Ακόμη κι αν κάποιος δεν είναι από φύσεως παρατηρητικός, η Θεσσαλονίκη διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να εξασκήσει αυτή του την ικανότητα. Κάθε γωνιά κι ένα αλλιώτικο ερέθισμα. Κάθε βήμα και μια έκπληξη. Κάθε στιγμή της ημέρας και μια αποκάλυψη. Η πόλη μας πάντα επιφυλάσσει κάτι καινούργιο σε όσους τολμούν ακόμη ή αναγκάζονται να την περιδιαβαίνουν…
Έχοντας μόλις περπατήσει 2-3 μέτρα επί κεντρικού πεζοδρομίου, το μάτι μου χάνεται στις αμέτρητες, διαδοχικές, ιδίου χρώματος, αλλά ακατάστατου μεγέθους στάμπες που κοσμούν την (κάποτε) λευκή επιφάνεια του. Στιγμιαία αισθάνομαι όπως ο Κοντορεβυθούλης. Μικρή, ασήμαντη, φοβισμένη, αλλά γεμάτη πίστη! Πίστη πως η προσήλωση μου στην «προσημειωμένη» πορεία θα με σώσει. Καθαρή τύχη ή εξασκημένη ματιά; Who cares? Τα υποδήματα μου έχουν παραμείνει αλώβητα χωρίς ίχνος λεκέ ή μυρωδιάς.
Έχοντας μόλις βγει στο μπαλκόνι του γραφείου με την προσδοκία πως η ψυχρή αύρα του φθινοπώρου (δε μπορεί!) θα με ξυπνήσει από την αποβλάκωση του PC, αισθάνομαι σα να με έχουν καταπιεί ακαριαία οι σελίδες των Χαμηλών Πτήσεων του Αρκά. Παντού κεραίες τηλεόρασης! Ο ορίζοντας ούτε που διακρίνεται. Ενστικτωδώς, υιοθετώ τη φιλοσοφημένη στάση του νεαρού κουτσουλοσπουργιτιού κι αναρωτιέμαι: «Άραγε, πόσο αποβλακωνόμαστε καθημερινώς;»
Έχοντας μόλις δεχθεί χτύπημα κάτω από τη ζώνη – ευτραφής κυρία έχει αποθέσει το βάρος της στιγμιαία, πλην αποτελεσματικά στο κουντεπιέ του αριστερού ποδιού μου – συνειδητοποιώ πως η Γούναρη βρίσκεται σε ώρα αιχμής διέλευσης πεζών. Προχωρούμε σπρώχνοντας και πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο. «Θα φταίει ο ποδηλατόδρομος» σκέφτομαι. «Έχει περιορίσει τον ωφέλιμο χώρο του πεζόδρομου». Η δεύτερη ματιά, όμως, όπως πάντα, αποδεικνύεται πιο ακριβής… Ο ποδηλατόδρομος δε λειτουργεί καθόλου βοηθητικά για τους επίδοξους ποδηλάτες. Δεν είναι σε θέση να το κάνει, έστω υποτυπωδώς (με αυτή την προδιαγραφή έχει σχεδιαστεί άλλωστε…). Η κίτρινη διαγράμμιση έχει αναλάβει χρέη οριοθέτησης για λογαριασμό αυτοσχέδιων πάγκων αλλοδαπών μικροπωλητών, που πλέον ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Και δεν είναι το μοναδικό σημείο.
Έχοντας μόλις προσπεράσει τα σκαλοπάτια ιερού ναού κι ενώ προσπαθώ έστω βιαστικά να κάνω εσωτερικά την προσευχή μου, αντιλαμβάνομαι καταιγισμό προσεγγίσεων. Ένας νεαρός και μία κυρία οι προεξάρχοντες… «Σε παρακαλώ, κοπελιά, 50 λεπτά σου ζητάω, να πάρω κάτι να φάω» λέει η ανδρική φωνή. Σε κατάσταση σχεδόν πλήρους ανταγωνισμού, η γυναικεία παρουσία ξεστομίζει «3 κεράκια, 1 ευρώ, κοπέλα μου». Wow! Κι ενδεικτική τιμολόγηση! Αυτό θα πει εξέλιξη. Η επαιτεία ακολουθεί πλέον όλα τα συστατικά στοιχεία μιας τυπικής εμπορικής δραστηριότητας. Με ωράριο, επαγγελματικό outfit… και πλέον καθορισμένο οικονομικό στόχο.
