-Έλα. Κάτσε στον καναπέ, στη γωνία. Θα σου θυμίσει το ντιβάνι που καθόσουνα. Να φέρω το πιάτο σου;
-Ποιος σου μαγειρεύει;
-Εγώ ρε γιαγιά, καλά δεν θυμάσαι που μικρός καθόμουνα πλάι σου και σε χάζευα;
(κάνει το σταυρό της).
-Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, θέλεις μια γυναίκα να σου μαγειρεύει.
– Μετά από τόσα χρόνια που βρισκόμαστε αυτά θα λέμε; Nα σου πω;
(μου κουνά το κεφάλι καταφατικά).
-Σε αγαπούσα πολύ αλλά δεν στο είχα πει ποτέ. Δεν ήξερα να το λέω.
-…και ποιος σου συμμαζεύει.
-Ρε γιαγιά τι θα γίνει θα μ αφήσεις να μιλήσω!
-Ανησυχώ για σένα, για το αύριο.
-Τι λες, θα ακούσεις αυτά που θέλω να σου πω; Σουτ μη με διακόπτεις τώρα που το αποφάσισα!
-Ορίστε λέγε σε ακουώ….
Όταν πέθανες δεν έκλαψα. Ίσως έφταιγε εκείνη η καρακάξα που στρίγγλιζε “έλα να φιλήσεις τη νεκρή” . Με αναγούλιαζε και ήθελα να τις ρίξω μπουνιά.
-Παιδί ήσουν, δεν έκανε να με δεις πεθαμένη.
-…Την επόμενη μέρα μόνο έκλαψα πολύ, άγαρμπα, μανιακά, μόνος μου. Και δεν ήρθα ούτε μια φορά στο νεκροταφείο, δεν το άντεχα. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, μου ήρθε ένας λυγμός, ένα βάρος στο στήθος που με έπνιξε, γι’αυτό ήρθες στον ύπνο μου;
– Τι θα φορέσεις τώρα που θα βγείς έξω
– …άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ε; Πάντα ίδια… Mε το μέρος μου ήσουν ό,τι και να έκανα.
-Βλέπεις εφιάλτες τα βράδια;
-Όχι γιαγιά, δεν βλέπω όνειρα σχεδόν καθόλου.
-Ήσουνα καλός μαθητής στο γυμνάσιο;
-Διάβαζα πολύ, αλλά τα βιβλία που μου άρεσαν δεν μετρούσαν στη βαθμολογία. Γιαγιά έμαθες τι έκανε ο μικρός μας;
-Όχι, για πες μου..
– Στο δημοτικό σχολείο που πηγαίνει αποφάσισαν να τον κάνουν σημαιοφόρο για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. “Α… δεν μπορώ….” είπε στη δασκάλα του. Και όταν αυτή προσπάθησε να τον «συνετίσει» , πιο αποφασιστικά το ξέκοψε με ένα “Αποκλείεται σας λέω!!! Την 28η δεν θα είμαι Αθήνα, θα πάω στη Θεσσαλονίκη στο μπαμπά μου, το έχω κανονίσει!”
-Απα..πα..πα…πα… δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, αχ τι του μαθαίνεις… το παιδί έπρεπε να σηκώσει τη σημαία…
….
Ξύπνα μπαμπά… σε πήρε ύπνος και δεν είδες το τέλος της ταινίας. Ξύπνα σου λέω… πρέπει να με πας στο ΙΚΕΑ έχω ραντεβού με τα παιδιά που γνώρισα το καλοκαίρι στο κάμπιγκ. Μη ξεχνάς, μου υποσχέθηκες να με πας στο γήπεδο, να πάμε να πάρουμε βιβλία, να πάμε εκδρομή στο βουνό, να παίξουμε μπόουλιγκ, το βράδυ να φωνάξουμε τους φίλους μας στο σπίτι να γλεντήσουμε, να μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ με ταινίες. E.. γιατί χαμογελάς μπαμπά;
Σ.
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως