Η Θεσσαλονικιά και αξιολογότατη σκηνοθέτις Τατιάνα Λύγαρη μας έφερε από το αθηναϊκό «Τραίνο στο Ρουφ» μια πολύ καλή παιδική παράσταση, την «Κοντορεβυθούλα». Το πρώτο που έχουμε να πούμε είναι πως η μετάβαση από ένα μικρό χώρο, όπως η σκηνή του «Τραίνου» σε ένα τεράστιο, δηλαδή την σκηνή της αίθουσας Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, διότι ούτε οι ηθοποιοί της παράστασης αλλά ούτε και η ίδια η σκηνοθέτις φάνηκαν να «τρόμαξαν» από τα γιγαντιαία δεδομένα του χώρου αυτού. Αντιθέτως μας απέδειξαν πως, κάλλιστα, το «μικρό» μπορεί να μεταφερθεί με επιτυχία σε κάτι «μεγάλο» (αρκεί να υπάρχει φαντασία, ταλέντο και διάθεση για δουλειά, τα διαθέτει αυτά αναμφίβολα η κ. Λύγαρη), γιατί τότε γίνονται πιο ορατές οι αρετές του! Παρακολουθώντας τη μίνι -σε διάρκεια- αυτή παράσταση, σκεφθήκαμε πως πολύ θα θέλαμε να την είχαμε δει ΚΑΙ στο περίφημο «Τραίνο», για να διαπιστώσουμε τις διαφορές ανάμεσα στο «μικρό» και το «μεγάλο», και να ανακαλύψουμε πιο εύκολα τις λύσεις που βρήκε η κ. Λύγαρη -με βοηθό τη Dubravka Franz Spiliotopoulou- για την τόσο μεγάλη και δύσκολη μεταφορά της σκηνοθεσίας της σε ένα τόσο διαφορετικό χώρο. Παραδείγματος χάρη, θα θέλαμε να είχαμε δει πόσες οθόνες και που τοποθετήθηκαν στην μικροσκοπική σκηνή του «Τραίνου στο Ρουφ», και ποια η σχέση τους με τους τρεις ηθοποιούς.
Η Κοντορεβυθούλα, της βραβευμένης συγγραφέως Κλοντίν Γκαλέα, βασίσθηκε στο διάσημο μύθο και τροποποιήθηκε για θεατές κάθε ηλικίας. ΄Ετσι χαρήκαμε ένα ολόφρεσκο, σύγχρονο κείμενο (σε πολύ προσεγμένη μετάφραση της Δήμητρας Κονδυλάκη) το οποίο, μέσα από μία ανάλαφρη ματιά, μιλάει με αισιοδοξία και χιούμορ για θέματα σημαντικά που αφορούν στις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους. Το πασίγνωστο αυτό κείμενο εμπνέεται από τον γνωστό μύθο για να μας προσφέρει ένα ολόφρεσκο, σύγχρονο θεατρικό παραμύθι, γεμάτο αισιοδοξία και χιούμορ. Χρησιμοποιώντας μια ιδιότυπη γραφή, η Γκαλεά χειρίζεται πολλά σημαντικά σύγχρονα κοινωνικά θέματα όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η Τέχνη και η Ζωή. Παίρνοντας ένα δώρο-έκπληξη και με παρέα τις έξι άτακτες αδερφές της, η μικρή Βιολέττα θα οδηγήσει μια πληγωμένη συμμαθήτριά της να ξεπεράσει την αποξένωση, τη σκληρότητα και τη μοναξιά, ενώ, ταυτόχρονα, επτά μαγικά βότσαλα θα τη βοηθήσουν να χαράξει το προσωπικό της μονοπάτι στη ζωή. Σε ένα ονειρικό ταξίδι της, όλοι οι ήρωες γεννιούνται μέσα από την προσωπική της φαντασία, χάρις σε φαντασμαγορικές εικόνες video art, ήχους και μουσικές.
