Αναρωτιέμαι τι με έκανε και βρέθηκα σήμερα το πρωί πλάι στη θάλασσα. Ίσως ότι άνοιξα τα μάτια μου ξεχειλίζοντας από τη χειρότερη διάθεση που είχα την τελευταία δεκαετία. Αρνητικές σκέψεις για όλα. Εδώ και καιρό έχω πέσει στην παγίδα να παρασύρομαι από αυτές. Έτσι, αντί να πάω στο γραφείο σύρθηκα να τις ακολουθήσω στην ομίχλη, που από το ξημέρωμα σκέπαζε την παραλία μήπως και κάτι αλλάξει. Μια απίθανα πυκνή ομίχλη που σε βούλιαζε αθόρυβα μέσα της.
Τέτοια ώρα αποκλείεται να με δει κάποιος γνωστός, σκεφτόμουν.
«Και αν σε δει τι έγινε;» μου λέει η πιο νέα από τις σκέψεις… «ο καθένας κάπου θα ψάχνει το νόημα του, σε μια κερκίδα,στην κλινική που κάνει την πλαστική ματσαράγκα της στη φύση, στο φλιτζάνι του καφέ, στην οχτάωρη διαφυγή, στην ημερήσια βόλτα, σε ένα σκοπό, σε μια μούρλα».
«Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε όσα λες» απάντησα και αμέσως συμπλήρωσα: «άλλωστε, πάντοτε με έλκυε η λογική σας». Το μυαλό μου πάντα μαζί το κουβαλώ. Ρυθμικά συντονίζεται στο κάθε βήμα που κάνω…
Εκείνη την ώρα της βόλτας, που συντρόφευα όσα είχα στο κεφάλι μου, τους είδα. Περίπου δίπλα στο ποδηλατοδρόμιο. Λένε πως «τα αντίθετα έλκονται» και ο έρωτας ο Μέγας Μάγιστρος είχε αναλάβει πρωινό Δευτέρας να το επιβεβαιώσει.
Αυτή κάτι σε Μόνικα Μπελούτσι και αυτός κάτι σε στραπατσαρισμένο Μπενίνι με καμιά 30αριά κιλά συν, σε ένα παγκάκι μπροστά στα μάτια μου, έσκιζαν, κάτω από το πέπλο που σκέπασε την πόλη, με μια τρυφερή ερωτική περίπτυξη, τις προκαταλήψεις της μέρας.
Νέες σκέψεις παραβίασαν το χρόνο για να μου πούνε: «Μην ξαφνιάζεσαι, πολλά ανίερα ζευγάρια μάς τραβάνε την προσοχή, ιδιαίτερα αυτά που έχουν έντονη διαφορά εμφάνισης ή μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους». Με μια αγένεια, της οποίας δεν μπορούσα να υπολογίσω το μέγεθος, είπα τότε στις σκέψεις μου: «Αν δεν σας αρέσει, παρατήστε με και άι στο διάολο, δρόμο!». Και έστρεψα τη πλάτη μου για να αφιερωθώ σ? αυτό που έβλεπα.
Και είδα πόσο μοναδικό μπορεί να είναι ένα βλέμμα που κοιτά κατάματα όσα η καρδιά και το μυαλό σου λαχταρούν. Την επιτακτική ανάγκη να αγγίζεσαι με την επιθυμία σου. Ήταν η τέλεια ένωση; Το κινηματογραφικό τοπίο; Η λάμψη που φώτιζε τα κορμιά τους που με μάγευε; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να το αναλύσω. Με χαλάει που αυθόρμητα το πέρασα από το προφανές, το πρίσμα μιας σκέψης που χρόνια τώρα με καθοδηγεί σε χρωματισμένες προτιμήσεις, σε εγκόλπια γούστου, οδηγίες τι πρέπει να μου αρέσει και τι είναι αυτό που «ταιριάζει».
Προσπαθώ να μην είμαι προκατειλημμένος, μα ξέρω πως πρέπει να το παλέψω, τα ταμπού που με μεγάλωσαν δύσκολα υποχωρούν. Αβίαστα μασήσαμε εικόνες John and Barbie, όλα τα comme il faut που μας περικύκλωσαν και δεν τους βγάλαμε άμυνες. Αντίθετα περίσσεψαν οι υποταγές μας.
Ένα τσιγάρο άναψε αυξάνοντας την ένταση στη δίνη των συναισθημάτων, σύντροφος στη διαδρομή που νωχελικά πρόσταζε
η αυγή. Ο θαλασσινός αέρας σε υπερδιέγερση αυλάκωνε το δέρμα σφυρίζοντας το δικό του σκοπό. Είναι Δευτέρα πρωί, σκέφτομαι και αντί να πάω στη δουλειά. εξόκειλα να περπατώ μέσα στο τέλειο σκηνικό μιας ονειρικής Θεσσαλονίκης με ανεβασμένα τα ντεσιμπέλ των αισθήσεων. Όμορφα! Τοπίο βιτρίνα, κρυφός φωτισμός ο Ήλιος και η Σελήνη να αγκαλιάζονται. Και όλο αυτό είναι μόνο μια τόση δα σταγόνα στο χάραμα της καινούριας μέρας που ξεκινά.
Η ζωή κάποιες φορές μας χαμογελά.
Ο Κουασιμόδος και η Εσμεράλδα πάνε με ένα σύννεφο ταξίδι πάνω στα αστέρια!
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
