Η Ευτυχία του να είσαι Έλληνας...

1 – Αντιγράφω λέξεις από τις πρώτες σελίδες της Ιλιάδας του Ομήρου:«ψυχή, ήρωας, άνδρας, ικεσία, θεός, μάχη, βασιλεύς, στρατός, λαός, στέμμα, πόλη, φίλη, θυμός, μύθος, γέρος σκήπτρο, γήρας, ιστός, θάλασσα, οργή, ευχή, φαρέτρα, κλαγγή, βέλος, θάνατος, πόλεμος, λοιμός, ονειροπόλος, εκατόμβη, άριστος, εύχεται, απέλυσε, δώσει, ιερή, ανέστη, μέγα, πρώτιστα, ποτέ, αγορεύεις…».

Αμέτρητες οι ομηρικές λέξεις που είναι ίδιες με τις νεοελληνικές. Σκεφτόμαστε και μιλάμε σε μια γλώσσα με βαθιά ρίζα στον χρόνο. Φέρνει στην ψυχή μας τον ήχο και την δύναμη της αρχής της ιστορίας.

2 – Ξέρουμε να ενσωματώνουμε τις πληγές μας και να τις μετουσιώνουμε σε δημιουργία. Υποδεχτήκαμε τους πρόσφυγες από τον Πόντο και την Μικρά Ασία, όχι παντού με καλή διάθεση στην αρχή, και τους ενσωματώσαμε. Τους δώσαμε γη και μας έδωσαν τα τραγούδια τους, τους χορούς τους, τις συνταγές τους για πικάντικα φαγητά, την αγάπη τους για τους κήπους με τα κάθε λογής λαχανικά, την νοσταλγία τους για τις χαμένες πατρίδες.

Υποδεχτήκαμε τους επαναπατρισθέντες Έλληνες από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Τον πρώτο καιρό έκαναν τις πλατείες μας να μοιάζουν με την κόκκινη πλατεία της Μόσχας. Ο ανοίκειος ήχος της άγνωστης γλώσσας ξένιζε. Εκείνοι που ήρθαν έμαθαν ελληνικά, εμείς που ήμασταν στην Ελλάδα μάθαμε να μοιραζόμαστε.

Υποδεχτήκαμε τους Αλβανούς που έφυγαν από την χώρα τους όταν κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς. Αντιμετωπίσαμε κλοπές, βιασμούς, φόνους, φυματίωση. Τα πρόσφεραν σε αφθονία οι νεοφερμένοι. Θυμώσαμε, αλλά καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον θυμό μας και να δώσουμε, σ’ αυτούς που δεν είχαν παραβατική συμπεριφορά, τα παλιά μας ρούχα, τα παλιά μας παπούτσια, τα παλιά μας έπιπλα, τα παλιά μας χαλιά, τις παλιές μας κουρτίνες… Με τα παλιά μας χτίσαμε την πρώτη σχέση. Μετά τους δώσαμε δουλειές, με όχι υψηλό μεροκάματο. Τις πιο βαριές, τις πιο βρώμικες δουλειές. Τις έκαναν. Αγόρασαν καινούρια ρούχα, παπούτσια, έπιπλα… Τώρα οι Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα είναι κομμάτι της Ελλάδας.

