Εποχή covid-19: Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς γιατί ένας ιός, που μας κρατάει μακριά από τους αγαπημένους μας μπορεί να είναι στην πραγματικότητα ένας ιός πολύ κοινωνικός…
Ένα χρόνο κλείνουμε από την επίσημη εμφάνιση του covid-19 στη χώρα μας και το “και του χρόνου” της επετείου είναι στην περίπτωση αυτή δυσοίωνη απειλή.
Στιγμές που έχουν χαθεί, άνθρωποι ανά τον κόσμο που έχουν χαθεί, χώρες και πολιτικές σε πανικό και η απειλή ενός άγνωστου μέλλοντος κάνουν τον τίτλο του άρθρου αυτού να μοιάζει οξύμωρος.
Εποχή covid-19: Η Έγνοια για τον Άλλο
Κι όμως, όπως κάθε εμπειρία που χαράζεται βαθιά μέσα μας, έτσι κι αυτή… Μέσα από τα συντρίμμια που άφησε και συνεχίζει να αφήνει, έχει γεννηθεί κάτι μαγικό: Η έγνοια για τον άλλο. Μια έγνοια που φεύγει από τον μικρόκοσμο μας για να συμπεριλάβει και τους κόσμους των συνανθρώπων μας, αντιπροσωπεύοντας τον πραγματικό ορισμό της κοινωνίας ως «ένα σύνολο συνειδητών ανθρώπινων σχέσεων».
Πότε στα αλήθεια ήμασταν τόσο κοινωνικοί; Οι κοινωνικές αποστάσεις είχαν ήδη εδραιωθεί, μέσω μιας οθόνης. Και τα χέρια “βοηθείας” ήταν μακριά από κάθε πραγματική βοήθεια προς τον συνάνθρωπο. Τα φιλιά και οι χειραψίες πολλές φορές γινόταν τυπικές και υποχρεωτικές συμβάσεις. Τώρα, στην απειλή του ιού, φοράμε τη μάσκα, όχι για να προστατευτούμε οι ίδιοι, αλλά για να προστατέψουμε τον άγνωστο οδηγό του ταξί. Τον άγνωστο που κάθεται στην διπλανή θέση. Την ηλικιωμένη γυναίκα που ψωνίζει στο μπακάλικο της γειτονιάς.
Εποχή covid-19: Αγάπη για το κάθε τι μικρό
Κι ακόμη, αναγεννήθηκε η ευγνωμοσύνη για την κάθε μικρή στιγμή μόνοι μας ή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Από πότε ο καφές με φίλους απέκτησε τόση σημασία? Από πότε η βόλτα στο σούπερ μάρκετ σταμάτησε να είναι αγγαρεία και μετατράπηκε σε ευκαιρία για έξοδο? Πότε ήταν η τελευταία φορά που ταυτόχρονα τόσοι πολλοί άνθρωποι έμειναν να χαζεύουν ηλιοβασιλέματα? Και οι γειτονιές γέμισαν κόσμο που χαιρετά ο ένας τον άλλο? Κι από ποτέ ένα δεδομένο φιλί, χάδι, χειραψία απέκτησε τη αμέριστη προσοχή μας? Η φράση «πάνω απ’ όλα η υγεία» μοιάζει πλέον να παίρνει σάρκα και οστά στα χείλη των περισσότερων ανθρώπων.
Να διατηρήσουμε την ανθρώπινη ταυτότητά μας
Η συμπεριφορά του “δεν με νοιάζει, σιγά τον ιό» που ακούγεται από πολλούς (όλο και λιγότερους θέλω να ελπίζω!) ενέχει έναν μεγάλο κίνδυνο: Τον απανθρωπισμό. Απεκδύομαι την ανθρώπινη ψυχή και κρίση, γίνομαι ζώο μοναχικό που με απασχολεί -η και δεν με απασχολεί- μόνο ο εαυτός μου και η επιβίωση μου. Αλίμονο!
Προσωπικά δεν με νοιάζει αν υπάρχει ο ιός η αν όλο αυτό είναι ένα τεράστιο συνομωσιολογικό κομποσκοίνι που θυσιάζει τους πολλούς στο συμφέρον λίγων (δυσκολεύομαι βέβαια λίγο να πιστέψω αυτή τη δεύτερη εκδοχή γιατί έχω νοσήσει και δεν ήταν εύκολο).
Προσωπικά με νοιάζει η διατήρηση της ανθρώπινης μου ταυτότητας. Η οποία προς το παρόν μου υπενθυμίζει ότι στον κόσμο δεν είμαι μόνη και μου υπαγορεύει την βαριά ευθύνη να έχω τον νου μου στο να προσέχω τον άλλον. Ακόμη κι αν μία μάσκα δεν προστατεύει στ’ αλήθεια από τον ιό, αλλά από το άγχος για τον ιό. Μάσκα λοιπόν κι ας ιδρώνω. Περπάτημα κι ας μάθω να γίνομαι κοινωνική μέσω αυτού κι όχι με ποτό σε κάποιο μπαρ. Βοήθεια σε όσους το χρειάζονται. Για τον άλλον. Όχι για μένα. Κι ένα ευχαριστώ για κάθε μέρα που ξημερώνει και είμαι ζωντανή και οι άνθρωποί μου είναι καλά.
Κι έτσι λοιπόν, καταλήγω και σκέφτομαι πως γινόμαστε ένα κλικ παραπάνω όντα κοινωνικά… μέσω ενός κατά τα’ άλλα απάνθρωπου ιού. Ίσως η απειλή μας ταρακουνήσει.
Και τέλος, όπως για όλα τα αρνητικά που συμβαίνουν στη ζωή μας, σκέφτομαι πάντα την προκλητική φιλοσοφία που κρύβει η φράση αγαπημένης ταινίας:
«Κοίτα μόνο να προσέξεις την κρυφή ομορφιά.»
Νέος κορωνοϊός Covid-19 – Οδηγίες
Κείμενο: Στεφανία Μαυρογιάννη.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
