Έχεις φίλους;

Εδώ και δύο μήνες, όλα πάνε ανάποδα. Χάλια τα οικονομικά, ανατροπές σε τελειωμένες υποτίθεται υποθέσεις, αναβολές σε αυτά που έπρεπε να γίνουν, μια εξοντωτική ίωση που με αποσυντόνισε ένα 15ημερο, κουβέντες πικρόχολες που έφθασαν στα αυτιά μου, διλήμματα τι να πεις και τι όχι σε κάποιους, έντονες διαφωνίες με συνεργάτες, ασυνέπεια, αλλαγές, με κερασάκι στη τούρτα το πούλημα από κάποιον που δεν το περίμενα.  Κούραση, σωματική και ψυχολογική. Καλά δεν είσαι ο μόνος, θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι, ούτε εγώ υποστηρίζω ότι είμαι ο μόνος που περνά δύσκολα, αλλά σίγουρα οι άλλοι όλοι δεν έχουν και Αστέρη… Τι εστί Αστέρης;

Αστέρης είναι ο 40χρονος ξάδελφος μου που επέστρεψε από το υπερπέραν. Μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πόλη με όλα τα καλά και τα κακά της. Για χ λόγους αναγκάστηκε να μετοικήσει στη Θεσσαλονίκη. Τον φιλοξενώ προσωρινά μέχρι να βρει σπίτι. Αυτό σημαίνει ότι επιστρέφοντας μετά τις 7 από τη δουλειά, ενώ είμαι ήδη κομμάτια, αυτός με διάθεση ντούρασελ με περιμένει για κουβέντα, να μαγειρέψουμε, να πάμε σινεμά, να πάμε βόλτα με τη μηχανή, να κάνουμε μια γύρα στα μπαρ και βεβαίως πριν από όλα να επισκεφτούμε τις σούπερ ευκαιρίες διαμερίσματα που διάλεξε παραμυθιασμένος από επιτήδειο μεσίτη. Και επιπλέον έχει δεκάδες ερωτήσεις να κάνει για την πόλη, για τους δρόμους, για τα μνημεία, για τα δρομολόγια, για τα πεζοδρόμια, πόση ώρα πίνετε καφέ, για μένα, για τη δουλειά, για τη ζωή, για όλα.  Και έχει εκατοντάδες γιατί… γιατί το τάδε μαγαζί είναι αδειο και στο άλλο γίνεται το σώσε, γιατί στις 4 το ξημέρωμα έχει πανικό εκεί, γιατί το γίνεται αυτό αλλού, γιατί ντύνονται έτσι οι γυναίκες, γιατί αντιδρούν αλλιώς οι άνδρες, γιατί καπνίζουν στα μαγαζιά ενώ απαγορεύεται, γιατι, γιατι…. Οκ…θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι θέλει να τα μάθει όλα με μια ανάσα. Και θα έκανε λάθος… Γιατί το άτομο απλά ανήκει στη κατηγορία αυτών που πιστεύουν ακράδαντα πως γνωρίζουν όλες τις απαντήσεις! Που ρωτάνε για να σου ξεφουρνίσουν μετά αυτό που έχουν στο μυαλό τους… Περίοδος προσαρμογής για αυτόν, όπως δήλωσε και μέρες δοκιμασίας για μένα…