3 – Έχουμε αντέξει εμφύλιους πολέμους. Ο τελευταίος στο πρόσφατο παρελθόν. Οι περισσότεροι από τους πρωτεργάτες των ηττημένων έφυγαν από την χώρα. Όλοι οι άλλοι, μαζί με τους συγγενείς αυτών που έφυγαν, έζησαν τις συνέπειες. Έζησαν μαζί με τους νικητές, πήγαν στους ίδιους γάμους, στις ίδιες κηδείες, στα ίδια πανηγύρια. Ήπιαν το ίδιο κρασί. Έχτισαν μαζί την νέα Ελλάδα. Μας έμαθαν να ζούμε με την τραυματισμένη ετερότητα. Ξέρουμε να μην χτυπάμε τον πεσμένο στο χώμα. Το ξέρουμε κυρίως χάρη στους αγροτικούς πληθυσμούς. Στην επαρχία, εκεί που κανείς δεν είναι ανώνυμος όπως σε μια μεγάλη πόλη. Εκεί ξανάρχισε η ζωή να κερδίζει, όταν άρχισαν να γίνονται γάμοι μεταξύ μελών οικογενειών που στον εμφύλιο ανήκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Μικρά τα χωριά, οι άνθρωποι γνώριζαν ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου, τα χούγια του όπως έλεγαν, οι δεσμοί ξαναχτίστηκαν σε νέα βάση. Τα παιδιά που γεννήθηκαν ξανάχτισαν την νέα Ελλάδα. Υπολείμματα του εμφύλιου σπαραγμού μπορεί να δει κανείς ακόμη μέσα στην Βουλή. Οι πολλοί, όμως, που τους παρακολουθούμε να διεκδικούν το δικαίωμα να μας εξουσιάζουν, ξέρουμε πως είναι ανίσχυροι. Έχουμε μάθει πια να μαλώνουμε στα καφενεία, πριν και μετά από το ούζο που πίνουμε στην υγειά μας. Στην υγειά όλων μας.

4 – Ξέρουμε να εμπεριέχουμε στην ψυχή μας ό,τι αγαπάμε κι ας μην είναι δικό μας. Θα μπορούσε κανείς να το πει κλοπή, αλλά δεν είναι. Σκυταλοδρομία είναι. Ο Ελύτης χάρισε σε όλους μας, συνδεμένο με την μουσική του Θεοδωράκη, τον στίχο: «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Δεν είναι δικός του. Τον πήρε από την Παλαιά Διαθήκη. Εκεί ονομάζεται ο Θεός: «νοητός ήλιος της δικαιοσύνης». Ο Ελύτης δεν έκανε παραπομπή στο κείμενο. Εγκόλπωσε ό,τι αγαπούσε. Το έφερε στην σκέψη μας και στην ψυχή μας. Το ίδιο έκανε και ο Σεφέρης. Μας έδωσε μέσα σε ποίημά του ατόφια την φράση του Μακρυγιάννη που λέει πως όλοι α’ αυτή την γη θα ζήσουμε, γιατί η γη δεν έχει κρικέλα για να την πάρει κανείς στην πλάτη του και να φύγει. Ανέσυραν οι νομπελίστες ποιητές μας την ομορφιά της παράδοσής μας και την εναπόθεσαν στο σήμερα. Μετά την ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου.

5 – Δίνουμε ραντεβού κάτω από την αψίδα του Γαλέριου, που την λέμε Καμάρα, ή μπροστά στην Ροτόντα, που είναι βυζαντινή εκκλησία, ή στην αρχαία ρωμαϊκή αγορά, που είναι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Τοπόσημα της καθημερινότητάς μας. Όχι μεγαλείο του παρελθόντος μας. Μέρος της ζωής μας. Μέρος του εαυτού μας.

6 – Ξέρουμε πως περπατάμε πάνω στην προϊστορία μας. Μερικές φορές και δίπλα της. Στο Δισπηλιό της Καστοριάς, στα Πετράλωνα της Χαλκιδικής, στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης… Ζούμε μαζί με τον απόηχο της ψυχής των ανθρώπων που δεν μας άφησαν γραπτά κείμενα που να μας λένε για την ζωή τους. Μας άφησαν αυτό που ήταν οι ίδιοι αποτύπωμα στο DNA μας. Αυτό το DNA θυμάται, όταν βλέπουμε τα πήλινα αγγεία τους που έρχονται στο φως με τις ανασκαφές. Αυτό το DNA είναι η ρίζα μας. Αυτό η βάση μας. Αυτό το εφαλτήριό μας.

