Πώς τα καταφέρνουν οι κορυφαίοι συγγραφείς; Τι γεννάει τα ευφάνταστα συγγραφικά τους ευρήματα; Πώς αιχμαλωτίζουν τη φρενήρη τους φαντασία και τη μεταπλάθουν σε μυθοπλασία; Από πού αντλούν την πειθαρχία για να δουλέψουν επί μέρες, μόνοι πάνω από μια γραφομηχανή; «Όσο περισσότερο προχωράς στη συγγραφή τόσο πιο μοναχικός γίνεσαι. Οι περισσότεροι από τους παλιούς σου φίλους πεθαίνουν… Όμως, είσαι πιο μοναχικός επειδή έτσι πρέπει να δουλεύεις και ο χρόνος που έχεις να δουλέψεις λιγοστεύει ολοένα, κι αν τον σπαταλάς άσκοπα, νιώθεις ότι έχεις διαπράξει αμάρτημα για το οποίο δεν υπάρχει καμία συγχώρεση». Αυτό τουλάχιστον «μοιράζεται» ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, μαζί με πολλές ακόμη απαντήσεις για τη «μυστική» τέχνη της γραφής, που δίνονται στον εν λόγω τόμο, μέσα από τις συνεντεύξεις δέκα κορυφαίων συγγραφέων του 20ού αιώνα σε συντάκτες του περιοδικού Paris Review, από το 1956 έως το 1991. Από τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που παρατηρεί ότι «στην πρώτη παράγραφο λύνεις τα περισσότερα από τα προβλήματα του βιβλίου σου» μέχρι τον Ουίλιαμ Φόκνερ, που είναι κάθετος στην άποψή του ότι για να γραφτεί ένα αξιόλογο μυθιστόρημα χρειάζεται «99% ταλέντο… 99% πειθαρχία… 99% δουλειά», οι πολυβραβευμένοι και διεθνώς μεταφρασμένοι Τ.Σ. Έλιοτ, Τρούμαν Καπότε, Σολ Μπέλοου, Χόρχε Λούις Μπόρχες, Γκρέιαμ Γκριν, Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ και Χάρολντ Μπλουμ καταθέτουν όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι, δημιουργώντας μια τολμηρή και αποκαλυπτική «αυτοπροσωπογραφία» σε κάθε κεφάλαιο.
«Η τέχνη της γραφής», επιμέλεια Φίλιπ Γκούρεβιτς, εκδόσεις Τόπος
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
