«Με ένα ορισμένο κομμάτι του εαυτού μας, όλοι ζούμε πέρα από το χρόνο».
«Πολλοί οι άνθρωποι, λίγες οι χειρονομίες».
«Το πρόσωπο δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά να αριθμεί ένα αντίτυπο».
«Η αιωνιότητα σαν ατέλειωτη φλυαρία».
«Η τάση της ποίησης δεν είναι να μας θαμπώσει με μια ιδέα εκπληκτική, αλλά να κάνει έτσι ώστε μια στιγμή του είναι να γίνει αλησμόνητη και αντάξια μιας αβάσταχτης νοσταλγίας».
«Η μοναξιά: γλυκιά απουσία βλεμμάτων».
«…ήταν το στιλέτο των βλεμμάτων που είχε χαράξει τις ρυτίδες στο πρόσωπό της».
«Ήταν σαν, απότομα, σε ένα μόνο δευτερόλεπτο, δυο απομακρυσμένες εποχές να είχαν συναντηθεί, σαν να είχαν συναντηθεί σε μια και μόνη κίνηση δυο γυναίκες διαφορετικές».
«Να μην μπορείς να αποκοιμηθείς και να απαγορεύεις στον εαυτό σου να κινηθεί: το συζυγικό κρεββάτι».
«Και είναι σαν να βροντούσε την πόρτα μπροστά στην αυταπάτη του έρωτα».
«Απέναντι στην αθανασία οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι. Πρέπει να διακρίνουμε την μικρή αθανασία, ανάμνηση ενός ανθρώπου στο νου εκείνων που τον γνώρισαν και την μεγάλη αθανασία, ανάμνηση ενός ανθρώπου στο νου εκείνων που δεν τον γνώρισαν».
«…πριν ακόμη επινοηθεί, ο φωτογραφικός φακός υπήρχε ήδη ως η ίδια η μη υλοποιημένη ουσία του. Χωρίς κανένας αληθινός φακός να τους έχει σημαδέψει, οι άνθρωποι ήδη συμπεριφέρονταν σαν να τους φωτογράφιζαν».
«Ονειρευόμαστε την αθανασία από παιδιά».
«Πρέπει να καταλάβουμε το πλαίσιο της ζωής: Μέχρι ένα ορισμένο σημείο, ο θάνατος παραμένει κάτι πολύ μακρινό για να ασχολίομαστε μαζί του. Δεν τον έχουμε δει, δεν είναι ορατός. Είναι η πρώτη φάση της ζωής, η ευτυχέστερη. Έπειτα, ξαφνικά, βλέπουμε τον ίδιο το θάνατό μας μπροστά μας και είναι αδύνατον να τον απομακρύνουμε από το οπτικό μας πεδίο. Είναι μαζί μας. Και επειδή η αθανασία είναι κολλημένη με το θάνατο…μπορεί να πει κανείς ότι και η αθανασία επίσης είναι κι αυτή μαζί μας… Μετά τη δεύτερη αυτή φάση της ζωής, που ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αφήσει το θάνατο από τα μάτια του, έρχεται μια Τρίτη, η πιο σύντομη και η πιο κρυφή, για την οποία ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα και για την οποία δεν μιλούμε. Κόπωση: σιωπηλή γέφυρα που οδηγεί από την όχθη της ζωής στην όχθη του θανάτου».
«Το έργο του Μπετόβεν αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η μεγάλη στιγμή του Γκαίτε. Ο κόσμος χάνει σιγά σιγά τη διαφάνειά του, θολώνει, γίνεται ακατανόητος, γκρεμίζεται στο άγνωστο, ενώ ο άνθρωπος προδομένος από τον κόσμο δραπετεύει στα ενδόμυχά του, στη νοσταλγία του, στα όνειρά του, στην εξέγερσή του και, παραζαλισμένος από την πονεμένη φωνή που σηκώνεται μέσα του, δεν ξέρει πια ν’ ακούει τις φωνές που απ’ έξω τον καλούν».
«Μεταμόρφωση, γενική και πλανητική, της ιδεολογίας σε εικονολογία».
«Η πραγματικότητα ήταν πιο δυνατή από την ιδεολογία».
«Η εικονολογία είναι πιο δυνατή από την πραγματικότητα».
«Οι ιδεολογίες ανήκαν στην Ιστορία, το βασίλειο της εικονολογίας αρχίζει εκεί που τελειώνει η Ιστορία».
«Ο πόλεμος και η κουλτούρα είναι οι δύο πόλοι της Ευρώπης».
«Το ερωτικό συναίσθημα μας παραπλανά όλους με μια αυταπάτη γνώσης».
«Η έννοια του έρωτα ήταν συνδεδεμένη στο μυαλό του με την εικόνα του ωκεανού, του πιο θυελλώδους από όλα τα στοιχεία».
«…γιατί μόνο τα εμπόδια, κατά τη γνώμη του, μπορούν να μεταβάλλουν τον έρωτα σε ερωτική ιστορία».
«Η Ευρώπη είναι ένας πολιτισμός του συναισθήματος». «Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες στην Ευρώπη ξετυλίγονται σ’ ένα εξω-συνουσιακό χώρο».
«Η Ρωσία και η Γαλλία είναι δυο πόλοι της Ευρώπης που ασκούν ο ένας στον άλλον αιωνία έλξη».
«Το πάθος της ρομαντικής μουσικής ενώνει ολόκληρη την Ευρώπη».
«Η δημιουργία αντιπροσωπεύει πιο πολλά από την εξουσία, η τέχνη πιο πολλά από την πολιτική».
«Ο κόσμος των δρόμων ήταν ο κόσμος του πατέρα.Ο κόσμος των οδών ήταν ο κόσμος του συζύγου».
«Στα κατάβαθα του καθενός μας είναι εγγεγραμένο ένα Grund που είναι η διαρκής αιτία των πράξεών μας, που είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ανα πτύσσεται το πεπρωμένο μας».
«Εξαιτίας των αυτοκινήτων, η παλιά ομορφιά των πόλεων έχει γίνει αθέατη».
«Η πλάκα του ρολογιού της ζωής».
«Το γέλιο είναι, απ’ όλες τις εκφράσεις του προσώπου, η πιο δημοκρατική».
«…αν αρνιόμαστε να προσδώσουμε σημασία σ’ έναν κόσμο που θεωρεί ότι είναι σημαντικός, κι αν δεν βρίσκουμε στον κόσμο αυτόν καμμία ηχώ στο γέλιο μας, δεν μας μένει παρά μια λύση: να πάρουμε τον κόσμο κατ’ αποκοπήν και να τον κάνουμε αντικείμενο του δικού μας παιχνιδιού. Να τον κάνουμε ένα άθυρμα».
«Το μυθιστόρημά μου είχε τελειώσει, και είχα θελήσει να το γιορτάσω εκεί όπου είχε γεννηθεί η πρώτη του ιδέα».
Με τα λόγια του συγγραφέα
Φράσεις από ένα βιβλίο
Μίλαν Κούντερα
Η Αθανασία
Μετάφραση απο τα γαλλικά
Κατερίνα Δασκαλάκη
Βιβλιοπωλείον της Εστίας
«Η Αθανασία» Μιλαν Κούντερα | Άγγελα Μάντζιου cityportal.gr
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