7 – Θα βγω να ξεσκάσω! Θα βγω να ξεδώσω! Θα βγω να το ρίξω έξω! Δεν θα το βάλω μαράζι! Θα τα ρίξω όλα έναν παρά! Όλες εκφράσεις που δηλώνουν σαφέστατα την άρνησή μας να ενδοβάλουμε το πρόβλημα. Ίσως γι’ αυτό έχουμε χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών από άλλους λαούς με καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

8 – Ξέρουμε να μιλάμε σε φίλους. Να λέμε τον πόνο μας, μερικές φορές χωρίς να μας ρωτήσουν. Ξαλαφρώνουμε από το βάρος που νιώθουμε ότι κουβαλάμε. Οι φίλοι παίρνουν λίγο από αυτό. Όσο οι φίλοι μπορούν να ακούν, οι ψυχίατροι μάς είναι λιγότερο απαραίτητοι.

9 – Έχει ειπωθεί πως «δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σ’ επιθυμία και πραγματικότητα. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.».

Η ζωή μας αποδεικνύει πως όσο πιο πολλές και έντονες επιθυμίες έχουμε, τόσο πιο πολύ θα κινητοποιηθούμε για να τις πραγματοποιήσουμε. Η προσπάθεια θα διευρύνει τον κύκλο των ανθρώπων που γνωρίζουμε, θα πλουτίσει τις γνώσεις μας, θα ανοίξει δρόμους στην σκέψη μας, θα οδηγήσει σε αναθεώρηση πεποιθήσεων, σε αλλαγή προσανατολισμού και, ίσως, και σε αλλαγή του χαρακτήρα μας. Η γνώση όλα τα μπορεί. Κι αν δεν καταφέρουμε τον στόχο; Δεν πειράζει! Έχουμε πετύχει πολλούς ενδιάμεσους στόχους. Άλλωστε, εμείς ξέρουμε ότι η Ιθάκη δεν είναι πάντα το μεγάλο επίτευγμα. Το ταξίδι είναι! Έλληνας μας το έμαθε αυτό. Ο δικός μας Καβάφης!

10 – Ξέρουμε να πονάμε. Το ξέρουμε από παλιά. Από τότε που γράφονταν οι αρχαίες τραγωδίες και πήγαιναν όλοι στο θέατρο να τις δουν. Ξέρουμε να πονάμε όχι μόνο με τον δικό μας πόνο, αλλά και με του συνανθρώπου μας. Δεν φοβόμαστε να δούμε κατάματα τον πόνο. Τον αντέχουμε! Τον κάνουμε κραυγή, μοιρολόι, ζεϊμπέκικο… Δεν τον αποφεύγουμε!

11 – Πιστεύουμε στην ανατροπή της ζωής μας με θεϊκή παρέμβαση. Το πιστεύαμε και παλιά. Στις αρχαίες τραγωδίες την λύση στα αδιέξοδα την έδινε ο από μηχανής θεός. Σήμερα προσευχόμαστε και περιμένουμε λύση από τον Θεό. Όταν δεν την δίνει λέμε ότι δεν ήταν το θέλημά Του. Ξέρει εκείνος! Μας ετοιμάζει κάτι καλύτερο!

12 – Η ταυτότητά μας δεν ορίζεται από τους ορισμούς των εγγράμματων, των εις την αλλοδαπήν σπουδαγμένων ή των ξένων. Αυτοί που μας κρίνουν με γνώμονες άλλων λαών δεν μας γνωρίζουν. Η ταυτότητά μας είναι οι λέξεις του Μακρυγιάννη που είναι στα χείλη μας κάθε μέρα ‒την γλώσσα του μιλάμε κι ας μην το ξέρουμε‒, είναι η δική του πεποίθηση ότι πάντα θα υπάρχει μαγιά από εμάς, είναι η περηφάνια ως χαρακτηριστικό, είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου που ξέρει ότι είναι μικρός και αδύναμος μπροστά σ’ αυτούς που κινούν τον κόσμο, είναι η εσωτερική ελευθερία. Την γνώση αυτής της ταυτότητας την έχουμε όλοι οι Έλληνες, ακόμη κι όταν δεν μας επιτρέπεται να ζήσουμε σε αρμονία μ’ αυτήν. Ξέρουμε να περιμένουμε. Όχι μοιρολατρικά, λέγοντας θα γυρίσει ο τροχός, αλλά δουλεύοντας για να τον γυρίσουμε. Η πορεία μας το αποδεικνύει. Το πως κατεβάζουμε κυβερνήσεις που έχουμε εκθειάσει και μας έχουν εξαπατήσει, είναι ένα μόνο σημάδι της εγρήγορσης που διαθέτουμε.

