Φερράρα, γοητεύει ή απογοητεύει; (περιηγητικά)

 Άλλη μια πόλη της επαρχίας της Emilia-Romana, μικρή κι αυτή, με μόνο 133.000 κατοίκους αλλά με όνομα ιδιαίτερα γνωστό από την ιστορία και κυρίως από την περίοδο της Αναγέννησης. Ποιος δεν θυμάται, άλλωστε, την περίφημη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), κατά την οποία έγιναν προσπάθειες για την ένωση της ορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας; Εγώ, πάντως, την Φερράρα τη γνώριζα μόνο χάρη σ’ αυτήν τη σύνοδο. Οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω από την πόλη. Τι όμορφο ή περίεργο θα μπορούσε να έχει που να με τραβήξει και να με εντυπωσιάσει.

Πήγα, λοιπόν, χωρίς να περιμένω τίποτα ιδιαίτερο. Το μόνο που με είχε προκαταβάλλει θετικά ήταν ότι η πόλη προστατεύεται από την Unesco ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Η αλήθεια είναι ότι γύρω από το κάστρο της Φερράρα, το Castello d’ Estense, ο χρόνος φαίνεται πραγματικά να έχει σταματήσει. Το κάστρο της οικογένειας των Έστε είναι πολύ καλοδιατηρημένο, κι αν το επισκεφτείς, θα νομίζεις πως μπήκες σε παραμύθι με ιππότες και πριγκηποπούλες.

Όμως, λίγο πιο πέρα από το κάστρο το παραμύθι τελειώνει. Η κεντρική πλατεία, η piazza Trento e Trieste, δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να σου προσφέρει. Προφανώς επιλέχθηκε ως κεντρική πλατεία καθώς εκεί βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της Φερράρα, ο οποίος πραγματικά παρουσιάζει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο μάλιστα από άλλους καθεδρικούς, περισσότερο φημισμένους. Όμως, η κίνηση ακόμα και σ’ εκείνο το σημείο της πόλης είναι μικρή. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν κρυμμένα και σκέφτεσαι πως ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που βγαίνουν να κάνουν μια κυριακάτικη βόλτα, όπως ας πούμε συμβαίνει κατά κόρον στην Μπολόνια. Τα λίγα, όμως, καφέ κι εστιατόρια που είναι ανοιχτά υποδέχονται κόσμο καλοντυμένο και πλούσιο, που προφανώς έχει πλουτίσει από τις βιομηχανικές ασχολίες, από τις οποίες ζούνε όλες οι βόρειες πόλεις.

Το πιο ενδιαφέρον σημείο της πόλης για μένα ήταν η Εθνική Πινακοθήκη, με σύγχρονα συστήματα αυτοξενάγησης, τα οποία εδώ υπάρχουν σε όλα τα μουσεία, αλλά στην Ελλάδα δεν έχω δει ποτέ. Αν και στην πινακοθήκη φιλοξενείται κι ένα έργο του El Greco, νομίζω πως το αριστούργημα του μουσείου ήταν το έργο “Testa di San Giovanni”, δηλαδή ένας πίνακας με το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, του Francesco Maineri, το οποίο βρήκα ιδιαίτερα πρωτοποριακό για την εποχή του. Πριν φύγει κανείς από την πόλη, αξίζει ακόμη να επισκεφτεί και το σπίτι του μεσαιωνικού ποιητή Λουντοβίκο Αριόστο, του οποίου γενέτειρα είναι η Φερράρα.

Όπως, μάλλον, έγινε σαφές η πόλη δεν έχει κάτι ξεχωριστό για το οποίο θα σε θυμάσαι. Είναι άλλη μια ιταλική, τυπικά βόρεια, βιομηχανική πόλη. Δεν έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα ή ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Αλλά έχει το πιο σημαντικό. Ευγενικούς κατοίκους.