Στο έργο της Σάρα Κέιν «Blasted», ο Ίαν είναι σαρανταπέντε χρονών και η Κέιτ είκοσιενός. Είναι πρώην εραστές που ξανασυναντιούνται μετά από καιρό σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Όταν ο Ίαν τη φιλάει η Κέιτ τραβιέται και σκουπίζει το στόμα της. «Μη βάζεις γλώσσα, δεν μ’ αρέσει» του λέει. Ο Ίαν λέει: «Συγνώμη».
(Άραγε ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα φιλιόντουσαν με γλώσσα;)
Ο Ίαν καπνίζει και πίνει τζιν, συνέχεια. Λέει ότι του έχουν αφαιρέσει το ένα πνευμόνι αλλά και το άλλο δεν θα αντέξει για πολύ. Αλλά δεν κόβει ούτε το ποτό ούτε το τσιγάρο, κυρίως το τσιγάρο που τον σκοτώνει. Λέει: «Όσο ζω το διασκεδάζω». (Αυτό θεωρεί διασκέδαση, το να καπνίζει και να πίνει.)
Λίγο μετά ο Ίαν την ξαναφιλάει και αυτή ανταποκρίνεται. Αυτός βάζει το χέρι του μέσα απ’ το πουκάμισό της και πάει να της πιάσει το στήθος. Με το άλλο χέρι ξεκουμπώνει το παντελόνι του κι αρχίζει να αυνανίζεται. Αυτή τον σπρώχνει μακριά της. Του λέει «μη» και αρχίζει να τραυλίζει. «Δεν θέλω να το κάνω» του λέει, αυτός επιμένει, αρχίζει πάλι να την φιλάει, εκείνη τραυλίζει χειρότερα καθώς του λέει «Μ’ αρέσεις στ’ αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να το κ-κ-κ-κ-κάνω».
Μετά αυτός της παραπονιέται: «Μη με γκαβλώνεις αν δεν έχεις σκοπό να με κάνεις να χύσω. Πονάει». Η Κέιτ λέει: «Συγνώμη». Και το εννοεί. Ο Ίαν συνεχίζει: «Δεν μπορώ να γκαβλώνω και να ξεγκαβλώνω συνέχεια. Αν δεν χύσω, ποναν’ τ’ αρχίδια μου». Η Κέιτ του λέει: «Δεν το ‘θελα». Μετά ο Ίαν, δείχνοντας να υποφέρει στ’ αλήθεια, παίρνει το χέρι της, το βάζει στα γεννητικά του όργανα και αυνανίζεται, ώσπου τελειώνει επώδυνα. Η Κέιτ τον ρωτάει: «Είναι καλύτερα τώρα;»
Μετά μιλάνε και για αγάπη: «Με πλήγωσες» «Όχι, σ’ αγαπώ» «Σταμάτησες να μ? αγαπάς». Μετά λένε για την πρώην γυναίκα του Ίαν και για τον γιο του (είναι εικοσιτεσσάρων ετών, μεγαλύτερος από την Κέιτ), ο Ίαν λέει ότι αγαπούσε τη γυναίκα του την Στέλλα, ώσπου εκείνη «πήγε και γαμήθηκε με μια λεσβία».
Στην αρχή της δεύτερης σκηνής τα πράγματα πάνε χειρότερα. Μετά η Κέιτ αρχίζει να τον κανακεύει και να ερωτοτροπεί μαζί του. Του κάνει διάφορα να τον ερεθίσει και μετά και στοματικό έρωτα, (πίπα), ενώ εκείνος συνεχίζει να φλυαρεί, ώσπου, καθώς εκείνος τελειώνει, του δαγκώνει το πέος… Αα!
Μετά που ηρεμούν, λένε για το προηγούμενο βράδυ που κι εκείνος καθώς την έγλυφε, την δάγκωσε και την έκανε να αιμορραγεί…
(Έκαναν άραγε στοματικό έρωτα ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ο ένας στον άλλον, που αγαπιόντουσαν τόσο πολύ; Αν και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είχαν την ευκαιρία να κοιμηθούν μαζί ένα μόνο βράδυ όλο κι όλο, μετά το θάνατο του Τυμπάλδου που θα εξαναγκάσει τον Ρωμαίο να φύγει εξόριστος το ξημέρωμα για την Πάδουα. Και θα το τραινάρουν όσο μπορούν καθώς χαράζει, διακινδυνεύοντας τη ζωή του Ρωμαίου, όχι για να το «ξανακάνουν» αλλά για να λένε λόγια έρωτα, τα λόγια της αγάπης τους.)