13 – Ξέρουμε να φεύγουμε. Όταν οι δρόμοι κλείνουν, δεν χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο του αδιέξοδου. Μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και όπου φύγει-φύγει. Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική! Κι εκεί διαπρέπουμε. Νοσταλγούμε την Ελλάδα, την αγαπάμε πιο πολύ. Δεν μας πληγώνει όλους, όπως τον Σεφέρη, όπου κι αν ταξιδεύουμε. Μας συντροφεύει, μας προστατεύει, δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Ποιοί είμαστε; Κομμάτια κάτι μεγάλου που εμφορείται μέσα σε ψυχές που διασπείρονται στα πέρατα του κόσμου και απλώνουν τα σύνορα της Ελλάδας όπου βρίσκεται Έλληνας.

14 – Μπορούμε να σατιρίζουμε τον εαυτό μας. Δηλαδή, να γελάμε με τα χάλια μας. Διακωμωδούμε τα λάθη μας, τις υπερβολές μας, τις απαιτήσεις μας. Στην αρχαιότητα συνέρρεαν οι άνθρωποι στα θέατρα, για να δουν τις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Στην νεότερη εποχή συνέρρεαν στα θέατρα για να δουν τις επιθεωρήσεις. Στην σύγχρονη εποχή μάς χάρισαν ξεκαρδιστικό γέλιο ο Χάρρυ Κλυνν, ο Λαζόπουλος, ο Σεφερλής, ο Ζαχαράτος, οι Ράδιο Αρβύλα… Όλοι μας έκαναν να γελάμε με αυτό που είμαστε. Προκάλεσαν ρωγμές στην σοβαροφάνειά μας. Κάτω από την επιφάνεια μας υπάρχει η ικανότητα αποδοχής της κριτικής. Στην επαρχία μπορείς να ακούσεις και την φράση που δηλώνει ξεκάθαρα την ικανότητά μας να γελάμε με τον εαυτό μας: «Όλοι γελούσαν με μένα, χανόμουν κι εγώ στα γέλια». Υπάρχει πιο μεγάλη ένδειξη ωριμότητας; Όχι. Υπάρχει πιο μεγάλη ένδειξη αυτογνωσίας; Όχι. Σίγουρα όχι.

15 – Γιορτάζουμε τον θάνατο και την Ανάσταση με πολύ κοντινές γιορτές. Την Μεγάλη Παρασκευή ακολουθούμε την περιφορά του επιτάφιου. Ουσιαστικά τι κάνουμε; Συμμετέχουμε σε μια εικονική κηδεία. Μεγάλοι, μικροί, παιδιά. Τεράστια η ουρά πίσω από τον επιτάφιο. Οι πολλοί δεν βλέπουν που βρίσκεται ο επιτάφιος. Ακολουθούν αυτούς που είναι μπροστά τους. Στο τέλος οι περισσότεροι περιμένουν υπομονετικά να περάσουν κάτω από τον επιτάφιο, στην είσοδο της εκκλησίας. Ελάχιστοι ξέρουν τον συμβολισμό των τελετών. Ένα κομμάτι του εαυτού τους ξέρει ότι ζει μια τελετή κάθαρσης. Είναι απαραίτητη για την τελετή λύτρωσης που ακολουθεί. Μεγάλο Σάββατο! Η Ανάσταση! Στην τελετή η Ανάσταση του Χριστού. Στην καθημερινότητά μας η ανάσταση της πεποίθησής μας για την συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο. Αιώνες τώρα γιορτάζουμε και ξαναγιορτάζουμε κάθε χρόνο την Ανάσταση. Δεν ξέραμε όλα αυτά που λένε οι σύγχρονοι φυσικοί για τα άλλα σύμπαντα και την αέναη ύπαρξη της ενέργειας. Και σήμερα οι περισσότεροι δεν τα ξέρουμε. Γιορτάζουμε, όμως, σαν να τα ξέρουμε. Ίσως μέσα μας να τα ξέρουμε! Η γνώση δεν είναι πάντα λέξεις και πληροφορίες.

