…Επιστρέφω από το σχολείο και ακούω Ε. Πιαφ. Φρενάρω απότομα στα δεξιά του δρόμου και κατεβαίνω. Στο βάθος η Ερυστός, ο μεγάλος κόλπος με τα κάθετα βράχια στις άκρες του. Και μόνιμα, αυτό που κάνει τη διαφορά, το φως. Θάλασσα ασημένια σήμερα, λαμπερή, με αποχρώσεις που θα ζήλευε κι ο καλύτερος αργυροχόος.
Θυμάμαι μια φράση: «Αν δεν έχεις λίγο χρόνο να βγεις από το πρόγραμμα για να απολαύσεις τη στιγμή, όλες σου οι νίκες είναι πύρρειες». Εννοείται!
…Κάνουμε τη γνώριμη διαδρομή στα Λιβάδια.Είναι μόλις 6, μα η νύχτα έπεσε για τα καλά. Δεν παίρνουμε φακό. Ξέρουμε το κάθε μέτρο, το κάθε εκατοστό. Σχεδόν περπατάμε από ένστικτο και γελάμε όταν τσαλαβουτάμε μέσα σε νερά. Η αλμύρα, η νυχτερινή υγρασία, το φασκόμηλο και το θυμάρι. Αυτό είναι το άρωμα της Τήλου. «Αν πάμε από την πίσω πλευρά του βουνού, θα δούμε το φεγγάρι να ανατέλλει!» Δεν το κάνουμε όμως. Μένουμε έκπληκτοι από το πόσο φωτεινά είναι τα αστέρια εδώ κάτω… Να είναι όντως ή φαντάζουν έτσι από την απουσία οποιουδήποτε άλλου φωτισμού; Σταματάμε σε γνωστή ταβέρνα, που έχει κλείσει πια. Έμεινε όμως ο παπαγάλος της. Πλησιάζουμε το κλουβί του. «Πάνο!» φωνάζουμε. Δεν έχει μεγάλη διάθεση σήμερα να επαναλάβει το όνομα του. Ένας σκοπός, που μοιάζει λίγο με αυτήν τη νύχτα… «Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες
»… Γιατί τελικά οι νύχτες μπορεί να ’ναι και αυτό! «Στη Θεσσαλονίκη τώρα θα έπινα καφέ στο κέντρο. Και ήπια τόοοσους καφέδες… Μα είμαι εδώ, περπατάμε οι τρεις μας στα σκοτάδια, ακούμε τον παφλασμό, πειραζόμαστε, μυρίζουμε τα θυμάρια και είναι Νοέμβριος στην άγονη γραμμή. Υπέροχο;;»
…Το φεγγάρι αργεί να βγει σήμερα. Καθόμαστε
στα βότσαλα περιμένοντας. Σκάει μύτη από τα ανατολικά, πίσω από τη Σύμη. Κοκκινωπό, σκοτεινό, ντροπαλό… χάνεται στα σύννεφα, τα φωτίζει αμυδρά, σαν να βγάζει έναν υπόκωφο ήχο… Χαμογελάμε… Μόνο στην Τήλο αποκτά σημασία το ασήμαντο, το να περιμένεις υπομονετικά και σιωπηλά την ανατολή του φεγγαριού.
…Άρχισαν οι διακοπές ρεύματος. Δεν είναι και τόσο τραγικό τελικά. Μαθαίνουμε να εκτιμούμε την απλότητα. Κυκλοφορούμε
στο σκοτάδι. Καμιά φορά κάνουμε αναγνωριστικά
σινιάλα από μακριά με τους φακούς μας.
…Ρακέτες απογευματινές στην αυλή της κεντρικής εκκλησίας. Στα πέντε μέτρα από το κύμα. Κάθε μέρα περνάμε από εκεί. Μα μπαίνεις μέσα στην αυλή, λίγα μέτρα μόλις παρά πέρα και αλλάζει όλη η οπτική σου. Εσύ, το παιχνίδι και το Αιγαίο.
Ο ήχος της θάλασσας και ο ήχος της ρακέτας. Τίποτε άλλο. Και η χαρά. Αυτή η ουσιαστική χαρά που μόνο στα μάτια των παιδιών βλέπεις, η χαρά με το απλό, με την αδρεναλίνη που ανεβαίνει, με τους παλμούς που γίνονται πιο γρήγοροι, με όλες τις σκέψεις που πετάνε μακριά, με το χρόνο που μοιάζει να σταμάτησε χρόνια πριν, εκεί, στο σχολείο, όταν την τελευταία ώρα είχες γυμναστική, τότε που γύριζες
σπίτι με κόκκινα μάγουλα και κολλημένα ρούχα, με την έξαψη αυτής της ίδιας χαράς, της ξεχασμένης στο χρόνο… Το μπαλάκι πετάει ψηλά, περνά το τοιχάκι της εκκλησίας, γλιστρά ανάμεσα στα βότσαλα της παραλίας και επιπλέει στο μπλε του Αιγαίου. Η συμπαίχτρια πηδάει
το τοιχάκι, μπαίνει στη θάλασσα με τα αθλητικά παπούτσια και τις φόρμες, το προλαβαίνει… Γελάμε! «Είναι ακόμη ζεστή η θάλασσα» λέει ενθουσιασμένη και σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο να ξαναβάλουμε τα μαγιώ Νοέμβρη μήνα -άλλωστε μόλις πριν λίγες μέρες τα μαζέψαμε! Ανάβουν οι λάμπες της παραλίας. Πορτοκαλί γλυκός φωτισμός. Σχεδόν δεν βλέπουμε το μπαλάκι, μα δεν λέμε να φύγουμε.
…Μετακομίζω. Κουβαλάμε κούτες από το αυτοκίνητο –να ’ναι καλά οι φίλοι που βοηθάνε. Φεύγοντας, η σπιτονοικοκυρά μάς δίνει μια μεγάλη σοκολάτα. Γράφω, πίνω κόκκινο κρασί και την τιμώ… Νόστιμη…
Καλό βράδυ από την άγονη γραμμή στη γόνιμη άγονη πόλη μας.
Έλενα Παπακώστα
Τήλος
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
