Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά πολύ σύντομα βρέθηκε στην Αθήνα αρχικά σαν γραφίστρια σε μία εμπορική επιχείρηση στον Βοτανικό και το 2010 ξεκινάει το κεφάλαιο «Θησείο». Για να πουλήσει αυτά που δημιουργούσε βγήκε με πάγκο στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει τη ζωγραφική πολύ γρήγορα πέρασε στο χώρο των εικαστικών κατασκευών παρακολουθώντας κατά καιρούς μαθήματα σε διάφορα εργαστήρια, τα οποία την οδήγησαν κάποια στιγμή στην Βακαλό και συγκεκριμένα στα εργαστήρια ζωγραφικής, γλυπτικής και σκηνογραφίας.
Σήμερα τα έργα της μπορεί να τα βρεί κάποιος κυρίως μέσω του διαδικτύου
Η Ηλέκτρα (Odysseyart) είναι μια σπουδαία καλλιτέχνης – γυναίκα – παιδί που ζει στην Αθήνα, μέσα στο δικό της παραμύθι. Ο τριπλός αυτός συνδυασμός κρύβει μια εκρηκτική δημιουργικότητα και έναν βαθιά δοτικό άνθρωπος απο αυτούς τους σπάνιους που κινούνται αθόρυβα, δεν δημοσιοποιούν πάντα αυτά που κάνουν και σε εκνευρίζουν γιατί με ότι και αν καταπιάνονται το κάνουν πολύ καλά.
Πρώτη φορά συναντηθήκαμε πριν χρόνια όταν σταμάτησα ξαφνιασμένος σε ένα υπαίθριο πάγκο σε ένα απο τα νησιά που δεν σχετίζονται με τον μαζικό τουρισμό και υπήρχε (δεν ξέρω αν υπάρχει πια), μία χαλαρότητα στα θέματα, πάγκοι χειροτεχνών, ελεύθερο κάμπινγκ κτλ. Πιάνοντας ψιλοκουβέντα περί ανέμων και υδάτων της εξομολογήθηκα ότι εδώ θα ήθελα να ζήσω για πάντα. Ψιλοσκοτείνιασε και μου είπε πως αυτό το για «πάντα» της ακούγεται λίγο μακάβριο. Πως αν θα έπρεπε να ζήσει κάπου για ένα μεγάλο διάστημα, αυτό θα γινόταν μόνο σε συνδυασμό με τις κατασκευές της, αν διατηρούσε για παράδειγμα εκεί ένα δεύτερο εργαστήριο – εκθετήριο.
Έπρεπε να περάσει καιρός μέχρι να μου επιτρέψει να τη γνωρίσω καλύτερα και να πάω στην Αθήνα στο εργαστήριο της – το άβατο – για να βρεθώ μέσα στον παραμυθένιο κόσμο της. Ένα χώρο που βρίσκεις πάνω σε κάποια βιβλία μινιατούρες καραβάκια που τα έχει κάνει σκουλαρίκια. Πίνακες που είναι στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο και που προκαλούν την απορία γιατί δεν τους εκθέτει. Μισοτελειωμένα έργα δεξιά και αριστερά.
Παρόλο που συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια αδυνατώ να περιγράψω συνολικά όσα κάνει γιατί κάθε φορά που τη συναντώ ανακαλύπτω και κάτι άλλο στο οποίο κυριολεκτικά έχει πέσει με τα μούτρα. Ανάμεσα στις μπογιές βρίσκεις σελίδες με κείμενα που θα μπορούσαν άνετα να εκδοθούν. Πολλές φορές με έβγαλε από δύσκολη θέση όταν χρειαζόμουνα να κάνω ένα ιδιαίτερο δώρο. Έπρεπε να κερδίσω ένα στοίχημα που έβαλα μαζί της για να την πείσω να μου δώσει μια συνέντευξη με αφορμή μια καινούρια σειρά απο καραβια που ετοιμάζει.
Ηλέκτρα: Όσο ιδιαίτερο «χέρι» κι αν νομίζει ότι έχει κάποιος, αν δεν το απασχολεί καθημερινά, γρήγορα θα σκουριάσει (Συνέντευξη)
Μου κάνει εντύπωση πως ενώ ασχολιόσουν με τα εικαστικά επαγγελματικά, συνέχισες να παρακολουθείς μαθήματα. Με τα μαθήματα και κυρίως αυτά που αφορούν την ζωγραφική, μου έγιναν ξεκάθαρα 2 πράγματα. Πρώτων, όσο ιδιαίτερο «χέρι» κι αν νομίζει ότι έχει κάποιος, πρέπει να το κουνάει καθημερινά για να μην σκουριάσει και δεύτερον χωρίς τους «άλλους» δεν υπάρχει εξέλιξη. Είναι απαραίτητο να βλέπεις έργα άλλων, να συζητάς μαζί τους να πηγαίνεις συχνά σε εκθέσεις και γενικά να δέχεσαι ερεθίσματα για να προχωρήσεις.