16 – Ερωτευόμαστε με πάθος, απόλυτα, χωρίς άμυνες. Κι όταν χάνουμε τον έρωτα, χάνουμε τον κόσμο, όπως ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντσου Κορνάρου:

«Κι ας τάξω πως επιάστηκα ’πο μιας γυναίκας τρίχα κι ήσπασε η τρίχα κι ήχασα ό,τι στον κόσμο είχα

Κάλλια ’χω εσέ με θάνατον παρ’ άλλη με ζωή μου, για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμό μου.»

Μόνο όποιος έχει ερωτευτεί σαν τον Ερωτόκριτο ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να σε πάει ο έρωτας. Μετά μπορεί να πέσεις και να σπάσεις, αλλά ξέρεις ότι έχεις ζήσει.

Ο Ερωτόκριτος συμπυκνώνει την απολυτότητα του έρωτα που προτιμά τον θάνατο από την ζωή με άλλο πρόσωπο εκτός του αγαπημένου. Είναι αυτή η απολυτότητα του Ερωτόκριτου που έχουμε χιλιοτραγουδήσει και χιλιοακούσει που μας δίνει το μέτρο για τα συναισθήματά μας. Όταν είναι μεγάλα, το ξέρουμε. Όταν δεν είναι μεγάλα, προσμένουμε.

17 – Αντέχουμε τον παραλογισμό αυτών που δηλώνουν προστάτες και σωτήρες μας. Ακούμε τα ψέματα τους, συνήθως, ψύχραιμα είτε λέγονται σε μπαλκόνι είτε στην τηλεόραση. Όλοι ξέρουμε την παροιμία: «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια». Κι αυτοί που τα λένε την ξέρουν.

18 – Κερασιές, ροδακινιές, κορομηλιές, αμυγδαλιές, φουντουκιές, καρυδιές, αχλαδιές, μηλιές, πορτοκαλιές, λεμονιές… Όλες ανθισμένες.

Σταφύλια, σύκα, νεκταρίνια, ακτινίδια… Όλα σε καλάθια.

Ντομάτες, καρότα, λάχανα… Όλα στο τραπέζι μας.

Κήπος της Εδέμ η Ελλάδα μας.

19 – Μυρωδιά τσουρεκιού την Μεγάλη Πέμπτη. Η πιο γήινη αίσθηση, η όσφρηση, ζωντανεύει την εβδομάδα των Παθών. Απ’ άκρη σ’ ακρη η χώρα μυρίζει μαχλέπι και κακουλέ, τα μπαχαρικά που δίνουν στο τσουρέκι την ιδιαίτερη μυρωδιά. Μαθαίνουμε από παιδιά να την αναγνωρίζουμε αυτήν την μυρωδιά. Η μυρωδιά του τσουρεκιού μαζί με την μυρωδιά των λουλουδιών του επιτάφιου κάνουν τον θάνατο γιορτή.

20 – Τραγουδάμε τον θάνατο. Τα μοιρολόγια σφραγίζουν το τέλος. Κατευοδώνουν με αγάπη. Συνοδεύουν αυτόν που φεύγει για αλλού.

21 – Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Ανήκομεν εις την Δύσην»

Ανδρέας Παπανδρέου: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»

Η δεύτερη φράση ηχεί καλύτερα στα αυτιά μας. Έτσι πρέπει να είναι. Είναι; Χρεωκοπία, Μνημόνια, Δάνεια! Τι ανήκει σε ποιόν; Η Ελλάδα δεν είναι μόνο όσα μπορούν να αγοραστούν, να πουληθούν, να κατασχεθούν. Η Ελλάδα είμαστε εμείς που μένουμε εδώ και ανασαίνουμε ελεύθερα, πληρώνοντας φόρο για τον αέρα.

22 – Ο Ηράκλειτος μάς έμαθε ότι «αν δεν πιστεύεις στο απίθανο, το απίθανο δεν θα σε συναντήσει ποτέ». Οι αναστενάρηδες μάς μαθαίνουν πως το μεταφυσικό μπορεί να αγγίζει το φυσικό και να το ακυρώνει. Η πυροβασία τους μεταθέτει τα όρια των δυνατοτήτων της φύσης μας. Δεν πυροβατούμε όλοι οι Έλληνες. Όλοι ξέρουμε πως αν χρειαστεί, θα ακυρώσουμε τα φυσικά όριά μας, τον πόνο, την πείνα, την κόπωση… Το έχουμε κάνει στο παρελθόν. Θα το ξανακάνουμε, αν χρειαστεί, στα ίδια βουνά, στις ίδιες γέφυρες, στην ίδια πατρίδα.

23 – Το κλαρίνο του, η φωνή του Χρόνη Αϊδονίδη, το σαντούρι του Αριστείδη Μόσχου… Η ποικιλότητα της δημοτικής μουσικής μας πολλαπλασιάζει την ελληνικότητά μας. Τραγούδια ποντιακά, νησιώτικα, ηπειρώτικα, θρακιώτικα, κρητικά… Η εναλλαγή τους σε γάμους και πανηγύρια εκφράζει την μεγάλη δεξαμενή ήχων που έχουμε όλοι οι Έλληνες.

24 Συρτός, καλαματιανός, τσάμικος, πυρρίχιος… Η κίνησή μας μέσα στον χώρο χαρακτηρίζει την χαρά μας, την λεβεντιά μας, την περηφάνια μας. Οι περίτεχνοι χοροί μας χτίζουν την σχέση μας με το σώμα μας και την αίσθηση της φυσικής παρουσίας μας μέσα στον κόσμο.

25 – Έλληνας Κρητικός, Έλληνας Σμυρνιός, Έλληνας Καππαδόκης, Έλληνας Πόντιος, Έλληνας Θρακιώτης, Έλληνας Μακεδόνας, Έλληνας Βλάχος, Έλληνας Σαρακατσάνος, Έλληνας Τσιγγάνος, Έλληνας, Έλληνας, Έλληνας … Τα πολλά πρόσωπά μας εμπλουτίζουν το συλλογικό ασυνείδητό μας και την καθημερινότητά μας. Απ’ όπου κι αν κοιτάζουμε η οπτική γωνία είναι πάντα διευρυμένη. Όλα όσα εμπεριέχουμε καθορίζουν την ματιά μας στα πράγματα και στους ανθρώπους.

26 Καυτός καλοκαιρινός ήλιος, ζεστός ανοιξιάτικος ήλιος, απαλός χειμωνιάτικος ήλιος.

Το φως του στα μάτια μας! Η επίδρασή του στην σεροτονίνη μας καθοριστική. Η διάθεση αισιόδοξη, χωρίς προσπάθεια για θετική σκέψη. Αυτή ακολουθεί. Κανείς δεν μπορεί να κάνει αρνητικές σκέψεις λουσμένος στο φως και στην ζέστη. Στις βόρειες χώρες που κάνουν θεραπείες με τεχνητό φως για την κατάθλιψη, το ξέρουν καλά. Εμείς το ξέρουμε καλύτερα, γιατί το ξέρουμε βιωματικά.

