Ήταν η τελευταία μέρα του Σάββα στην πόλη. Είχε δει όλους τους πελάτες της εταιρίας και προσέγγισε αρκετούς καινούργιους. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, προσπαθούσε ν? αποφασίσει αν θα σταματούσε να πάρει μερικά σουβλάκια ή κανένα μπέργκερ. Τα δύο προηγούμενα βράδια είχε ψωνίσει από τα ταχυφαγεία της περιοχής και τα είχε βρει ικανοποιητικά. Ή έστω πιο ικανοποιητικά από αυτά της προηγούμενης πόλης που είχε επισκεφθεί. Σε εστιατόρια δεν πηγαίνει. Για λόγους οικονομίας, λέει. Είναι αλήθεια ότι ο μισθός του έχει μειωθεί και με τη διατροφή που δίνει κάθε μήνα για την κόρη του δεν του μένουν πολλά. Είναι όμως αλήθεια κι ότι τόσα χρόνια που κάνει αυτή τη δουλειά δεν έχει συνηθίσει να τρώει έξω μόνος. Δεν του ακούγεται ωραίο να ζητάει τραπέζι για έναν, δεν του αρέσουν τα βλέμματα των διπλανών
Αλλά εκείνο το βράδυ το στομάχι του δεν ήθελε πρόχειρο φαγητό· τον ενοχλούσε λίγο περισσότερο από ό,τι συνήθως. Έτσι, σκέφτηκε να πάρει κάτι μαγειρευτό για έξω από καμιά ταβέρνα. Είχε δει μία κοντά στο ξενοδοχείο του. Την είχε προσέξει από την πρώτη μέρα. Ή, μάλλον, δεν την είχε προσέξει. Δεν είχε φώτα, ούτε καν ταμπέλα.
Σαν παλιά μονοκατοικία έμοιαζε, με κουρτίνες στα παράθυρα, που έκρυβαν το εσωτερικό της. Είχε ακούσει ένα καμπανάκι να ηχεί καθώς η πόρτα άνοιγε κι ένα ζευγάρι έβγαινε έξω. Την ίδια στιγμή του ήρθε μυρωδιά από κοκκινιστό και, μέχρι η πόρτα να ξανακλείσει, ο Σάββας πρόλαβε να δει απ? το άνοιγμα έναν σερβιτόρο να ισορροπεί στην παλάμη του το πιάτο με το αγαπημένο του φαγητό. Ένα μοσχαράκι με κόκκινη σάλτσα, αυτό θα ήθελε τώρα. Μόλις μπήκε στην ταβέρνα κοίταξε τριγύρω για την κουζίνα. Την εντόπισε και κινήθηκε προς τα κει, αλλά οι φωνές που ακούγονταν από μέσα τον σταμάτησαν. Κάποιος έδινε δικαιολογίες για ένα λάθος. Κάποιος άλλος δεν τις δεχόταν. Ο Σάββας ήταν έτοιμος να φύγει, όταν ένας σερβιτόρος βγήκε βιαστικά από μέσα. Σχεδόν έπεσε πάνω του.
«Ήθελα να παραγγείλω», του είπε κάνοντας ένα βήμα πίσω.
«Καθίστε κι έρχομαι», είπε ο σερβιτόρος και χώθηκε πάλι στην κουζίνα.
«Για έξω», είπε ο Σάββας, κατεβάζοντας τον τόνο
της φωνής του, μια και δεν τον άκουγε πια κανείς.
Παρατήρησε τότε ότι το μαγαζί είχε ελάχιστο κόσμο. Ήταν βέβαια καθημερινή και σχετικά νωρίς ακόμα. Δύο άντρες κάθονταν στο κεντρικό τραπέζι κι ένας τρίτος μόνος του σ? ένα γωνιακό. Σήκωσαν τα κεφάλια, του έριξαν μια ματιά και συνέχισαν το φαγητό τους.
Παρ? όλο που κανείς δεν του έδινε σημασία, ένιωθε άβολα να περιμένει όρθιος. Διάλεξε το τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Τράβηξε λίγο την κουρτίνα κι είδε ότι είχε αρχίσει να βρέχει. Ο δρόμος ήταν άδειος. Παρατήρησε μετά το τραπεζομάντιλο. Δεν ήταν χάρτινο.
Ήταν υφασμάτινο, κόκκινο καρό. Κοίταξε τριγύρω για κατάλογο. Δεν υπήρχε. Σ? έναν μαυροπίνακα ήταν γραμμένες με κιμωλία οι σπεσιαλιτέ της ημέρας κάτω από ένα γνωμικό: Όλες οι θλίψεις είναι λιγότερο έντονες με ψωμί. Από τον Δον Κιχώτη, θα μάθαινε από τον σερβιτόρο αργότερα. Το ήξερε το βιβλίο. Το πρώτο μυθιστόρημα που εκτυπώθηκε· το χίλια εξακόσια κάτι. Τους το είχαν αναφέρει σε ένα από τα σεμινάρια πωλήσεων της εταιρίας
Ένας επιστήμονας μελετά τους παράγοντες της μακροζωίας ενώ μια νοικοκυρά αποκαλύπτει τις αιτίες ενός πρόωρου θανάτου. Ένα αγόρι που αρνείται να μιλήσει γράφει την ιστορία του στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου κι ένας Έλληνας της διασποράς διαβάζει τη δική του σε αλλεπάλληλα στρώματα καταστροφής. Ένας νεαρός κρατούμενος ονειρεύεται τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι κι ένας μεσόκοπος πωλητής τον αντικρίζει όπως είναι πραγματικά. Οικογενειακά μυστικά ξεδιπλώνονται σε παραχωμένα σημειώματα ενώ κάποια παραμένουν αθέατα σε μία ορθάνοιχτη ντουλάπα.
Ζεύγη παρόμοια και αντίθετα, οι ήρωες των 24 διηγημάτων μοιράζονται στιγμές μιας καθημερινότητας, κάποιες φορές απροσδόκητης, που μοιάζει όμως αναπόφευκτη. Κινηματογραφικά καρέ που, όπως κι αν μονταριστούν, προβάλλουν ένα πανόραμα της ζωής όπως είναι.
