Γιά τόν Έλληνα, δέν υπάρχει κάτι υψηλότερο, τιμιότερο, πολυτιμότερο, αξιότερο, σημαντικότερο, ζωντανότερο από «τό Ελληνικό» (τό Ο,ΤΙ ανεξαιρέτως ελληνικό, αρχίζοντας από τήν ελληνική μυθολογία, ιστορία, θέατρο, επιστήμη, τέχνη, καί, από κάποια χρονική στιγμή καί μετά, ξανά θέατρο, ξανά ιστορία καί, τώρα πιά στόν 21ο αιώνα, ξανά ελληνική μυθολογία).
Η τόση αυτοεκτίμηση, τό τέτοιο εθνικό καλάμι, μέ ηνάγκασεν εσχάτως νά διερωτηθώ (καί νά ερευνήσω), τέλος πάντων, τί ακριβώς συνειρμούς επιφέρει στόν μέσο «αλλοδαπό τέως βαλανιδοφάγο καί κλονοβάτη τής Ευρώπης καί τής Αμερικής». Είναι, τάχα, αντίστοιχοι αυτοί οι συνειρμοί καί αντάξιοι τής εθνικής, απαράμιλλου ιδιοφυίας μας, ή τά δικά τους μυαλά είναι απαρΑΜΥΛΑ, καί μάλιστα χαλασμένα;
Κατατείνω στό δεύτερο, διότι, διαβάστε καί ακούστε τί βρήκα στά διάφορα λεξικά, στά λήμματα «greek, grec(que), griechisch(e)» διαβάστε καί φρυάξτε!
– Greek gifts (αγγλικό), ήγουν, «τά ελληνικά δώρα», φράσις ομηρική («τά δώρα τών Δαναών», τού Λαοκόοντος πρός τούς Τρώας περί τού Δουρείου Ίππου): τό δέλεαρ πρός ενέδραν, η απάτη, η εξαπάτησις.
– Griechische Liebe (amour grec, greek love): η ερωτική φιλία ή συνάφεια μεταξύ ανδρών κατά τά ελληνικά ήθη. Έκφρασις γερμανική κατ’ αρχάς, τού 18ου αιώνος, ταυτόσημος πρός τό «πλατωνικός» είτε «σωκρατικός έρως», υιοθετημένη από όλες τίς δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες. Μέ τή χρήση τού εθνικού μας προσδιορισμού, οι δυτικοί τουτέστιν χαρακτηρίζουν εκείνη τή βδελυρά καί απόφατον ερωτική δραστηριότητα, τήν οποία εμείς, καί δικαίως καί ορθώς, αποδίδομε στό τών Οθωμανών γένος!
– Greek tragedy: όταν οι Άγγλοι αναφέρονται στήν Ελληνική τραγωδία, χρησιμοποιούν συνήθως τόν όρο «greek drama». Αντιθέτως, στήν «Ελληνική τραγωδία» αναφέρονται στήν καθομιλουμένη γιά νά εκφράσουν τόν πόνο καί τή φρίκη, τήν οδύνη από τήν καταστροφή, τής μοίρας τά χαστούκια – λές καί η αθάνατη ελληνική σκέψη, έστω κι άν δομήθηκε σέ μερικούς ανορθόδοξους μύθους (καί ποιού λαού δηλαδή δέν είναι ανορθόδοξοι οι μύθοι;), είναι ένας σαδομαζοχιστικός αχταρμάς. Άσε κι όλας πού χρησιμοποιούν τόν όρο καί σαρκαστικά, κάθε φορά πού μάς πιάνουν κάπως, τέλος πάντων, «ατυχούντες» στά οικονομικά ή τά εθνικά μας ζητήματα !
– Ad Calendas Graecas – έκφρασις λατινική, υποδηλούσα τό «μηδέποτε» («στίς ελληνικές καλένδες»! Μπορεί νά μήν έχουμε «καλένδες», κύριοι, έχουμε όμως «καλαντάρι» καί «κάλαντα», καί κακώς θέτετε τό όνομά μας σέ αυτή τήν έκφραση ανυποληψίας ή αναξιοπιστίας! Αλλά, δέν φταίτε εσείς, τή χρησιμοποιούν, εδώ στήν Ελλάδα, κατά κόρον οι ίδιοι οι κουλτουροφέρνοντες συμπολίται μας!).
– grec / a la grecque: στήν γαλλική αργκό, μέχρι πρό τινος (λεξικογραφικώς πλέον απηγορευμένη ερμηνεία), ο «μικροαπατεώνας», ο μικροκλέφτης. «ά λά γρέκ», «ά λά ελληνικά», σημαίνει «χρησιμοποιώντας ψέματα, μετερχόμενος απάτη» (ούτε κάν τουλάχιστον γιά «μεγάλη» απάτη δέν μάς θεωρούσαν ικανούς τόν προηγούμενο αιώνα, δέν μάς γνώριζαν καλά …).
– Greek statistics: τό νέο γέννημα τής αγγλοσαξωνικής ζηλοφθονίας απέναντί μας, βασισμένο σέ μία ατυχία πού είχαμε κατά τούς υπολογισμούς τών στατιστικών δεδομένων μας γιά μερικά χρόνια στό πρόσφατο παρελθόν τής τρισένδοξης ιστορίας μας! Μέ τόν όρο «ελληνική στατιστική», η υδρόγειος πλέον εννοεί «κάθε στατιστική ή πόρισμα μελέτης καθοδηγημένο καί παραποιημένο επ’ ιδιοτελεί ωφελήματι»! Ο ύψιστος διασυρμός! Ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς λένε τώρα ΚΑΙ ψεύτες !
Καλά, μά είναι δυνατόν ένα έθνος σάν καί τό δικό μας, νά θεωρείται, έστω καί σέ ιδιωματικές εκφράσεις, έθνος μικροκλεφταράκων, ψευταράδων, αναξιοπίστων, υστερικών καί αναποφασίστων κατά τό υπογάστριο; Μπορεί ποτέ νά έχουν κάποια σχέση μέ τήν πραγματικότητα όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί γιά τούς φωτοδότες τής ανθρωπότητος;
Βοηθήστε με, δέν καταλαβαίνω, it’ s all Greek to me!
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
