Εν μέσω πανδημίας!

Όσο να πεις, δυο μεγαλόσωμα λαμπραντόρ δύσκολα τα κουμαντάρει ένας άνθρωπος, πόσo μάλλον, αν είναι γυναίκα. Παρόλα αυτά, η μαντάμ τα έσερνε στην αρχή κι ύστερα τη σέρνανε αυτά όπου ήθελαν. Βάδιζαν κι οι τρεις ζιγκ- ζαγκ στον δρόμο, με το ζόρι όρθια αυτή, μπορεί να ξαπλώθηκε καταγής κάποια στιγμή, δεν το είδα. Πάντως, το κατάλαβε το ατόπημα και τώρα τα βγάζει προς νερού τους ένα- ένα. Το πρώτο τραβάει το λουρί, μυρίζει, στέκεται, συνεχίζει. Το άλλο κλαίει στο μπαλκόνι. Την εργάσιμη μέρα είναι και τα δυο στη βεράντα, αλυχτούν κάθε που έχουν λόγο. Είτε βλέπουν άλλο σκυλάκι είτε έτσι, για ξέσκασμα. Τι να πεις. Εδώ δε λες που είσαι εσύ ο ίδιος καραντίνα ακούσια στο σπίτι σου, θα πεις για τα ζωντανά που ζουν οκτάωρο ολόκληρο σ ένα σπίτι ολομόναχα; Σκυλίσια ζωή και η δικιά σου, μη νομίζεις. Φαγητό, τουαλέτα, ύπνος, άντε και καμία βόλτα στο τετράγωνο, γιατί έχεις σιχαθεί και τα sms και τις φόρμες και τη γειτονιά.
 

Οπότε τι μένει; Ειδήσεις του τρόμου, αηδίες και ξερατά στα ριάλιτι, βαρετές κουβέντες κι ένας κύκλος με το μάτι, όταν δε βρέχει κι ανοίγεις παράθυρο. Σήμερα πέρασε το απορριμματοφόρο του Δήμου, κρίμα που δεν είχα κινητό ν απαθανατίσω το ενσταντανέ. Σταματάει στον κάδο, κατεβαίνει ο ένας υπάλληλος, ανοίγει το καπάκι , αρπάζει δυο σακούλες με σκουπίδια τις πετάει με ταλέντο αίλουρου στον άλλον και σε χρόνο δευτερολέπτων εξαφανίζονται όλοι. Πάω, βλέπω, ο κάδος μισός, τουλάχιστον. Κατάσταση της πλάκας. Δουλειά, κοροϊδία. Σε ποιον να μιλήσεις και τι να σου απαντήσει. Σιγά να μην νοιάζει τον υπάλληλο αν άφησε τα σκουπίδια στη θέση τους, σιγά να μην ιδρώσει το αυτί του αντιδημάρχου καθαριότητας, εφόσον το μάθει , που δεν ξέρω και ποιος είναι.
 

Ωραία μέρα είχαμε σήμερα. Ήλιος ζεστός, αποφάσισα να καθαρίσω τον δρόμο μπροστά από το σπίτι μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν τον έχει πατήσει πόδι υπαλλήλου καθαριότητας στα είκοσι χρόνια που ζω εδώ. Ποτέ, ούτε μία φορά. Επί όποιου δημάρχου. Καρμπόν όλοι τους. Πανομοιότυποι. Θα μου πεις, αν καθάριζε ο καθείς την πόρτα του, οι δρόμοι στις γειτονιές θα ήταν πάντα αστραφτεροί. Σωστό κι αυτό. Μερικά μέτρα παραπάνω – κατηφόρα έχουμε κι ανηφόρα τη λες – μια κυρία, μέσα στο σπιτικό της καλή νοικοκυρά υποθέτω, έχει στην αυλή της ένα φυλλοβόλο τεράστιο δένδρο, το οποίο ρίχνει όλα τα φύλλα του σταδιακά. Αν την έβλεπα μια φορά να τα συμμαζεύει, βραβείο θα της έδινα. Μπα, πλήρης αδιαφορία. Έρχεται στο μεταξύ ο αέρας, κάνει τη δουλειά του, συγκεντρώνεται ένα βουνό από φύλλα στη δική μου είσοδο. Ας είναι. Δε λέω κουβέντα, κρατώ κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, βάζω μάσκα, σκούπα και φαράσι, κάνω κι άσκηση, βρε αδερφέ. Τρία τέταρτα δουλειά, κινείται το αίμα στις αρτηρίες. Δε βαριέσαι, σε καραντίνα είμαστε, ας μη σκουριάσουμε εντελώς.

