Στην ταινία «Ο εκλεκτός» με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον μια νεαρή, που γεννήθηκε μετά την καταστροφή, ρωτάει τον κεντρικό ήρωα Eli πώς ήταν ο κόσμος πριν κι εκείνος της απαντάει: «Οι άνθρωποι είχαν περισσότερα απ’ όσα χρειάζονταν… Δεν είχαν ιδέα πια τι ήταν πολύτιμο γι’ αυτούς… Πετούσαν πράγματα που άλλοι θα σκότωναν για να τα αποκτήσουν». Στην ιστορία της ταινίας έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που αφανίστηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός και άλλαξε το τοπίο της γης, όταν εξαιτίας ενός πολέμου (μάλλον με πυρηνικά όπλα) προκλήθηκε μια τρύπα στο προστατευτικό περίβλημα του όζοντος και ο ήλιος έκαψε ό,τι υπήρχε πάνω στην επιφάνεια της γης -οι λίγοι που σώθηκαν ήταν αυτοί που πρόλαβαν να κρυφτούν σε υπόγειες σπηλιές όπου χρειάστηκε να μείνουν για ένα χρόνο τουλάχιστον πριν ξαναβγούν.
Θυμήθηκα εκείνη τη νύχτα του Μαΐου στο Ροδοχώρι Ημαθίας, ψηλά στην άκρη του χωριού. Ήταν περίπου 3 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, από Σάββατο προς Κυριακή, και μόλις είχαμε φτάσει στο εξοχικό (παλιό πατρικό) της οικογένειας του Σπύρου, περνώντας από την πόλη της Νάουσας για να προμηθευτούμε ένα μπουκάλι ουίσκι, αφού πριν είχαμε πιει μερικά σπέσιαλ στον Άγιο Νικόλαο, δίπλα στον ποταμό Αραπίτσα. Ο Σπύρος και ο Μήτσος ήταν μέσα στο σπίτι, άναβαν το τζάκι, ενώ εγώ ήμουν καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στο μπαλκόνι, κουκουλωμένος με το μπουφάν μου -στην ατμόσφαιρα επικρατούσε μια πρωτόγονη δροσιά. Άκουγα το μουρμουρητό του τρεχούμενου νερού από δίπλα στο ρέμα, βατράχια να κρώζουν βραχνά και τον αέρα να θροΐζει μυστικά στα φύλλα των δέντρων. Σαν να τα άκουγα αυτά για πρώτη φορά. Ήταν μια παράξενη νύχτα, με ξαστεριά! Νομίζω πως ένιωσα την ύπαρξή μου να διαστέλλεται… Το μυαλό μου να περιέρχεται σε μια κατάσταση απόλυτης διαύγειας… Σαν να είχα μια επαφή… Όταν βγήκαν έξω στο μπαλκόνι ο Μήτσος και ο Σπύρος, δεν ανταλλάξαμε παρά μια-δυο κουβέντες, «ψύχρα κάνει» και τέτοια, και μετά μείναμε σιωπηλοί… Ώσπου εγώ είπα: «Οι Μάγιας είχαν δίκιο, έρχεται το τέλος του κόσμου». Δεν με ρώτησαν αν αστειευόμουν ή μιλούσα σοβαρά, με είχαν συνηθίσει να λέω τέτοια κουφά. Και είπα μετά: «Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα… Να έρθει αυτό το τέλος… Και έρχεται…». Ο Μήτσος με ρώτησε αν μιλάω κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Του απάντησα: «Δεν ξέρω… Τα λέω όπως μου έρχονται… Σαν να έλαβα από κάπου ένα μήνυμα…». Και, μετά από μια παύση διαρκείας, συμπλήρωσα: «Οπότε μπορούμε να απαλλαχτούμε από το βάρος του τι θα γίνει, με τις δουλειές μας, τα δάνειά μας, τα οικονομικά μας, την υγεία μας, το μέλλον των παιδιών μας…». Ακολούθησε κι άλλη παύση διαρκείας, ώσπου ο Μήτσος είπε: «Νιώθω το πόδι μου πολύ καλύτερα» κι έσκυψε και σήκωσε το μπατζάκι του για να κοιτάξει. Είχε πρησμένο άσχημα τον ένα του αστράγαλο εδώ και μέρες και γι? αυτό το προηγούμενο απόγευμα, από την ώρα που ήρθε στη Νάουσα από τη Θεσσαλονίκη κι ενώ πίναμε καφέ στην «παραλιακή», επέμενε να πάμε στον Άγιο Νικόλαο για να βουτήξει το πρησμένο πόδι του στα νερά του ποταμού. Δεν ξέραμε αν το έλεγε έτσι ή αν το εννοούσε, αλλά επέμενε. Τελικά πήγαμε οι τρεις μας με το αυτοκίνητο στον Άγιο Νικόλαο και περπατήσαμε μέσα στο άλσος μέχρι τις πηγές του ποταμού, ενώ είχε αρχίσει να σουρουπώνει, κι εκεί ο Μήτσος έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες του, σήκωσε τα μπατζάκια του και μπήκε στα νερά. Τον ακολούθησε και ο Σπύρος, σαν να πίστευε κι αυτός πως τα τρεχούμενα νερά θα είχαν και στον ίδιο κάποια θεραπευτική επίδραση. Εγώ έμεινα απ’ έξω να τους τραβώ φωτογραφίες –με φλας, γιατί είχε πέσει πια η νύχτα. Ήμασταν σε μια παράξενη φάση, εκεί στα σκοτεινά, που δεν ξέρω τι θα υπέθετε αν μας έβλεπε κανείς. Μετά καταλήξαμε να πίνουμε σπέσιαλ ουίσκια στην ξύλινη βεράντα του καφέ-εστιατορίου του ξενοδοχείου του Αγίου Νικολάου. Όπου στο τέλος συμφωνήσαμε να πάμε να κοιμηθούμε στο Ροδοχώρι, αντί να γυρίσουμε εγώ και ο Μήτσος στη Θεσσαλονίκη (μάλλον φοβηθήκαμε να αφήσουμε τον Σπύρο να οδηγήσει μόνος του μέσα στο βουνό μέχρι το χωριό). Κι εκεί είχα την ενόραση για το τέλος του κόσμου! Μια νύχτα του Μαΐου του 2009.
Τώρα, το 2010, έχουμε υποτίθεται την πιο κρίσιμη χρονιά για την αντιμετώπιση του τεράστιου Δημόσιου Χρέους της χώρας, ως προς το οποίο αντιμετωπίζουμε και τις χειρότερες προβλέψεις για το μέλλον μας. Άλλοι λένε πως θα χρεοκοπήσουμε, όπως η Αργεντινή πριν μερικά χρόνια… Άλλοι λένε πως σε 2 – 3 χρόνια θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ… Άλλοι λένε πως τα σκληρά μέτρα του Προγράμματος Σταθερότητας θα πλήξουν την κατανάλωση με αποτέλεσμα να μπει η χώρα σε βαθύτερη ύφεση… Άλλοι λένε ότι το μέγεθος του Δημόσιου Χρέους είναι τέτοιο ώστε το ποσό που μας αναλογεί ως πολίτες σημαίνει αρκετά χρόνια απλήρωτης εργασίας για τον καθένα… Αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός. Λες να έχουν πάρει και άλλοι -υποσυνείδητα ίσως- το μήνυμα για το τέλος του κόσμου και δεν τους νοιάζει;
Πρωτοδημοσιεύτηκε 29 Ιανουαρίου 2010
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
