συνεργαστώ και άδραξα την ευκαιρία. Είναι όλοι νέοι άνθρωποι, ή νέοι στο μυαλό, με τους οποίους μας συνδέουν κοινές αντιλήψεις σε σχέση με τη διαδικασία και το σκοπό μίας παράστασης.

Ποια είναι η δική σου εμπειρία μέχρι τώρα στο θέατρο;
Είμαι τυχερή γιατί μέχρι τώρα είχα ως επί το πλείστον δυνατές εμπειρίες από το θέατρο. Έχω συμμετάσχει σε επαγγελματικές παραστάσεις με διαφορετική ταυτότητα κάθε φορά. Ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, και ως τραγουδίστρια. Τον τελευταίο χρόνο είχα και την τιμή να συνεργαστώ ως βοηθός σκηνοθέτη με τους σκηνοθέτες Βίκτορα Αρδίττη και Λευτέρη Βογιατζή, στις παραστάσεις «Νίκη» της Λούλας Αναγνωστάκη και «Αμφιτρύωνας» του Μολιέρου, για το Εθνικό θέατρο. Κάπου εκεί μεγάλωσα λίγο. Η πιο αξιομνημόνευτη όμως εμπειρία που είχα μέχρι τώρα ήταν τον Ιούλιο του 2011, όταν η ομάδα που είχαμε φτιάξει για τη διπλωματική μας εργασία, την παράσταση «Υπέροχες, υπέροχες μέρες», ταξίδεψε με πούλμαν ως τη Βαρσοβία για να συμμετέχει σε ένα φεστιβάλ θεάτρου. Είναι ωραίο όταν μέσα από το θέατρο καταφέρνεις να επικοινωνήσεις, αφ’ ενός με το κοινό αλλά κυρίως με τους συνεργάτες σου. Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή; Όπως προανέφερα η παράσταση ξεκίνησε ως δεκάλεπτη περφόρμανς, μέρος του πρότζεκτ του θεατρικού δικτύου MITOS21 «I was hit at fourteen forty five». Η Ιφιγένεια Ταξοπούλου, η οποία μου πρότεινε αυτή τη συμμετοχή, έκρινε πως θα ήταν κρίμα το υλικό που θα παρουσιάζαμε στη Σουηδία να μην ξαναπαρουσιαστεί. Πρότεινε λοιπόν μία συνεργασία μεταξύ των Δημητρίων και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» προκειμένου το δεκάλεπτο να γίνει ολόκληρη παράσταση. Έτσι προέκυψε μια ωραία και σπάνια ευκαιρία. Είναι δύσκολο στις μέρες μας να ενσωματωθούν νέοι άνθρωποι σε έναν εδραιωμένο θεατρικό χώρο.
 
info:
«Με χτύπησε στις 2.45» στο θέατρο Άνετον