Εναλλακτικές ζωές…

Πάντα θαύμαζα αυτούς που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα. Αυτούς που διάλεγαν να φύγουν διακοπές μέσα στο χειμώνα ή το Μάιο, πριν ή μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Μακριά από εκεί που πάνε όλοι. Eντελώς αντίθετες διαδρομές. Ποτέ δεν κατάλαβα τα μποτιλιαρίσματα της Χαλκιδικής, όταν δίπλα μας υπάρχει ο Όλυμπος, γιατί να περιμένω κολλημένος με τις ώρες ανάμεσα Καλλιθέα – Μουδανιά όταν μπορείς να πας τραγουδώντας για να δεις θάλασσα στην Καβάλα ή στα παράλια της Κατερίνης. Υπάρχουν εκατοντάδες υπέροχες διαδρομές που μπορείς να κάνεις με αυτοκίνητο ή μηχανή οι οποίες οδηγούν σε φανταστικούς προορισμούς.

Υπάρχουν μερικοί που βρίσκουν πως είναι πιο συναρπαστικό να κάνεις μια καταπράσινη διαδρομή και να διανυκτερεύεις πλάι στον Αώο, από το να περνάς τις ώρες σου σε έναν οργανωμένο τουριστικό προορισμό που κοντεύει να βουλιάξει από τους επισκέπτες του.

Όταν απέκτησα μια γρήγορη μηχανή, απολάμβανα να αφήνω να κοντράρουν μόνα τους πλάι μου στα φανάρια, κάτι ξεπεσμένα κυβικά. Εγώ μεθούσα με τις νότες που ανέβαιναν στα ακουστικά στην ειδική θέση που είχα διαμορφώσει για αυτά στο κράνος. Επιπλέον ήταν τρελά ηδονικό, καμιά φορά ιδιαίτερα στις νυχτερινές περιπλανήσεις και στα ταξίδια στην Εθνική να αφήνεις να σε προσπερνάνε οι προκλητικοί που μοστράρανε στη γκόμενα το νέο τους τετράχρονο απόκτημα και εσύ μετά απλά χαϊδεύοντας λίγο το γκάζι να τους προσπερνάς για πλάκα και να τους κάνεις να καταπίνουν το σάλιο τους.

Στα 24 κατάφερα και πήρα ένα σαραβαλάκι, ανέβαζα την παρέα και βγάζανε όλοι τα έντερα τους στις στροφές, έλεγα ο ανόητος πως ο καλός οδηγός εκεί φαίνεται. Όταν απέκτησα ένα γρήγορο αμάξι, απέκτησα και καινούρια διαστροφή, σταμάτησα να τρέχω. Όταν κάποιος βιαστικός κολλούσε πίσω μου προκλητικά, παραμέριζα να περάσει. Προτιμούσα να απολαμβάνω τη μουσική και την παρέα μου, ή να χαζεύω τη διαδρομή. Σαρδόνια γελούσα, κάθε φορά που θέλανε να μου κάνουνε μια κόντρα και απέφευγα να μπω στη διαδικασία. Όταν ξέρεις ότι είσαι δυνατότερος και καλύτερος, τι νόημα έχει να τα βάζεις με τους μικρότερους…

Θαυμάζω κάτι τύπους που έχουν ξεφύγει τελείως. Με σπουδές σε καμιά δεκαριά πανεπιστήμια από τα φημισμένα της Ευρώπης και της Αμερικής, ο τύπος γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του μια Γαλλίδα και την πήρε και αποτραβήχτηκαν στην Κέρκυρα. Ζούνε σε ένα κοινό αγροτόσπιτο, με έσοδα ότι τους αποφέρει η εκτροφή γουρουνιών, κάτι λίγες κατσίκες και κότες. Τα δύο τους παιδιά παίζουν μέσα στις λάσπες, αρμέγουν την αγελάδα που τους δίνει γάλα και μαζεύουν τα αυγά από τις κότες. Αυτό δεν τους εμποδίζει να παίζουν αντίστοιχα τρομπέτα και βιόλα σε μία από δεκάδες φιλαρμονικές του νησιού.