Πριν την παράσταση υπάρχει ένα ημίωρο παιδαγωγικό παιχνίδι (εμψυχώτρια εδώ η θεατρολόγος Τζωρτζίνα Κακουδάκη) που στόχο έχει, σύμφωνα με τους οργανωτές, να εισάγει τους μικρούς θεατές στο παραμύθι, ώστε να αντιληφθούν καλύτερα τα νοήματά του. Οι τρεις ηθοποιοί θέτουν ερωτήσεις στα παιδιά του τύπου «σε ποια χώρα θα θέλατε να πάτε», «τι θα θέλατε να πάρετε μαζί σας εκεί» κλπ. ΄Εχουμε να παρατηρήσουμε πως οι ερωτήσεις αυτές μικρή σχέση έχουν με το παραμύθι που ακολουθεί, σε σημείο που να υποψιαζόμαστε πως τίθενται στα παιδιά απλά για να «γεμίσει» η συνολική παράσταση χρονικά. Ούτε και μεγάλης θεατρικής διαδραστικότητας είναι, μια και το όλο ημίωρο βασίζεται κυρίως σε ερωταπαντήσεις ανάμεσα στους ηθοποιούς και τα παιδιά, ενώ θα μπορούσαν να βασισθούν σε ανεβάσματα μικρών και μεγάλων θεατών επί σκηνής ώστε να παίξουν θεατρικά, κάτι σχετικό με το παραμύθι που ακολουθεί …
Ο συντονισμός μεταξύ των τριών ηθοποιών (Παναγιώτης Κλίνης, Δάφνη Καφετζή Έλενα Μεγγρέλη -η τελευταία ερμηνεύει με πολλή εκφραστικότητα αλλά και ευκινησία τον ομώνυμο ρόλο στη συνέχεια) δεν είναι καλός στο ημίωρο αυτό, διότι αφήνουν πολλά παιδιά ανικανοποίητα: πολλά σηκώνουν χέρι να απαντήσουν σε μια ερώτηση, αλλά τελικά δεν μιλούν καθόλου (δεν τους δίδεται η δέουσα προσοχή), ενώ άλλα παιδάκια-θεατές τυχαίνει να εκφράζονται, δια μικροφώνου, πάνω από μια φορά! Πάντως οι προαναφερθέντες ηθοποιοί, είναι ετοιμόλογοι στο πρώτο αυτό ημίωρο, ενώ στη διάρκεια της κυρίως παράστασης και οι τρεις δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, με μεγάλο δυναμισμό, σε κάθε στιγμή του ρόλου τους. Δυστυχώς δεν βρήκαμε πουθενά (γιατί;), ούτε στην μπροσούρα, ούτε και στο CD που μας έδωσε το Μέγαρο, τα ονόματα των ηθοποιών που παίζουν τις έξι αδερφές της Κοντορεβυθούλας, οι οποίες κρατούν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη δραματουργική και σκηνοθετική σύλληψη. Με τεραστίων διαστάσεων προβολές βίντεο (η σκηνοθετική επιμέλεια των πολυπίκοιλων βιντεο-εικόνων του Alessandro Spiliotopulos) τα έξι κορίτσια εμφανίζονται πολλές φορές επί τριών οθονών (σε μια τεράστια -επί σκηνής- και σε δυο άλλες, λιγότερο μεγάλες και χωρίς νόημα ύπαρξης, στα πλάγια των θεατών, μια και τις βλέπουν καλά μόνο οι πίσω καθήμενοι θεατές) προκειμένου να επέμβουν στην δράση και να σχολιάσουν τα δρώμενα. Στα πρόσωπα τους έγιναν πολλές πολύχρωμες τεχνολογικές τροποποιήσεις και επεμβάσεις, σε σημείο που το μάτι μας να πέφτει περισσότερο εκεί και όχι στην σκηνική δράση, που άλλωστε είναι σχετικά περιορισμένη, λόγω του μικρού αριθμού των ηθοποιών. Η σχέση των ηθοποιών, πάντως, με τις εικόνες βίντεο είναι εξαιρετική, μια και τακτικά οι πρώτοι επιχειρούν να επικοινωνούν και να συνδιαλέγονται με τις δεύτερες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια