Ο κάθε άνθρωπος, κατά Κάφκα ρήση, έχει τρεις μορφές, επιλέγει τρεις χαρακτήρες… Αυτόν που μοστράρει / Αυτόν που πιστεύει ότι έχει / Αυτόν που είναι. Οι περισσότεροι κρυβόμαστε πίσω από τους δύο πρώτους. Τον τρίτο τον θάψαμε μέσα μας σαν ένα ασυνείδητο συναίσθημα. Και εκεί ξεχάστηκε, ούτε ακούει ούτε νιώθει από πολλά χρόνια.
Ξεχάστηκαν τα αυτονόητα, να βγάλω τα μέσα μου, να κάτσω απέναντί σου, να αραδιάσω τους φόβους μου, να κλάψω, να ανοιχτώ, να ξελαφρώσω. Βρισκόμαστε στην εποχή της εσωστρέφειας. Που δεν λέμε: χθες έκλαψα, σήμερα ουρλιάζω. Έγινε σχεδόν εθιστικό να προφυλάσσουμε τα νώτα μας, να κρατάμε πισινή. Ακόμη και από τους φίλους.
Πώς, όμως, να πλησιάσεις τον άλλον, να επενδύσεις σε ψυχή όταν… αδυνατείς να ξεφύγεις από το εγώ σου, να ακούσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις…
Επώδυνο το άνοιγμα ψυχής, γι’ αυτό προτιμούνται οι ψυχροί ψυχαναλυτές. Όμως, στην αποσταγμένη καθημερινότητα που ντύνεσαι το θέμα είναι να διατηρείς την ισορροπία σου απομακρύνοντας τους κάθε λογής γιατρούς (ψυχιάτρους, ψυχο-λίγους, ψυχο-βγάλτες)
Αναζητώντας να προβλέψουμε το μέλλον κλωσάμε τις επιθυμίες μας να ωριμάσουν πρόωρα (ζητάς να ελέγξεις τα πράγματα σε βάθος χρόνου, πώς θα εξελιχθούν, μην τυχόν και φανείς αφελής ή ελαφρύς). Πέφτει βαρύ να πεις απλώς: μ’ αρέσεις, περνώ καλά μαζί σου. Αγαπώ αυτό που κάνω, πάμε μια βόλτα, κοίτα τα χρώματα του ουρανού και άλλα τέτοια πολύτιμα και τετριμμένα…
Κατάντησε συνήθεια να αναλύεις εμβριθώς τι σε τραβάει, τι σε συνδέει, τι σου αρέσει, την κοινωνική τάξη, το επάγγελμα των φίλων σου, να κάνεις επιλογές με βάση τι θα έχεις να κερδίσεις από τον άλλον. Το συναίσθημα πώς το ζυγίζεις, με το κιλό ή με το χρόνο;
Και όμως… Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Τα κενά σου και τα κενά μου. Αφού κάποτε σταμάτησες να μιλήσουμε, να αλληλοασπαστούμε, να κοιταχτούμε, να ανταλλάξουμε τα μηνύματά μας, να πιούμε ένα ποτήρι, σημαίνει ότι διέκρινες κάποια κομμάτια που σου έλειπαν. Αυτός δεν είναι ο στόχος μιας σχέσης;
Σίγουρα είναι σώφρον να μιλήσουμε γι’ αυτά που προσδοκούμε, όμως σήμερα είναι που πρέπει να ξεδιπλώσουμε τις επιθυμίες μας, για ό,τι αισθανόμαστε -πριν χαθεί ο ήλιος μας.
Όμως τι να πεις; πώς να περιγράψεις… Σκυλομετάνιωσα όσες φορές, άτεχνα και παρεμπιπτόντως, προσπάθησα να περιγράψω τα αισθήματα μου αντί να κάνω το αυτονόητο: να ανοίξω μια αγκαλιά… Αυτό θέλω να σου πω, το καταλαβαίνεις ή όχι. Τα λόγια περιττεύουν.
Ίσως τα πράγματα θα ήταν απείρως πιο απλά αν θυμόμαστε ότι το αύριο μπορεί να μην υπάρχει, ότι ίσως να πεθάνουμε, και αν όχι αύριο, αυτό θα γίνει σίγουρα κάποτε, σε λίγα ή πολλά χρόνια τίποτα δεν αλλάζει, μιας και σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε.
Ξεχνώντας όμως κάπου εντός θαμμένο τον εαυτό σου, κάποτε στα ξαφνικά θα ανακαλύψεις πως ξέχασες το γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά, το λιμάνι, τις Κυριακές, τις ανεμώνες, το κόκκινο, τις ρωγμές στον τοίχο, τα τραίνα, την επιστροφή, τα περίμενε, τον αέρα στο πρόσωπο, τις αντανακλάσεις της βροχής, τις μυρωδιές… Συνηθίσαμε να προσπερνάμε αδιάφορα την ομορφιά της κάθε μέρας.
Στο χθεσινό μου όνειρο, είδα μέσα στο σκοτάδι, με θέα τη φωτισμένη πόλη, δύο ξωτικά να αγκαλιάζονται. Στο επόμενο πλάνο τρία έφηβα τιτιβίζουν. Πέφτω επάνω σε δυο γερόντια που προχωρούν και θυμοσοφικά χαμογελούν, στο κουβεντιαστό ανάμεσα στα βήματα της αλληλοαφήγησης. Κι άλλα ξωτικά φευγάτα χοροπηδούν με την εγκεφαλική τους μουσική να παίζει στη διαπασών την ώρα που οι δείκτες σχεδόν πλακώνονται στις
πρώτες ώρες της Δευτέρας. Ευτυχώς υπάρχουν όνειρα, ευτυχώς υπάρχουν και αυτά που χαμογελούν ακόμα στα όνειρα.
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
