Θέατρο: Παράσταση «Η Απειλή» της Άρτεμης Μουστακλίδου στο Θέατρο «Τ» στη Θεσσαλονίκη, από την ομάδα “Γκραν Γκινιόλ” | κριτική | cityportal.gr
«Η Απειλή» | κριτική
Πρόλογος: Τα ΜΜΕ είναι γνωστό ότι αντιπροσωπεύουν ένα ζωτικό στοιχείο της δημοκρατικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της κοινωνίας. Αναδεικνύονται όχι µόνο ως δίαυλοι πληροφόρησης και πηγή ψυχαγωγίας, αλλά και ως σημαντικοί φορείς απόψεων, προώθησης ιδεών, δημιουργίας προτύπων ή στερεοτύπων. Εισβάλλουν καθημερινά στα σπίτια µας και επηρεάζουν, χειραγωγούν το πλήθος, διαμορφώνουν αξίες.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο αποτελούν ένα ιδιαίτερα σημαντικό κίνητρο για έναν πνευματικό άνθρωπο να δημιουργήσει έργο. Να καταγράψει στο χαρτί αλήθειες συνυφασμένες με γόνιμη φαντασία, να πλέξει έναν αληθοφανή μύθο, έμπλεο μηνυμάτων που, ίσως, διαμορφώσουν συνειδήσεις.
Έτσι συνέβη και στην «Απειλή», την οποία εμπνεύστηκε η συγγραφέας Άρτεμης Μουστακλίδου από τέτοιες αφορμές και, επειδή έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, στην όποια απόχρωσή του, έγραψε μια μαύρη κωμωδία για την απομόνωση, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ενδοοικογενειακή βία, την έλλειψη κοινωνικών ενδιαφερόντων και αλληλεγγύης, που αναπαράγουν και συντηρούν τα ΜΜΕ και κέρδισε το Α΄ Κρατικό Βραβείο θεατρικού έργου, το 2012.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ «Οι προστάτες» του Μήτσου Ευθυμιάδη από το ΚΘΒΕ | κριτική
Υπόθεση
Ένα ζευγάρι μικροαστών ζει σ’ ένα ασφυκτικό διαμέρισμα βλέποντας ασταμάτητα τηλεόραση και κρυφακούγοντας τους γείτονες. Όταν διαπιστώσουν ότι οι νέοι τους γείτονες είναι αλλοδαποί μετανάστες, γίνονται έξαλλοι. Αρχίζουν να οπλοφορούν, σαν άνθρωποι Νεαντερτάλ, και να σχεδιάζουν τη φυσική εξόντωσή τους. Η απειλή είναι οι ήχοι των άλλων και το ζευγάρι μετατρέπεται σε γελοίους και θλιβερούς υπερασπιστές ενός ανύπαρκτου οχυρού. Όταν, ωστόσο, οι θλιβεροί άνθρωποι οπλοφορούν, γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνοι.
Στην παράσταση το διαμέρισμα της “Απειλής” τοποθετείται στο κέντρο μιας δυσ-τοπίας: ένα καθιστικό- κρεβατοκάμαρα. Ωστόσο, το αληθινό ναυάγιο συντελείται μέσα στο διαμέρισμα. Το κωμικό εναλλάσσεται με την υπερβολή του ωμού ρεαλισμού κοιτάζοντας με το μικροσκόπιο τον φασισμό που μπορεί να κρύβεται μέσα σε ένα ζευγάρι παντόφλες ή σε ένα πακέτο κρακεράκια.