φοβερή σκηνοθετική χημεία ανάμεσά τους. Ηθοποιοί και εικόνες βίντεο αλληλοσυμπληρώνονται αλλά και διηγούνται μαζί και «χέρι-χέρι» το παραμύθι, ενώ εύστοχα το υπερβολικό μέγεθος των οθονών τακτικά μας θυμίζει το μικροσκοπικό μέγεθος της κεντρικής ηρωϊδας, σε σχέση με την (θεατρική ή όχι) κοινωνία στο σύνολό της. Το δεκάλεπτο διάλειμμα ανάμεσα στο παιδαγωγικό πρόγραμμα της αρχής και το ίδιο το παραμύθι είναι αδικαιολόγητα μεγάλο, διότι ούτε οι ηθοποιοί κουράζονται τόσο στη μισή ώρα ώστε να χρειαστεί να ξεκουραστούν, ούτε αλλαγές σε σκηνικά ή κοστούμια χρειάζεται να γίνουν. Ακόμη περισσότερο, τα παιδιά-θεατές ΔΕΝ είναι τόσο κουρασμένα που να θέλουν τόσο μεγάλη διακοπή της δράσης. Θα μπορούσε να βρεθεί μια θεατρική «γέφυρα» που να «ενώνει» τα δυο μέρη χωρίς διάλειμμα. Θα θέλαμε, επίσης, να αυξηθεί η συνολική διάρκεια της παράστασης όχι με τέτοιου είδους σχεδόν ασύμβατα παιδαγωγικά προγράμματα, αλλά χάρις σε εμβόλιμα σύγχρονα ελληνικά ή γαλλικά τραγούδια, που θα ωθούσαν τους ηθοποιούς σε μεγαλύτερη κινητικότητα, αλλά και θα μας χάριζαν μια μεγαλύτερη θεατρικότητα, θυμίζοντας μας ταυτόχρονα τις καταβολές της συγγραφέως…
Λυπούμαστε που η παραγωγή αυτή ήρθε για τόσο λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη!.. Αν έμενε περισσότερο ίσως να ενδιαφερόταν πιο πολλά παιδιά, ή και Σχολεία, να την δουν, αφού θα μαθευόταν το καλό «νέο» από στόμα σε στόμα … Μήπως να μας ξαναέρθει;
Το Μέγαρο εφήρμοσε ένα καινούργιο σύστημα μάρκετινγκ όσον αφορά την προσέλκυση θεατών και ανακοίνωσε πως ο δεύτερος ενήλικος που συνοδεύει παιδί βλέπει την παράσταση δωρεάν. Πράγματι, είδαμε περισσότερους ενήλικες απ΄ ό, τι σε άλλες παιδικές παραστάσεις, θα λέγαμε όμως πως ο στόχος είναι να έρθει μεγάλο πλήθος παιδιών και όχι τόσοι πολλοί ενήλικες. ΄Αρα θα ήταν προτιμότερο να κατέβει η τιμή του εισιτηρίου στα 6 ή 8 ευρώ για όλους και όχι να παραμείνει τόσο υψηλή, και μάλιστα μέσα στην οικονομική κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πληρώσαμε, λοιπόν, τη χαρά να «πάμε Μέγαρο» ή το κόστος μεταφοράς του θιάσου από Αθήνα; Και πόσο θα πληρώναμε αν ο θίασος ήταν από την πόλη μας; Αλήθεια γιατί δεν βλέπουμε τόσα χρόνια και ντόπιους θιάσους στο Μέγαρο;
Οι υπόλοιποι συντελεστές είναι: στην σκηνογραφική επιμέλεια (λίγα αλλά απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα) ο Βασίλης Παφίλης, στη μουσική (πολύ διακριτική και λειτουργική δραματουργικά) η Άλκηστις Ραυτοπούλου. Τα έξυπνα όσο και δυναμικά ηχητικά εφέ ήταν της προαναφερθείσας και του Φώτη Μυλωνά, η λιτή χορογραφία της Ζωής Χατζηαντωνίου, οι σωστοί φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου και τα απλά αλλά ταυτόχρονα σωστής έμπνευσης κοστούμια της Δανάης Κουρέτα.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