Τη πρώτη μας βραδιά, ενώ έπεσε να κοιμηθεί και ησύχασα, κάθισα αποκαμωμένος στον υπολογιστή. Ξαφνιάστηκα αντιλήφθηκα ότι δυο μάτια κοιτούσαν (πόση ώρα;) πάνω από το ώμο μου.
«Τι γράφεις τέτοια ώρα;»
Σάστισα.
«Είναι  το blog μου…» Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι είναι οικολόγος, χορτοφάγος, τρέχει σε διαδηλώσεις, σε ομάδες υποστήριξης για φώκιες, αρκούδες, διάσωση των λύκων και ότι βάζει ο νους του ανθρώπου, αλλά με τη τεχνολογία με μία λέξη είναι Άσχετος (αλλά άποψη έχει…)
«… Είναι κάτι σαν ημερολόγιο ας πούμε. Σκέψεις που συγκεντρώνω είτε γιατί δεν θέλω να ξεχαστούν (όπως είπα), είτε για να τις ξορκίσω (όπως σκέφθηκα αλλά δεν το είπα)»
«Α το κάνεις γιατί νιώθεις μόνος!»
«Όχι βέβαια!»
«Φίλους δεν έχεις;» (Η εκνευριστική ερώτηση που θα σου κάνει ο κάθε ανίδεος που επειδή έριξε άκυρο στη τεχνολογία πιστεύει ότι όλοι όσοι ασχολούνται έστω και στοιχειωδώς είναι κάτι όντα με πράσινο χρώμα, μυτερά αφτιά, γουρλωτά μάτια, μοναχικά αποκομμένα από τη ζωή.)
«Φυσικά και έχω»
«Ποιος είναι ο καλύτερος σου φίλος;» (Αυτό σιχαινόμουνα πάντα να με ρωτάνε από το δημοτικό ακόμα.)
«Κοίτα, δεν γίνεται να βάζεις σε κατάταξη τα πάντα. Ορίζοντας κάποιον σαν πρώτο, κάποιους άλλους αφήνουμε δεύτερους, τρίτους. Μερικές συγκρίσεις είναι προσβλητικές. Ο καθένας μετράει για άλλους λόγους. Δεν…»
«Ναι αλλά με ποιον προτιμάς περισσότερο να βρίσκεσαι;» «Αυτά που γράφεις δεν τα συζητάς μαζί τους;» «Γιατί μου κρύβεις την οθόνη;» «Γράφεις κάθε μέρα;» «Τα διαβάζει κανείς αυτά που γράφεις;» «Οι φίλοι σου, το ξέρουνε; τι λένε για αυτό;»
Μια καταιγίδα ζαλιστικές ερωτήσεις…

Σκέφτηκα τι έγινε τη μέρα που βρέθηκα με την παλιοπαρέα στο μπαράκι στη Κρήνη. Ήπιαμε τα ποτά μας, χαβαλεδιάσαμε, ανταλλάξαμε νέα, αναρωτηθήκαμε τι θα ντυθούμε στα καρναβάλια, αν θα κάνουμε κάτι διαφορετικό στις 14 στη γιορτή των ερωτευμένων, μιλήσαμε για συναισθήματα, «τον έρωτα τον ανακαλύπτεις στην απουσία του», ειρωνευτήκαμε τα λόγια τα μεγάλα, δώσαμε απαντήσεις.

Όχι, με τους φίλους μου, τα πάω καλά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ό,τι θα αναλύσουμε και ότι υπάρχει μέσα στο μυαλό μου, ή ότι πάντα πρέπει να έχουν διάθεση να ακούν ότι ανώμαλο μου κατεβαίνει εμένα. Μερικά πράγματα νομίζω ότι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για κανέναν άλλο παρά μόνο για σένα. Κάποια άλλα πάλι νομίζω ότι οι περισσότεροι μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να τα ομολογήσουμε. Και δεν είναι πάντα εύκολο. Κάποιες φορές ούτε αυτόν μπορείς να αντέξεις. Είναι με τα πάνω και τα κάτω του, κάποτε δύσθυμος και κάποτε σκληρός επικριτής σου. Άλλοτε είναι ο καλύτερος φίλος, πρόθυμος να σε ακούσει και υπάρχουν μέρες που και αυτό τον βαριέσαι αφόρητα (και σε βαριέται).
Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, κάποτε με απασχολούσε, τώρα όχι. 
Ξέρω πως μόλις πέσει το Homo Sapiens που φιλοξενώ να κοιμηθεί θα καθίσω τον εαυτό μου απέναντι και θα ανοίξω τη πόρτα να ξεχυθεί μια θάλασσα γεμάτη τρικυμία, αναπάντητα ερωτήματα, σκληρές σκέψεις και ωμά συναισθήματα. Αιχμηρές  φράσεις, πένθη και χαρές, αγγέλους και δαίμονες, εικόνες, μηνύματα, μυρωδιές, γεύσεις, πράξεις, θυμούς, ενοχές, τύψεις. Ένα ολόκληρο κατεβατό, λέξεις που πιέζουν… 

Οι σκέψεις μου κόπηκαν απότομα, απο το ηχηρό και τεράστιο χασμουρητό του κύριου Όλαθελωναταμαθαίνω. Ενώ μου γύριζε τη πλάτη με κατευθυνση προς το δωμάτιο του, στα αυτιά μου ήρθε με βοή η απάντηση που ταίριαξε στις ερωτήσεις του.
«Εγώ πιστεύω ότι είσαι σαν αυτούς που τους αρέσει να κάνουν παρέα με τον εαυτό τους»…
Δεν παλεύονται κάποια άτομα.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr