Ένα 2011 με περισσότερα όνειρα, οργή & πίστη

Τσιμπήσαμε πρόχειρα στο γραφείο αργά το απόγευμα.
Μάζεψε προσεκτικά ότι απέμεινε μέσα στη διάφανη συσκευασία του «ντελιβερι». Βγαίνοντας από την είσοδο της πολυκατοικίας πέρασε το δρόμο και σκύβοντας με κάποιο σεβασμό θα έλεγα, άφησε τα αποφάγια στην άκρη του πεζοδρομίου, κοντά στον κάδο απορριμμάτων.
Το καπάκι απο τη συσκευασία ήταν κλειστό.

“….περιμένεις οι γάτες μόνες να το ανοίξουν?” ρώτησα με μια ελεγχόμενη δόση ειρωνείας.
“…δεν είναι για τις γάτες, για κανέναν άστεγο που ψάχνει στα σκουπίδια για φαϊ, το άφησα” απάντησε.
……
Αυτή η σκηνή χαράχτηκε μέσα μου και ήταν μια από τις πιο τρυφερές της χρονιάς που πέρασε. ¨
……………………………………………………………………………….
Kάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος όλοι ποθούμε κάτι.
Να έρθει το νέο έτος και να συμβεί μια αλλαγή στη ζωή μας, κάτι να γίνει, κάτι να μας φέρει, κάτι να διαφοροποιήσει, κάτι να μας δώσει. Το ερώτημα είναι σε ποιόν απευθυνόμαστε… Ποιός είναι αυτός που αναμένουμε να κάνει κάτι; κάποιος Άγιος; Ο άρχοντας Χρόνος; H Μοίρα; Η Τύχη; το Τζόκερ;

Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Αριστοτέλη, Επίκουρο ή Πλάτωνα για να συμπεράνεις ότι πρώτα από ολα, αυτό που επιθυμείς εξαρτάται σε ένα βαθμό και από σένα. Όχι από τύχη… αλλά επειδή θα διεκδικήσεις ό,τι θέλεις να σου τύχει. Καταργώντας όσα μας μάθανε από παιδιά, τις ευχές, τα μακάρι, τα αχ να μου έφερνες, βαχ να είχα την τύχη και τα άλλα εκμαυλιστικά τερτίπια-ευχολόγια.

Ρεαλιστικά ξεκινάς το νέο έτος με αυτοϋποσχέσεις. Θα κόψω το τσιγάρο, θα ξεκινήσω γυμναστήριο, θα κάνω δίαιτα, θα πάρω πτυχίο, θα ξοδεύω λιγότερα, θα οδηγώ προσεκτικότερα, θα προσέχω, θα εμπιστεύομαι λιγότερο, θα… θα… θα… γιατί κάτι θέλεις να πετύχεις για την πάρτη σου!

Ούτε μια φορά δεν άκουσα κάποιον να λέει θα αγαπάω περισσότερο, θα βοηθάω πιο πολύ, θα σκέφτομαι πιο συχνά τους άλλους, θα εμπιστεύομαι, θα μοιράζομαι, θα δίνω… αλλά ούτε νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό να περιμένεις να πει κάποιος κάτι τέτοιο. Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας, αδυνατούμε να δούμε έξω από αυτόν. Προσπερνάμε περίπου επιδερμικά τις δύσκολες καταστάσεις που πέφτουν στην αντίληψη μας και αφορούν τρίτους. Και όμως η αντίληψη που έχεις για αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, ο θυμός και η ένταση που σου προκαλούν είναι το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για να δεις πόσο πιστεύεις αυτά που πιστεύεις. Οι μικρές πράξεις, είναι ο τροφοδότης για τις αλλαγές που προετοιμάζεις στον μικρόκοσμο σου, για να συμβούν όλα όσα ονειρεύεσαι.

Δεν έχουν νόημα τα μεγάλα λόγια, οι δηλώσεις και πολύ περισσότερο οι ευχές. Οι πράξεις μας σημαδεύουν. Οι πράξεις που μας χαρακτηρίζουν και μας αποκαλύπτουν. Κυρίως οι αυθόρμητες ασήμαντες  πράξεις που έχουν μηδενικό κόστος, αλλά κουβαλάνε ένα φορτηγό τάνκερ συναισθηματική αξία! Αυτές που κρύβουν όνειρα, οργή και πίστη.

Κάνοντας όνειρα…
συνυπάρχεις με φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις. Όνειρα κάνουν οι επαναστάτες, οι ανεξάρτητοι, οι αυθόρμητοι, οι παρορμητικοί, οι μυστήριοι, οι θυελλώδεις, οι ρομαντικοί, οι ευαίσθητοι, οι παθιασμένοι, εκείνοι που αισθάνονται στον υπέρτατο βαθμό, που “αφήνουν” και “αφήνονται”, που πέφτουν και ξανασηκώνονται. Κάθε ονειροπόλος έχει μια άνευ όρων εξάρτηση από τις πλάνες του: “Στην αυταπάτη μέχρι τέλους / και στην αλήθεια ως τη σταλιά”. Και αυτό είναι καλό… Ακλόνητη η αλήθεια της κάθε πλάνης.

Βγάζοντας οργή…
αποσυμφορείται ο εγκέφαλος, εξατμίζεται το καταχωνιασμένο βίαιο κομμάτι και απαλύνει η ψυχή. Είναι η φυσιολογική αντίδραση στη κοινωνία των “καλών” τρόπων, της αναστολής και της συγκράτησης, που διαπλάθει άτομα υπάκουα και απαθή, αμέτοχα, με κακοφορμισμένα αισθήματα, υποχρεωμένα να συμπεριφέρονται λησμονώντας ό,τι κρύβει η καρδούλα τους.

Έχοντας πίστη…
σε ένα θεό, έναν αρχηγό, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, ένα όνειρο, κάθε πιστός δηλώνει παρών στη ζωή και παρών στα λάθη. Κάθε λαθεμένη επιλογή, ακόμη και πίστης, βοηθά να ωριμάζεις. ‘Εχεις ένα εν ενεργεία ισχυρό συναίσθημα. Σου προσφέρεται αφειδώς δύναμη και τόλμη για να κάνεις το επόμενο βήμα.

Για αυτό ποθώ ένα 2011 με περισσότερα όνειρα, οργή και πίστη. Ούτε λόγια, ούτε υποσχέσεις, ούτε νέα ξεκινήματα, ούτε θα κάνω, ούτε θα δείξω… Μια κίνηση, μια απλή χειρονομία μόνο, για να δείξεις εσύ στους άλλους ποιος είσαι και πώς τους βλέπεις.

Τίποτε άλλο.