Ο Έλλην είναι πατριώτης, αλλά πάνω καί από τήν πατρίδα είναι η τσέπη του -primum vivere, deinde oikonomare! Κι έτσι, μέ όλη τή φιλοπατρία, σπεύδουν οι Έλληνες νά απομακρύνουν από τίς τράπεζες τά αποθεματικά τους, πρός τήν αλλοδαπή είτε πρός τό μπαουλοντίβανο.
Ο αξιαγάπητος κ. Γιώργος (γιά τίς ανάγκες τής Γιουροβίζιον ΚΑΙ Στησίχορος, εκτός από Αλκαίος), επέδραμε στό ξενέρωτο Όσλο, ήσατο τό δικής του συνθέσεως (καί υπόπτως τουρκοζεϊμπέκικης εμπνεύσεως) «ώωωπααα», καί απήλθε φορτωμένος μέ (φεύ, ηθικές μόνον) δάφνες ημεδαπών (καί ημιδαπών: ελληνοφοιτηταρίων στήν ξενητειά, Κυπρίων, γκάσταρμπάϊτερ καί λοιπών συμπαθούντων). Τό «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» τών εισηγητικών του στίχων, δέν έλαχε τής αποδοχής πού όλοι ίσως είχαμε ευχηθή – γιά τίς καθαυτό αποδοχές, δέν ξέρω, η ΕΡΤ θά μάς πή ίσως.
Γιά μιά ακόμη φορά η Ελλάδα προσπάθησε νά σαγηνεύση τά ευρωπαϊκά στίφη μέ τά γνωστά μέσα της – σεξιστικό, πασπαλισμένο μέ μπαγιάτικη τεστοστερόνη φολκλόρ βασιβουζούκων, τόν αντίποδα τής περιέργως…) αναδειχθείσης στήν πρωτιά «παρθένου Μπλάνς Επιφανί» τής Γερμανίας, καί … Έ, τζίφος! Καί τού χρόνου καλλίτερα.
Δέν μάς απασχόλησε όμως πολύ η Γιουροβίζιον, διότι τήν επομένη μόλις, η χώρα κάνει πόλεμο, μέ νύφες καί μ’ αγγόνια. Η Αρμάδα είχε ξεκινήσει γιά τή Γάζα. Δύσκολα πράματα! Οι «οχτροί» είχαν ειδοποιήσει «δέν περνάς κυρά Μαρία». Πού πάς ρέ καημένε Γραικέ; Τί τόν θές τόν ακτιβισμό καί δέν αρκείσαι στόν τιτιβισμό; Αφού στά λόγια τά καταφέρνεις καλλίτερα! Σέ έπιασε η πρεμούρα, μή καί σού πάρουν οι σουλεϊμάνηδες τά πρωτεία στήν αγάπη τών Παλαιστινίων; Έ, τί πάς καί μού γίνεσαι παράνυμφος τού «Μαβί Μαρμαρά», δέν καταλαβαίνεις ότι δέν σέ παίρνει;
Όπως πάντα, ο ίδιος κλασσικός Έλληνας, υποστηρικτής τού δίκηου τού κάθε κακομοίρη κατά τήν αντίληψη τών Ελλήνων τιTVζόντων δημοσιογράφων λαού. Η φτώχια δέν θέλει μόνο καλοπέραση (αυτή θά τή βρούμε), θέλει καί παραμύθιασμα. Όμως, πού πάτε ρέ παιδιά; Άν κάποιος από τίς μειονότητες (πού ΔΕΝ υπάρχουν στήν Ελλάδα) ανατίναζε μερικές καφετέριες καί δυό – τρία λεωφορεία, καί, γιά συμπαράσταση, μερικοί συμπαθούντες τόν αγώνα του, έστελναν στόν Πειραιά ή τή Θεσσαλονίκη «ανθρωπιστική βοήθεια», εμείς θά δείχναμε ανωτερότητα; Θά τό κουβεντιάζαμε; Θά τό διαπραγματευόμαστε;
Μήπως (λέω, ΜΗΠΩΣ…), ο ανθρωπισμός βερσιόν ελλενίκ έχει κάποιες διαβαθμισμένες καί όχι απόλυτες αρχές; Μήπως, γιά παράδειγμα, ο Σέρβος είναι φίλος ως εχθρός τού Τούρκου, ο Τούρκος είναι φίλος ως φίλος τού Άραβος, ο Άραψ είναι φίλος ως εχθρός τού Εβραίου, εκτός άν ο Εβραίος είναι ο Σαρκοζύ, οπότε πρέπει νά τού δώσουμε καί πλατεία στή Θεσσαλονίκη, διότι είναι Έλλην καί ως Έλλην φιλέλλην, αλλά καί πάλι, πώς γίνεται ο Εβραίος νά είναι φιλέλλην κι άν ακόμη είναι Έλλην; Μπέρδεμα.
Ευτυχώς πού τά πράγματα είναι πολύ πιό ξεκάθαρα στό εσωτερικό μέτωπο. Η χώρα χρεωκοπεί, κι εμείς πρέπει νά σώσουμε τούς κόπους μας. Ο Έλλην είναι πατριώτης, αλλά πάνω καί από τήν πατρίδα είναι η τσέπη του – primum vivere, deinde oikonomare! Κι έτσι, μέ όλη τή φιλοπατρία, σπεύδουν οι Έλληνες νά απομακρύνουν από τίς τράπεζες τά αποθεματικά τους, πρός τήν αλλοδαπή είτε πρός τό μπαουλοντίβανο – κι η χώρα, άς πάη νά κουρεύεται. Στό κάτω – κάτω, γιατί όχι;
Όπως έλεγε καί ο Πρισίπκιν στόν «κοριό» τού μεγάλου Μαγιακόφσκυ, «εάν εγώ ευημερώ, συμβάλλω στήν αύξηση τής συνολικής ευημερίας στή χώρα μου». Ακόμη καί η λέξις «φιλοπατρία» ηχητικά τουλάχιστον κρύβει μέσα της τήν «λώπη» – τήν τσέπη.
Κι ούτε άλλωστε τής φταίμε εμείς τής Ελλάδος, πού μάς πληγώνει ως παιδιά της! Κι άν βουτάμε καί κρύβουμε τά λεφτά μας μέ τόση σπουδή τώρα ακριβώς, που πάει να βουλιάξη, είναι γιά νά τήν αναστήσουμε μετά θάνατον μιά ώρα αρχύτερα, είναι γιά νά σώσουμε τά πλούτη της από τούς βαρβάρους τού ΔΝΤ – τόσο τή λατρεύουμε, παρ’ όλα ταύτα!
Μπορεί νά μήν είναι πάντα τό «νόμιμο» καί «ηθικό», όπως άλλωστε καί τό «γοργόν» δέν έχει πάντα «χάρη». Τό «αληθές» πάντως, πέραν πάσης αμφιβολίας, θά τό μάθουμε τήν Δευτέρα από τόν Λαζόπουλο…
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