Στην Κέρκυρα γνώρισα ένα άλλο φίλο που παράτησε πατρική γη και περιουσία, σιχτίρισε τις σπουδές στη Γερμανία και αποφάσισε να ανοίξει ένα μαγαζί που εμπορεύεται χαλιά και κομπολόγια, τις δύο μεγάλες του αγάπες. Μέχρι εδώ τίποτε ιδιαίτερα ανατρεπτικό. Η ειδοποιός διαφορά που όπως φαίνεται δίνει νόημα στη ζωή του, είναι πως για να τα αποκτήσει αυτά, προτιμά να ταξιδεύει ο ίδιος στις χώρες παραγωγής τους. Ένα βράδυ που πίναμε τσίπουρα μπροστά στο τζάκι, μας διηγήθηκε μια ιστορία από αυτές που δύσκολα ξεχνάς. Ταξίδευε ψηλά στα βουνά του Αφγανιστάν, έχοντας πάρει έναν οδηγό για να τον πάει σε μια περιοχή που κατασκευάζανε κάποιοι νομάδες χαλιά. Κάπου εκεί στη μέση του πουθενά τους έκλεισε το δρόμο ένα απόσπασμα από Ταλιμπάν. «Μου κόπηκαν τα πόδια από το φόβο, μόλις τους είδα αγριωπούς να μας σημαδεύουν με τα καλάσνικοφ..», μου εξομολογήθηκε … και «δεν μπορείς να φανταστείς τι ένιωσα όταν ένα από αυτούς ξεπέζεψε από το άλογο και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου. Μου κόπηκε η ανάσα, μέχρι που άκουσα εκείνο το ”Kostaaaa “ και έπαθα …. Που να το φανταστώ ότι αυτός ο άγριος Ταλιμπάν ήταν ο συμμαθητής μου στο πολυτεχνείο στη Γερμανία, είχαμε να ειδωθούμε 20 χρόνια…»

Το 2000 ένας 25χρονος που έτυχε να γνωρίζω, κόντρα σε όλη την οικογένεια και φίλους, αψηφώντας τις προειδοποιήσεις, αποφάσισε να παντρευτεί την κατά 2 έτη μεγαλύτερη εκλεχτή του που είχε και ένα κοριτσάκι ετών 5. Κάτι σαν να λέμε η κλασική ζωντοχήρα του Ελληνικού κουτσομπολιού. Ευτυχώς ο τότε νέος “έγραψε” όλους όσους τον προειδοποιούσαν για το ατόπημα που ετοιμαζότανε να κάνει και την παντρεύτηκε. Σήμερα αποτελούν ένα από τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια που ξέρω.

Μόλις δυο ή τρία χρόνια νωρίτερα από τότε, ένα άλλος φίλος, αποφάσισε να παντρευτεί την αγάπη του. Κανένα πρόβλημα παρά μόνο ότι αυτή ήταν μια γνήσια Αλβανίδα, όχι από αυτές που έχουν ένα ελληνικό όνομα, καμία σχέση με ελληνικές ρίζες. Σήμερα έχουν δύο παιδάκια και επίσης αποτελούν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια.

Αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες γονείς θα ήταν ευτυχισμένοι αν τους ανακοίνωνε η κόρη ή ο γιός τους ότι αποφάσισε να συνδέσει τη ζωή του με κάποιο άτομo που η καταγωγή του θα ήταν από Αλβανία, Τουρκία, Αίγυπτο ή πολύ περισσότερο αν αυτό το πρόσωπο θα ήταν τσιγγάνος.

