Έμμα, κριτική της παράστασης

Την παράσταση ?Εμμα, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία. Θεατρικός μονόλογος βασισμένος στο βιβλίο «Αναμνήσεις δι? αλληλογραφίας» της Έμμα Ρέγιες.

Επίπεδη παράσταση, χωρίς σφρίγος, βασισμένη σε ένα μέτριο, από λογοτεχνική άποψη, κείμενο, παρά την προτροπή συγγραφής, όπως εμφατικά δηλώνεται στην έκδοση του βιβλίου, από τον μεγάλο νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

 

Το βιβλίο καταγράφει τις σκόρπιες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας της συγγραφέως και κατόπιν ζωγράφου, η οποία απευθύνεται, μέσω επιστολών, σε έναν φίλο της. Ανασυνθέτοντας την παιδική ηλικία στους δρόμους της πρωτεύουσας Μπογκοτά, τις περιπλανήσεις, τις μετακινήσεις και τέλος τον εγκλεισμό σε μοναστήρι, της ίδιας και της αδερφής της -εγκαταλελειμμένων παιδιών που έζησαν στο περιθώριο της κολομβιανής κοινωνίας- μέχρι την απόδρασή της από το ιδρυματικό περιβάλλον και την έναρξη της ενήλικης ζωής της και τα ταξίδια στον κόσμο (Αμερική και Ευρώπη), περιγράφεται βιωματικά η ετεροχρονισμένη εντύπωση γεγονότος- ανάμνησης.

 

Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε υποδηλώθηκε ο ετεροχρονισμός της αφήγησης με έναν μικρό πρόλογο από την ηθοποιό, η οποία συστήθηκε στο κοινό με το όνομά της –τίτλο της παράστασης- και με την ιδιότητα της ζωγράφου στο Παρίσι του 20ου αιώνα.

 

Η θεατρική αφήγηση ξεκίνησε με αυτή την επισήμανση, συνδέοντας εύστοχα σκηνοθετικά, τις εκδοχές απεύθυνσης του βιβλίου και του θεατρικού μονολόγου (φίλος της συγγραφέως- θεατές) καθώς και το χρονικό πλαίσιο μετατοπισμού της αφήγησης, από την ενήλικη ζωή στην παιδική ανάμνηση.

Το σκηνικό της παράστασης, ένας κλειστός χώρος δωματίου με κόκκινες κουρτίνες που άφηναν κάποιες ρωγμές μεταθέασης και λειτούργησαν ως παραβάν μεγέθυνσης εικόνων – σκιών και μία καρέκλα, ενταγμένο στο γενικό πλαίσιο της λιτότητας, ενίσχυε κάποιες αφαιρετικές τροπές, χωρίς φαντασία ωστόσο.

 

Τα κοστούμια της παράστασης φάνταζαν άκομψα και με χρωματική σκληρότητα των πέπλων -υποκρισίας;- που υπογράμμισαν το σχήμα αισθητικής μιας κοινωνίας, στην εικόνα της παιδικής ανάμνησης. Οι επιλογές των τραγουδιών, με ενδιαφέροντα μοτίβα, αποδυνάμωσαν, λόγω της έντασης, την εικόνα των λόγων που θέλησαν να χρωματίσουν.

Σ? αυτό τον κλοιό η ηθοποιός της παράστασης αφηγήθηκε άνευρα και χωρίς εκφραστική δύναμη τις αναμνήσεις της ηρωίδας της. Ο θεατρικός τύπος που περιέγραψε δεν είχε βιωματική θέρμη και βάθος εκμυστήρευσης και τα λόγια ακούστηκαν χωρίς την διακύμανση και τον παλμό μιας ισχυρά εντυπωμένης ανάμνησης όπως αυτή της παιδικής ηλικίας, στην ψυχολογική-κοινωνιολογική διάσταση της εγκατάλειψης και του εγκλεισμού αλλά και της αφέλειας, της περιέργειας, της αντίδρασης και της μαθητείας ζωής στις αντίξοες συνθήκες που η συγγραφέας παρουσιάζει και εκθέτει στο βιβλίο της προς τον παραλήπτη των επιστολών της. Έτσι εκφράστηκε θεωρητικά η αξία της εμπειρικής γνώσης στον άτονο θεατρικό μονόλογο της Έμμα.

 

 

Διασκευή-Ερμηνεία: Μαρία Πρωτόπαππα

Μετάφραση: Μαρία Παλαιολόγου

Συνεργάτης Δραματουργίας: Κίττυ Παϊταζόγλου

Σκηνογράφος-Ενδυματολόγος: Μαρία Πανουργιά

Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριέλα Νέστορα

Εκτέλεση κοστουμιών: Παρασκευή Πρωτοπαππά

Φροντιστήριο: Ιουλία Σταμούλη

Κατασκευή σκηνικού: Another Kind Of Art

Συμπαραραγωγή: Kart Productions & Όψεις Πολιτισμού

 

Έμμα Ρέγιες

«Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας»

Μετάφραση: Μαρίας Παλαιολόγου

Εκδόσεις Ίκαρος

 

πηγή cityculture.gr /  Έμμα / κριτική Άγγελα Μάντζιου