Η ζωή στο πιο πυκνοκατοικημένο μέρος του κόσμου- οι ντόπιοι λατρεύουν τη ζωή τους εκεί

Δεν υπάρχουν γιατροί και το ηλεκτρικό λειτουργεί για 5 ώρες την ημέρα, ενώ δεν υπάρχει πόσιμο νερό ή δίκτυο αποχέτευσης. Φρέσκο νερό μεταφέρει στο εν λόγω μέρος μια φορά κάθε τρεις εβδομάδες το Ναυτικό Σώμα της Κολομβίας.

 

Καλωσορίσατε στο νησί Santa Cruz del Islote, στην Καραϊβική, το οποίο παρ’ όλα τα παραπάνω θέματά του, έχει πάρα πολύ κόσμο. Με έκταση μόλις 12.000 τετραγωνικά μέτρα, φιλοξενεί 1.200 κατοίκους, στοιχείο που το κάνει 4 φορές πιο πυκνοκατοικημένο από το Μανχάταν.

 

Το μικροσκοπικό νησάκι βρίσκεται στο αρχιπέλαγος του San Bernardo, το οποίο απέχει δύο ώρες από την Καρταχένα της Κολομβίας.

 

Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, το μέρος ανακαλύφθηκε πριν από περίπου 150 χρόνια από μια ομάδα ψαράδων από την παράλια πόλη Baru, που απέχει 50 χιλιόμετρα. Οι ψαράδες βρήκαν κάτι πολύ ελκυστικό στο νησί, μιας και δεν υπήρχαν καθόλου κουνούπια εκεί, ενώ ο τόπος χαρακτηριζόταν από μια σπανιότητα. Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί.

 

Πλέον το Santa Cruz del Islote φιλοξενεί 90 κατοικίες, 2 καταστήματα, ένα εστιατόριο και ένα σχολείο, ενώ ο χώρος είναι τόσο μικρός, που οι κατασκευές επεκτάθηκαν στη θάλασσα, καθιστώντας ένα κομμάτι του νησιού τεχνητό.

 

Το μόνο κενό σημείο του νησιού που μπορεί κανείς να επισκεφθεί είναι μια αυλή, η οποία έχει το μισό μέγεθος ενός γηπέδου τένις.

 

Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του δουλεύουν σε γειτονικά νησιά, ενώ η ζωή στο μικρό νησί είναι ειρηνική, με τις πόρτες των σπιτιών να είναι πάντα ξεκλείδωτες και τα παιδιά έχουν καλή συμπεριφορά.

 

Μάλιστα, όπως δήλωσε σε καναδική εκπομπή και ο 66χρονος Juvenal Julio, απόγονος των ιδρυτών του νησιού, το Santa Cruz del Islote δεν έχει εγκληματικότητα και δεν χρειάζεται αστυνομία, μιας και όλοι του οι κάτοικοι γνωρίζονται μεταξύ τους.

 

Βέβαια, το νησί φιλοξενεί έναν φρουρό, επειδή το κράτος της Κολομβίας έχει ιδρύσει εκεί ένα σχολείο, στο οποίο φοιτούν 80 παιδιά και ο νόμος επιβάλλει ότι κάθε σχολείο θα πρέπει να έχει τον φύλακά του. αν κάποιος πεθάνει, το πτώμα του μεταφέρεται σε ένα γειτονικό νησί ώστε να ταφεί, μιας και στο εν λόγω νησί δεν υπάρχει χώρος για κοιμητήριο. Παρά όμως την έλλειψη χώρου, οι ντόπιοι λατρεύουν τη ζωή τους εκεί, με έναν από αυτούς να τη χαρακτηρίζει λαμπρή.