Η παράσταση
Δυο ηθοποιοί στη σκηνή με αναμμένη «μηχανή» και το «γκάζι» στο τέρμα από την πρώτη σκηνή. Βαρύ το «μοτέρ» του Γιάννη Μόχλα, να βρυχάται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η Ιωάννα Λαμνή, το άλλο μισό του ζευγαριού με την αυτή νοοτροπία του κενού, συμβάλλει στην πληρότητά του με ίσες μερίδες σπονδής στο κουτί της δικής τους «Πανδώρας»- ένα δωμάτιο με τηλεόραση – και στα σημεία που θέλει το κείμενο, υπηρετεί σωστά το υποδεέστερο σκέλος των δυο. Ο άνδρας είναι ο επιβήτορας, είναι φαλλοκράτης, είναι το «αφεντικό». Η γυναίκα είναι υποταχτική , ενίοτε επαναστατεί χαλαρά, δίχως όμως, να διαταράσσονται οι ισορροπίες.
Πέρα από τον άξονα- παθογένεια που δέρνει μικροαστούς και στην ελληνική κοινωνία, δηλαδή την αρνητική επίδραση της άμετρης τηλεθέασης και την χειραγώγηση μαζών από τρομολαγνικές ή παραπλανητικές ειδήσεις, το κείμενο δίνει την ευκαιρία στους θεατές να ταρακουνήσουν τον εφησυχασμένο κόσμο τους, μέσα από μια υποθετική απειλή που έρχεται στο ζευγάρι της ιστορίας από τους παράξενους ήχους του διπλανού διαμερίσματος, αλλά αντιλαμβάνονται άμεσα ότι το ξεκάθαρο κλάμα μωρού ραντίζει με ψήγματα ανθρωπιάς τις παγωμένες συνειδήσεις των ηρώων.
Το λιτό, λειτουργικό σκηνικό της Μαρίας Καβαλιώτη στήνεται από τους ηθοποιούς , μεταμορφώνεται στη δράση ανάλογα τις ανάγκες της και αποτελείται από άσπρους κύβους κι έναν καναπέ -κρεβάτι , που οριοθετούν τους χώρους όπου κινείται το ζευγάρι.
Ο ρουχισμός ακολουθεί το ίδιο μοτίβο ψυχιατρικού εγκλεισμού.
Ο σκηνοθέτης Στάθης Μαυρόπουλος, μάλλον επίτηδες επέλεξε δυο ηθοποιούς – το ανδρόγυνο του έργου – που δεν έχουν μεταξύ τους καμιά απολύτως χημεία στη σκηνή. Συμβαίνει συχνά στις κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου.
Όντας ευαισθητοποιημένος σε κοινωνικά θέματα εμπλούτισε την παράσταση με εμβόλιμες σκηνές βωβού κινηματογράφου, ένα έξυπνο δάνειο θαρρείς, από τα «Στιγμιότυπα» του Ρόμπερτ ΄Ολτμαν. Έτσι, οι θεατές γινόμαστε κοινωνοί μιας σαθρής συμβίωσης από ανθρώπους που δείχνουν ταιριαστοί στον έξω κόσμο, αλλά στην ουσία ξεπερνούν τα όρια της ομαλής συνύπαρξης στο εσωτερικό του σπιτιού τους.
Εύρημα θα θεωρήσω και το περιτύλιγμα των ηρώων με κουβέρτες διάσωσης μεταναστών, στις σκηνές επιφυλακής μιας ενδεχόμενης εισβολής των γειτόνων- μεταναστών- τεράτων. Μάλιστα, η περιβολή του ανδρός σε στιλ Τζεντάι φέρνει θυμηδία στο κοινό. Κάποιες αμήχανες στιγμές, ίσως λόγω πρεμιέρας, πιστεύω πως θα εξομαλυνθούν στην πορεία της παράστασης και θα σφίξουν οι χαλαροί ρυθμοί.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα έξυπνο έργο της άξια βραβευμένης Άρτεμης Μουστακλίδου, εξαιρετικά επίκαιρο και με πολλές αναγνώσεις. Θίγει ακανθώδη ζητήματα , που αφορούν τις εγγενείς συμπεριφορές αλλά και τις επίκτητες, εξαιτίας νέων συνθηκών στην Ελλάδα και αλλού.
«Η Απειλή» στο Θέατρο «Τ» | Κριτική παράστασης Παύλος Λεμοντζής | cityportal.gr