Έχοντας μόλις αποβιβαστεί από το αυτοκίνητο στο ύψος του Πανεπιστημιακού campus, έχω ήδη αποδεχτεί το γεγονός πως θα βραχώ αρκετά από την καταρρακτώδη βροχή μέχρι να φτάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Επ? ουδενί, όμως, δεν έχω υπολογίσει – πόσο μάλλον να αποδεχθώ! – πως υπάρχουν αφενός γούρνες ολόκληρες επί του οδοστρώματος, αφ? ετέρου ανεγκέφαλοι οδηγοί που πέφτουν σ? αυτές (γεμάτες λασπόνερα πλέον) με ακέραιη την ταχύτητα του οχήματος τους. Θαρρείς και διεκδικούν πρωτιά σε αγώνα WRC. Οι δύο ανοιχτές παλάμες μου ακόμα ακολουθούν τον πολλά υποσχόμενο, νέο Sebastien Loeub (τρομάρα του!)
Έχοντας μόλις συνωστιστεί μαζί με πλήθος συνεπιβατών σε αστικό λεωφορείο, διακρίνω στο πλάι μου μια κυρία κάποιας ηλικίας. Καταπονημένη από το χρόνο και τις αντιξοότητες, ανήμπορη πλέον να σηκώσει με ευκολία τον εαυτό της από το κάθισμα. Περιποιημένη, ωστόσο, και μοσχομυρωδάτη. Με μια γλυκιά πραότητα στο βλέμμα της. Μου γνέφει χαμογελώντας για να τη βοηθήσω. Προτάσσω το χέρι μου ώστε να ενωθεί με το δικό της. Σε δευτερόλεπτα, κύριος μέσης ηλικίας, ενδεδυμένος στην τρίχα, εκφράζει τη δυσαρέσκεια του για το γεγονός της επιπλέον πίεσης που στιγμιαία του ασκείται. «Γέροι άνθρωποι… Δουλειά δεν έχουν, να κουνηθούν δεν μπορούν, μου θέλουν και σουλάτσα! Δεν κάθονται σπίτι τους με το χαμομηλάκι τους;… Κι εσύ, κοπελιά, μη χάσεις. Εκεί να βοηθήσεις! Άσ? την εκεί μόνη της μπας και το πάρει απόφαση μια ώρα αρχύτερα να μας αφήσει στην ησυχία μας…». Ο τιμωρός της πόλης ξύπνησε μέσα του, βάζοντας τα με τους φυσικά αδύναμους και χρήζοντες βοήθειας. Δεν είμαστε στη Σπάρτη, Κύριε, με τον Καιάδα. Εδώ είναι Θεσσαλονίκη!
…Κι όσο κι αν η πόλη μας έχει χάσει την ταυτότητα της, το ρομαντισμό και την ανθρωπιά της, ευτυχώς, ακόμα δε γίνονται όλα απλά διεκπεραιωτικά. Όλοι μας ζούμε την πόλη μας διότι την αγαπάμε και περιμένουμε την επόμενη συγκίνηση που θα μας προσφέρει, ξυπνώντας μας απ? το ρομποτικό λήθαργο. Σαν να ανυπομονούμε για άλλη μια φορά να φτάσουμε στην καρδιά του αυγού kinder για να πάρουμε το δώρο μας, ελπίζοντας πως δε θα ?ναι ακόμη μια δυσάρεστη έκπληξη…
Μαρία Ζαρκινού
mz@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