 

Τώρα, μέσα στον κλαυθμό και στον οδυρμό, μέσα στην αντάρα που έφερε στη ζωή μας αυτός ο καταραμένος ιός, μέσα στις μακάβριες αναφορές, μέσα στο πένθος και στις οδύνες για αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, για εκείνα που χαροπαλεύουν, για τους αγνώστους συνανθρώπους μας που αγωνιούν με το ένα πόδι στη ζωή και το άλλο μετέωρο στον τάφο, έγινε κι ένα καλό για τους πολλούς. Γλιτώσαμε φέτος το air bnb. Ζήσαμε ένα ήσυχο καλοκαίρι. Οι κάτοικοι του Παληού (μη φαντάζεστε βίλες και τέτοια, το πλήθος είμαστε μικροαστοί, οι προύχοντες είναι ελάχιστοι), βιώναμε όλη την τρέλα που συνεπάγεται από την πρόσκαιρη ενοικίαση των σπιτιών σε ορδές Βουλγάρων, Ρουμάνων και λοιπών πολυπληθών ομάδων, οι οποίοι διακοπές έκαναν οι άνθρωποι, εκατόν πενήντα ευρώ τη βραδιά- το λιγότερο- πλήρωναν, προσωρινοί ένοικοι ήτανε, κανέναν κανόνα δεν τηρούσαν.

Ναι, αλλά κάθε οκταήμερο, επταήμερο, οι ορδές άλλαζαν και η τσίκνα από τα μπάρμπεκιου, οι φωνές, ο σαματάς μεσημέρι – βράδυ ήταν μόνιμα στην περιοχή. Οι λίγοι κέρδιζαν, οι πολλοί υπέφεραν. Φέτος δε νοίκιασε σχεδόν κανείς δωμάτια κι όσοι τα κατάφεραν, μάθαμε ότι είχαν πελάτες – γείτονες με πλαστά πιστοποιητικά αρνητικών τεστ. Σημεία του καιρού μας. Γνωστά και μη εξαιρετέα.
 

Ένα άλλο πράγμα που ανέδειξε ο κορωνοϊός είναι η κατάρα του διχασμού. Αυτή η μόνιμη παθογένεια που δε θα εκλείψει ποτέ. Ο φύσει ατίθασος, επιπόλαιος, ωχαδερφιστής Έλληνας, όταν καταλαβαίνει ότι μια κατάσταση είναι επικίνδυνη, είτε δείχνει σοβαρότητα είτε αντίδραση. Επακόλουθο, οι συμμορφώσεις και οι αντιρρήσεις. Οι αρνητές και οι φρόνιμοι. Δυστυχώς, κοινός παρονομαστής η απώλεια. Ζωής, ελευθερίας, κίνησης. Είναι τραγικό ένας δικός σου άνθρωπος να δίνει μάχη επιβίωσης σε νοσοκομείο και να μην μπορείς να του συμπαρασταθείς. Είναι δε απάνθρωπο να χάνεις συγγενή και να ενταφιάζεται μόνος, χωρίς αντίο, χωρίς ασπασμό. Μοιάζει σενάριο ταινίας τρόμου, αλλά είναι σκληρή πραγματικότητα.
 

Η ζωή του καθενός είναι μοναδική και, είτε το θέλουμε είτε όχι, εξαρτιόμαστε από τους άλλους, από το σύνολο των ανθρώπων που είναι γύρω μας – ακόμη και μακριά μας- αλλά που μπορεί να φτάνει σ εμάς ο ψυχισμός, η ιδεολογία, το έργο τους. Έχουμε ανάγκη από τα πρόσωπα που αγαπάμε, από αυτά που θαυμάζουμε ή από κείνα που θα μας κάνουν να μετρηθούμε με τη σειρά μας. Γεννιόμαστε όμως, με έναν χάρτη, που χει διαφορετικά σύνορα από των άλλων. Τα όριά μας διαφέρουν αν και διαμορφώνονται απ το συνολικό γίγνεσθαι. Χρειαζόμαστε τους ανθρώπους για να υπάρχουμε. Όπως και ναναι αυτοί.

Έρχονται Χριστούγεννα. Δε θα είναι γιορτινά, όπως τα περσινά. Αυτό που δεν θ αφήσουμε να αλλάξει είναι οι, από καρδιάς, ευχές. Το ουσιώδες δε, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι ο σεβασμός στη ζωή. Αυτό το θείο δώρο, μας δίνεται μια μόνο φορά.

Εν μέσω πανδημίας, λοιπόν, Καλά Χριστούγεννα!

κείμενο: Παύλος Λεμοντζής
φωτογραφία: Pixabay