Ο χρόνος που πέρασε το 2011, κάπου διάβασα πως ήταν άλλος ένας χαμένος χρόνος για την Ελληνική κοινωνία, δεν υπήρξε καμία βελτίωση, δεν έγινε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, ενώ παράλληλα οι άδικες περικοπές και οι φορολογικές επιθέσεις έκαναν ακόμη δυσκολότερη την κατάσταση. Παντού μιλάνε για εκλογές λες και αυτό είναι λύση. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η πλειοψηφία των πολιτικών μας, είναι καιροσκόποι και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων κινείται ανάμεσα από τη μαλθακότητα και την προβατοποίηση μέχρι την παντελή άγνοια του τι συμβαίνει. Είναι λυπηρό να έχει επενδύσει κάποιος τη ζωή του στα πρότυπα που γαλουχήθηκε από την κοινωνία και να βλέπει αυτά σιγά-σιγά να καταρρέουν. Δυστυχώς όταν βλέπεις ότι όσα πάνω τους έχτισες και στηρίχτηκες ότι καταρρέουν, δεν είναι καιρός για δάκρυα, ούτε για φωνασκίες. Πρέπει να ενεργήσεις… Πως και τι, εξαρτάται ποιος είσαι και τι κουλτούρα πρεσβεύεις. Κάνεις αυτά που σε προτρέπει η καρδιά, που σου επιβάλει η λογική και σου υπαγορεύει η συνείδηση, για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Είναι δεδομένο ότι οι λύσεις δεν μπορεί να είναι οι συμβατικές που ψιθυρίζονται, να περιμένεις δηλαδή από κυβερνήσεις να δώσουν λύσεις που να εξυπηρετούν τη δική σου ζωή.

Θα μου πεις κάποιος, και τι πroτείνεις… να πάρουμε τα βουνά ή να γίνουμε όλοι αγρότες ή να αρπάξουμε τα όπλα και όποιον πάρει ο χάρος… όχι βέβαια! Για να κάνεις κάτι πρωταρχικά θα πρέπει να σου ταιριάζει, να το πιστεύεις και κυρίως να το αγαπάς, αλλιώς θα αποτύχει παταγωδώς. Στα παραδείγματα που προανέφερα συνηθισμένοι άνθρωποι την κρίσιμη στιγμή κάνανε τις επιλογές τους αγνοώντας κανόνες και ποδοπατώντας συνήθειες χρόνων. Σιγά τους εναλλακτικούς και τους επαναστάτες, θα πει κάποιος δικαιολογημένα, όταν μέσα σε αυτά που ανέφερα, έχουν χωρέσει και εκδρομές και μηχανές και βόλτες με αυτοκίνητα. Νομίζω όμως ότι ακόμα και αυτά είναι χαρακτηριστικά. Αυτοί που πήρανε τη ζωή τους στα χέρια τους δεν είναι φτιαγμένοι από διαφορετική ύλη, ούτε κάποιοι υπεράνθρωποι. Απλά αντιδράσανε στο συνηθισμένο, στο καθιερωμένο, βγήκαν έξω από το σηματοδοτημένο δρόμο και πήραν ένα άλλο μονοπάτι. Η αντίδραση ξεκινά από τις μικρότερες παραβιάσεις. Κυριολεκτικά από τις πιο μικρές, από το κόκκινο φανάρι που θα παραβιάσεις με τη λογική ότι είναι άδειος ο δρόμος ποιος ο λόγος λοιπόν να κάθομαι και να περιμένω σαν ρομποτακι… Όταν καθίσουμε και συνειδητοποιήσουμε σε ποιους κανόνες υπακούμε καθημερινά, πως η κοινωνία μας σπρώχνει να αποκτήσουμε τη συμπεριφορά που έχουμε ίσως αντιληφθούμε και τι συμβαίνει γύρω μας.

Το ανώτερο δικαίωμα του πολίτη είναι η ψήφος, μετά πρέπει να λουφάξει στα του οίκου του και να παρακολουθεί κοκορομαχίες, ενίοτε συμμετέχοντας και αυτός για να μην αφυδατωθεί το πτώμα… Όχι δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αρκετό, ότι σ’ αυτό τελειώνουν οι επιλογές μας. Κάτι πρέπει να μπορεί να κάνεις παραπάνω. Όταν σου λένε δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να εφευρίσκεις μία.
 
Αλλά το να κάνεις κάτι, σημαίνει ότι θα πρέπει πάνω από όλα πρώτα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχουν φραγμοί και περιορισμοί, όπως καταγωγές, εθνότητες, μέρη, όρια και κανόνες για τη ζωή σου. Κανείς δεν θα σου πει πως ή με ποιον θα ζήσεις και τι θεό θα πιστέψεις. Και αν στα επιβάλει, στο χέρι σου είναι να βρεις διεξόδους που δεν θα επιτρέψουν στο μυαλό να περιορίσει τις επιλογές του…

Σ
ss@cityportal.gr