Γιορτή των ερωτευμένων

ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΕΤΑ.
Το πρόβλημα με αυτή τη ψευτογιορτή «των ερωτευμένων» της 14ης Φεβρουαρίου, δεν είναι το ότι έχει επιβληθεί, κουτοπόνηρα, από το κυρίαρχο καταναλωτικό πνεύμα (θεό) της εποχής, σε μια ανίερη συμμαχία με την (καθολική) χριστιανική εκκλησία, που είχε καπαρώσει την ημερομηνία προ πολλού στον άγιο Βαλεντίνο, θέλοντας να καπελώσει τον (θεό του) Έρωτα, με τον οποίο είχε πάντα σχέση αντιθετική. Το πρόβλημα είναι ότι επιτείνει το ξεθύμασμα της ιδέας του Έρωτα ως ζωτική έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς αυτή η ψευτογιορτή δεν παραπέμπει σε καμιά σημαντική αφήγηση ενός μεγάλου έρωτα. Όπως είναι, ας πούμε, η πιο συγκλονιστική ερωτική ιστορία της (δυτικής) λογοτεχνίας, αυτή του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» του Σαίξπηρ. Μια ιστορία που, αν και γραμμένη πριν από περίπου 400 χρόνια, δεν περιέχει ούτε ίχνος θρησκευτικής απαγόρευσης του έρωτα κι όπου ο Ρωμαίος, στα πρώτα του λόγια προς την Ιουλιέτα, την αποκαλεί «Αγία» και της ζητά να επιτρέψει «στα χείλη του να την προσκυνήσουν», να τη φιλήσουν με λατρεία. Αυτή ναι, είναι «Αγία»: η Ιουλιέτα (του) η Αγία του Έρωτα και μαζί της κι αυτός, ο Ρωμαίος (της) ο Άγιος του Έρωτα. Διότι οι Άγιοι του Έρωτα, είναι πάντα (ανά) δύο.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΕΡΙΔΑ. Ο αληθινά μεγάλος έρωτας είναι ένας (οι αγάπες είναι πολλές) και κάθε φορά μοναδικός. Γεννιέται μέσα στη δίνη της Έριδας (διαμάχη, φιλονικία, διχόνοια) και του Έρωτα (συνένωση, συμφιλίωση, συμφωνία), τις δύο αντίθετες και συμπληρωματικές δυνάμεις που, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κινούν τον κόσμο και ορίζουν τα πεπρωμένα θεών και ανθρώπων. Όπως ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας που γεννιέται μέσα και ανάμεσα στην έριδα που χωρίζει τις δύο μεγάλες οικογένειες της Βερόνας, τους Μοντέγους και τους Καπουλέτους. Χωρίς την έριδα αυτή -που οδηγεί στο θάνατο του Μερκούτιου και αμέσως μετά στο θάνατο του αγαπημένου εξαδέλφου της Ιουλιέτας, Τυβάλδου, από τα χέρι του Ρωμαίου-, ο έρωτας τους δεν θα φούντωνε από την έντονη αμφιθυμία των αισθημάτων και τους κινδύνους που τους απειλούν. Κι ούτε θα έφτανε βέβαια στο μεγαλείο υπέρβασης μιας απαγορευμένης αγάπης με την τραγική κατάληξη που είχε για να ολοκληρωθεί. Γιατί ο αληθινά μεγάλος έρωτας ολοκληρώνεται μόνο μέσα στο θάνατο ή το χωρισμό -στο αποκορύφωμά του, που τον σώζουν απ’ τη φθορά (φανταστείτε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα μετά από 20 χρόνια γάμου) ή /και την έριδα (με την αγάπη να αντιστρέφεται στο μίσος που την τρέφει σαν εσωτερικός καυτός πυρήνας) που πάντα καραδοκεί να επιστρέψει ακόμα και ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Επειδή ο αληθινά μεγάλος έρωτας είναι απόλυτος (τα θέλει όλα ή τίποτα) δεν μπορεί να υπάρξει σε μια εποχή σαν τη σημερινή όπου «όλα είναι σχετικά» και «μωρό μου, σόρι». Άπαξ όμως και υπάρξει και ολοκληρωθεί, ποτέ δεν πεθαίνει. Ακόμη κι όταν αυτοί που αγαπήθηκαν χαθούν, η αθάνατη ιστορία της αγάπης τους μένει. Σαν να ζουν για πάντα μαζί, αιώνια ερωτευμένοι. Οι μόνοι Άγιοι του έρωτα που αξίζει να θυμάται και να γιορτάζει κανείς.


Σωτήρης Ζήκος
sz@citymedia.gr