Στην τρίτη σκηνή η Κέιτ την έχει κοπανήσει από το μπάνιο και μένει ο Ίαν στο έλεος του Στρατιώτη. Αυτά που θα περιγράψει ο Στρατιώτης είναι η φρίκη της φρίκης… χειρότερα και από αυτά στην «Έρημη χώρα» («Waste Land») και από αυτά που μονολογεί ο Κουρτς στο «Αποκάλυψη Τώρα».
Μετά ο Στρατιώτης ρίχνει κάτω τον Ίαν, μπρούμητα, και τον βιάζει.
Λίγο μετά του ρουφάει το ένα μάτι και το τρώει, και μετά και το άλλο μάτι…
Στην τέταρτη σκηνή η Κέιτ επιστρέφει κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά…
Μετά ο Ίαν τρώει το πτώμα του μωρού, γιατί πεινάει.
Μετά μπαίνει στη σκηνή η Κέιτ κρατώντας λίγο ψωμί, ένα μεγάλο λουκάνικο κι ένα μπουκάλι τζιν. Ανάμεσα από τα πόδια της τρέχει αίμα…
Έχουν επιβιώσει, θα παραμείνουν ζωντανοί…
(Ενώ ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στο τέλος του δικού τους έργου είναι νεκροί! Αλλά αυτό είναι ένα άλλο έργο.)
Τι απελπισία! Τι σιχασιά κι αυτή η βία! Το να δείχνει κανείς επί σκηνής με ωμότητα μια τέτοια βία… Τη βία για τη βία. Για να σοκάρει και να προκαλεί. Σαν να σε φτύνει κατάμουτρα με μια ροχάλα, σαν να σε πιτσιλάει με μολυσμένο αίμα, σαν να ξερνάει πάνω σου χολή… Γιατί; Για να αφυπνιστεί -λέει- ο αποχαυνωμένος θεατής; (Παύση) Και μετά τι; Τι άλλο μένει να επιδειχτεί; Όχι να ειπωθεί, να επιδειχτεί, να γίνει πράξη σκηνική…
Το τίμημα για αυτήν την ύβρη, ύβρη ως προς τα θεατρικά όρια, είναι να γίνει, μετά από το πρώτο σοκ, η βία αυτή συμβατική… όσο ωμή κι αν παρουσιάζεται αρχικά, γρήγορα να ψηθεί. Καθώς θα αρχίσουν να λένε τις συνήθεις μπούρδες τους οι κριτικοί και οι θεατρολόγοι, δίνοντας τη δική τους ερμηνεία… Να βρίσκουν ένα κάποιο νόημα, κοινότοπο, συνήθως καταγγελτικό, να ανακαλύπτουν σκοπιμότητες που κάνουν αναγκαία στη σκηνή αυτήν τη βία, σαν να πρόκειται για έναν παράφορο συμβολισμό … Η γνωστή ερμηνεία του χειρίστου είδους. Εσύ ματώνεις και πεθαίνεις και ο άλλος, επειδή του τράβηξες την προσοχή, βρίσκει αμέσως μια καινοφανή εκφραστική προσποίηση στη δική σου αγωνία, έναν ακραίο εξπρεσιονιστικό στιλ στη δική σου θανάσιμη απελπισία! Ε βέβαια! Ακόμα κι αν αυτοκτονήσεις στο τέλος -για να πείσεις ότι η απελπισία σου δεν ήταν στιλ, δεν ήταν προσποίηση, ήταν αυθεντική-, το βιολί τους αυτοί. Οι ηλίθιοι, βλέπεις, με τις βεβαιότητές τους, είναι αήττητοι! Θα πουν τα στερεότυπα που έχουν στο μυαλό τους, όπως και να ‘χει. Και οι χειρότεροι από αυτούς, οι πιο βέβαιοι για τις ερμηνείες τους και πιο διαβασμένοι ηλίθιοι, οι ακαδημαϊκοί και οι δήθεν αντι-ακαδημαϊκοί, θα τα διαδώσουν και σε άλλους…
Ιδού η τιμωρία των υβριστών! Ακόμα και των πιο αυθεντικών…
Κανένας δεν γλυτώνει.
* Με αφορμή την παράσταση «Blasted» της Σάρας Κέιν σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη από το ΚΘΒΕ
sz@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
