«Φανή» Ευγενία Μπογιάνου

Η Φανή είναι είκοσι χρονών. Αγαπά τα θερινά σινεμά, τις μπίρες, τα ταξίδια στην εθνική οδό από τη θέση του συνοδηγού, τα ξεροψημένα κρουασάν, τα βερίκοκα, την άμμο στα δάχτυλα των ποδιών. Κινείται στους δρόμους μιας Αθήνας καθημαγμένης από την κρίση. Περπατά ασταμάτητα μέσα στην κίνηση των γεγονότων, µε το μυαλό της να δουλεύει επίσης ασταμάτητα. Ξέρει µε ποιους πηγαίνει και µε ποιους όχι.

Ή μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς;
 

Τι γίνεται όταν τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό συγχέονται; Όταν καινούργιοι παράγοντες θολώνουν τα σύνορα μεταξύ του σωστού ή του λάθους; Η ερωτική επιθυμία αμβλύνει ή οξύνει την κριτική σκέψη; Να μερικά από τα ερωτήματα µε τα οποία παλεύει. Αν επιβιώσει της νεότητάς της ίσως και να βρει απαντήσεις. Προς το παρόν, έχει την ανάγκη να απευθυνθεί. Σε ένα πρόσωπο γενεσιουργό, κι όμως άγνωστο και µακρινό. Ανακαλεί απουσίες και επανακαθορίζει παρουσίες. Συμπληρώνει τις νότες σε ένα πολυσύνθετο μουσικό έργο, προσπαθώντας έτσι να μάθει και τον εαυτό της.

 

Εντάξει, ρε Φανή, οκέι, σ? έχω δει κι άλλες φορές να πιάνεις πάτο, αλλά τόσο πάτο ποτέ. Να σε τραβάει από τη μύτη αυτό το καθοίκι; Να μην τολμάς ν? αράξεις ένα βράδυ με τους κολλητούς σου επειδή δεν γουστάρει ο άξεστος; Επειδή δεν ακούει τέτοια μουσική. Και για πες μου, ρε Φανή, τι μουσική ακούει αυτός; Τι του αρέσει να κάνει; Ή, για να το πω αλλιώς, του αρέσει να κάνει κάτι; Αυτός ανοίγει το στόμα του να πει καμιά καλημέρα και πετιούνται βατράχια. Και να ήταν για έναν πήδουλο να το καταλάβω, σ? έχω δει να τη βρίσκεις και με άλλους ψυχάκηδες. Αλλά να θες και έρωτες μ? αυτό το τίποτα είναι κάτι που με ξεπερνάει. Εντάξει, είπαμε να σε καθορίζουν οι ελλείψεις σου, αλλά όχι κι έτσι. Και να σου πω και κάτι… Είναι και εγωισμός όλο αυτό, είναι και λίγο «προσέξτε με». Δεν είναι ότι δεν πήρες αγάπη πάντως.

Αυτό ξέρω εγώ. Μακάρι ο δικός μου πατέρας να είχε την τρυφερότητα του δικού σου. Έστω ίχνος από την τρυφερότητα του δικού σου. Τι τώρα; Τι σου έλειψε, ρε; Αφού ξέρω ότι δεν έχεις σχήματα μέσα στο μυαλό σου, ξέρω πόσο cool τυπάκι είσαι, τι σ? έπιασε τώρα μ? αυτόν; Δεν βλέπεις με τι μίσος μάς κοιτάζει όλους;

Απόσπασμα από το βιβλίο

 

Η Ευγενία Μπογιάνου γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων: Μυστικό (2004), Κλειστή πόρτα (2012) και το Μόνο ο αέρας ακουγόταν (2016), ενώ το 2014 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Ακόμα φεύγει. Συνεργάζεται με την εφημερίδα Αυγή στην κριτική βιβλίου. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία «Μόνο ο αέρας ακουγόταν» και «Φανή»