27 – Θάλασσα πολυτραγουδισμένη, θάλασσα πηγή εσόδων, θάλασσα ανοιχτός ορίζοντας, θάλασσα αρχέτυπο μήτρας, θάλασσα διακοπών, θάλασσα παραλιακής βόλτας για καφέ… Ανασαίνουμε στον ρυθμό του κυματισμού της.

28 – Έλληνας εφοπλιστής, Έλληνας βιομήχανος, Έλληνας εργάτης, Έλληνας αγρότης, Έλληνας άνεργος, Έλληνας χρεωκοπημένος…

Έλληνας έντιμος, Έλληνας κατεργάρης, Έλληνας απατεώνας…

Έλληνες που προσπαθούν με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικά μετερίζια. Επιτυγχάνουν διαφορετικά αποτελέσματα. Έχουν διαφορετικό επίπεδο ευτυχίας; Αν ρωτήσεις, θα σου πούνε όχι. Η χαρά της προσπάθειας για ένα καλύτερο αύριο, όπως το ονειρεύεται ο καθένας, καλύπτει τις ελλείψεις.

Η μεγάλη απήχηση των θεωριών που αναπτύσσουν, εκτενώς σε βιβλία και σε video στο you tube, όλοι όσοι δηλώνουν ειδικοί στο life couching, αποτυπώνει μια μεγάλη ανάγκη. Νόμος της αγοράς, όπως θα έλεγαν οι ειδικοί του marketing. Η προσφορά είναι ανάλογη της ζήτησης. Οι ίδιες θεωρίες που σήμερα προσφέρονται άλλες δωρεάν και άλλες με αμοιβή, όλες ευρέως, πριν από κάποια χρόνια (30 σίγουρα) συζητιούνταν πίσω από κλειστές πόρτες σε σεμινάρια, και διαβάζονταν μόνο σε αμερικάνικα βιβλία που μεταφράζονταν στην Ελλάδα από εξειδικευμένους εκδοτικούς οίκους.

Το αν αυτές οι θεωρίες είναι αποτελεσματικές, είναι θέμα που συζητιέται από αυτούς που τις εφαρμόζουν. Όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν, να βελτιώσουν την ζωή τους, τον εαυτό τους. Είναι, άραγε, δυστυχισμένοι που θέλουν να γίνουν ευτυχισμένοι; Όχι, είναι άνθρωποι που θέλουν να εξελίσσονται. Να πάνε μπροστά, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα. Αυτό το μπροστά δεν το ορίζουν πάντα με ακρίβεια. Ξεκινάνε να πάνε χωρίς να ξέρουν που ακριβώς θα πάνε. Αποπροσανατολισμένοι; Όχι. Ανοίγουν δρόμους. Δεν βάζουν οδοφράγματα, δεν βάζουν προστατευτικές μπάρες. Είναι πολλοί αυτοί οι Έλληνες. Δεν φοβούνται την αλλαγή. Την επιδιώκουν, μερικές φορές παρακινδυνευμένα, αλλά με την αίσθηση της ασφάλειας που τους δίνει η γνώση του εαυτού τους. Γιατί τον ξέρουν καλά τον εαυτό τους οι Έλληνες, και από την καλή και από την ανάποδη, όπως λένε.

Σ’ αυτούς τους Έλληνες θέλω να χαρίσω τις σκέψεις μου για την Ευτυχία του να είμαστε Έλληνες. Αναστοχαζόμενοι καλά την ευτυχία μας, μπορούμε να στοχαστούμε νηφάλια για το μέλλον μας. Μπορούμε να το δημιουργήσουμε με δυνάμεις που εκπορεύονται από την πραγματική φύση μας, χωρίς ψευτοδιλήμματα που αφορούν στο ποιοι είμαστε.

Θεσσαλονίκη 10 Δεκεμβρίου 2022 | Φωτογραφίες απο depositphotos.com | Γράφει η Δέσποινα Ντίνα