Η αισιοδοξία των παιδιών είναι ευθύνη των εκπαιδευτικών

Η Αγγελική, φιλόλογος στο διαδικτυακό φροντιστήριο Έτσι Μαθαίνω μοιράζεται τις σκέψεις της για το σημαντικό ρόλο των εκπαιδευτικών όχι μόνο στην προετοιμασία των παιδιών για τις εξετάσεις και για το να κάνουν μία επιλογή που θα τους επιφέρει επαγγελματικές επιτυχίες αλλά και στο να τους υπενθυμίζουν να αισιοδοξούν και να ονειρεύονται.
 

«Κυρία Αγγελική, σας ευχαριστώ που κάνετε το παιδί μου να ονειρεύεται και να αισιοδοξεί…»

Πώς να αντιδράσεις σε αυτό το πρωινό μήνυμα μιας μητέρας που επιλέγει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της τόσο ζεστά, για κάτι που είναι εντελώς αυτονόητο ..το χρέος κάθε εκπαιδευτικού να συνδράμει θετικά στα όνειρα και τον ψυχισμό των μαθητών του! Είναι όμως αυτή η συμβολή τελικά τόσο δεδομένη; Κι αν όντως είναι, τότε γιατί αυτή η μητέρα επέλεξε να με ευχαριστήσει για αυτήν την προσφορά μου προς το παιδί της;
 

Κι ενώ αρχικά σκέφτηκα να της απαντήσω με περισσή μετριοπάθεια πως απλώς ασκώ ευσυνείδητα το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, η κίνησή της αυτή ενεργοποίησε για μια ακόμα φορά τον προβληματισμό μου σχετικά με την εκπαιδευτική στάση της πλειονότητας των διδασκόντων, και δη των φιλολόγων, απέναντι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, όπως αυτό φιλτράρεται από τα μάτια των μαθητών.
 

Πόσες φορές οι καθηγητές έκθεσης δεν επιδείξαμε εμμονή στις αρνητικές πλευρές της πραγματικότητας, επιμένοντας να διογκώσουμε τα προβλήματα και να στρέψουμε την σκέψη τον μαθητών μας κυρίως στην διερεύνηση των κινδύνων, υπερβάλλοντας στην ανάλυση των ολέθριων συνεπειών των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας; Πόσες φορές δεν αντιτάξαμε μπροστά στην επαγγελματική τους επιλογή, την προοπτική της ανεργίας και της ανέχειας; Πόσοι από εμάς συνειδητά δεν επιλέγουμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για έναν κόσμο δυστυχίας και αδικίας και να τα οπλίσουμε με σκληρότητα και καχυποψία προκειμένου, όπως συχνά αναφέρουμε, να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό χωρίς να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να θυματοποιηθούν;
 

Ο ρεαλισμός ως στάση που δέχεται την αντικειμενική ύπαρξη της πραγματικότητας είναι ίδιον ωριμότητας και προαπαιτούμενο σοφίας και ορθολογικών επιλογών. Η υπονόμευση της αισιοδοξίας, όμως, που είναι τόσο συνδεδεμένη με την οπτική κάθε νέου, είναι ολέθριο λάθος!
 

Το να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τον εαυτό τους με ρεαλιστικό τρόπο, δεν συνεπάγεται την υιοθέτηση μιας έντονα αρνητικής στάσης απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις της καθημερινότητας και στις ενδεχόμενες ατομικές μη επιτυχημένες προσπάθειές τους . Είναι πρόκληση για κάθε παιδαγωγό και γονιό να ασκήσει το νέο ώστε να καταφέρει να ερμηνεύει αποτελεσματικά τον εαυτό του και τον κόσμο. Ωστόσο, ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση αποτελεί η εξοικείωσή του με τη θέαση ενός κόσμου χωρίς το μεγεθυντικό φακό του αρνητισμού.
 

Πιστέψτε με οι στιγμές μέσα στις διαδικτυακές αίθουσες του Έτσι Μαθαίνω που αφήνουμε το μάθημα και τα άγχη στην άκρη και συζητάμε για τα όνειρά μας και αισιοδοξούμε μαζί, είναι αυτές που οι μαθητές μας θυμούνται για μία ζωή, είναι τα πραγματικά μαθήματα που δεν ξεχνούν ποτέ!
 

Αξιότιμοι συνάδελφοι, σεβαστοί γονείς, ακόμα και μια απλή λέξη, πόσο μάλλον μια ενσυνείδητη στάση ζωής, που χρωματίζεται με θετικότητα μπορεί να ανακουφίσει και να κατευνάσει την ψυχή κάθε παιδιού που φοβάται να ονειρευτεί γιατί η πραγματικότητα του ακινητοποιεί τα όνειρα. Αντί να του διοχετεύσουμε τρόμο για το μέλλον, ας το βοηθήσουμε να το αντιμετωπίσει ως μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, ως μια πρόκληση! Και η αισιοδοξία είναι πρόκληση και αρετή!