Πως δουλεύεις, κάνεις κάποιο προσχέδιο; Θα σου πω για την τελευταία σειρά που ετοιμάζω και έχει να κάνει με κατασκευές. Σχεδιάζω το καράβι με κάτοψη, όψεις, τομές κτλ. στη συνέχεια καταγράφω ακριβώς τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν σε κάθε τμήμα, περιγράφω με ακρίβεια πως θα γίνει το δέσιμο και γενικά όλα τα βήματα της κατασκευής με την σειρά, για να γίνει στο τέλος κάτι «άλλο» από αυτό που σχεδίασα. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω για κάποιο ανεξήγητο λόγο να κάνω προσχέδια.
Τι υλικά συνήθως χρησιμποιείς για αυτές τις κατασκευές; Τα υλικά που χρησιμοποιώ για τα καράβια είναι κυρίως το ξύλο, επεξεργασμένο ή θαλασσόξυλο, το μέταλλο, ανοξείδωτο ή χαλκός και ακολουθεί τρίτο και καταϊδρωμένο το plexiglass. Είμαστε όμως μία ανοιχτή ομάδα και γι΄αυτό οποιοδήποτε άλλο υλικό θελήσει να προστεθεί, ευχαρίστως θα το δεχτούμε, π.χ. υφάσματα, σπάγκος, καμβάς, γύψος, τσιμέντο κ.α. , αρκεί να εξυπηρετεί και να αναδεικνύει κάποιο από τα σχέδια που είναι υπό κατασκευή.”
Πως σε έχει, αν σε έχει βοηθήσει η γραφιστική; Πολύ περισσότερο απ’ ότι με είχε βοηθήσει ως γραφίστρια. Εκτός από την προώθηση των έργων που σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο, υπήρξε και πολύ καλός σύμβουλος αρμονίας, ισορροπίας και σωστής γεωμετρίας στις κατασκευές.
Πόσο καιρό σου πήρε μέχρι να αποφασίσεις να ασχοληθείς με τις κατασκευές; Λίγα λεπτά. Έτυχε να είμαι παρούσα σε μία συζήτηση από την οποία κατάλαβα ότι μπορώ να εκθέτω και να πουλάω τα έργα μου στο Θησείο. Μετά από αυτό απλά χρειάστηκε να κάνω μία βόλτα από εκεί ώστε να το διαπιστώσω και η ίδια και το επόμενο σαββατοκύριακο ήμουν εκεί με τον πρώτο μου πάγκο.
Οπότε ξεκίνησες να πουλάς τα έργα σου έχοντας πάγκο στο πεζόδρομο της Αεροπαγίτου. Το πιο ευχάριστο που σου συνέβη; Ακούγεται λίγο πεζό αλλά στον «δρόμο», τα ευχάριστα έχουν να κάνουν με το αν έχει δουλειά ή όχι. Από την επικοινωνία με τον κόσμο, την ανταπόκριση, τα σχόλια κτλ. ποτέ δεν είχα παράπονο, αλλά στην περίπτωσή μου, ο πάγκος δεν ήταν το «χόμπι – εξτραδάκι», οπότε όταν έβγαινα, το πρώτο που μπορούσε να μου δώσει φτερά και να με κάνει να νιώσω ασφαλής, ήταν το «εντάξει, καλά πήγε σήμερα, θα πληρωθούν τα πάγια, θα πάρω υλικά, θα συνεχίσω…..». Και τέτοια ευχάριστα ευτυχώς είχα αρκετά.
Και το δυσάρεστο που έχεις να θυμάσαι; Ο Δήμος Αθηναίων πάντα έδειχνε την αγάπη του στους “υπαίθριους” καλλιτέχνες. (Μετά τον Μπακογιάννη δε, η αγάπη εξελίχθηκε σε πάθος). Για ένα διάστημα όμως τα είχε βάλει κυρίως με τους μουσικούς (ποιος ξέρει γιατί). Εκείνο το καλοκαίρι, στα πλαίσια πάντα της υποβάθμισης του πεζοδρόμου (ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να «σουτάρουν» τους υπαίθριους καλλιτέχνες / χειροτέχνες), η δημοτική αστυνομία έστελνε στον πεζόδρομο του Θησείου όλους τους παράνομους μικροπωλητές του κέντρου, όταν τους έδιωχνε από τα σημεία που δούλευαν. Είχε ξεφύγει η κατάσταση, έφτασα σε σημείο να δω να αράζει δίπλα μου καρότσα με καρπούζια. Ένα πρωί, ένας ταλαίπωρος μουσικός με βιολοντσέλο, κάθισε κάπου κοντά και άρχισε να παίζει μια μαγευτική μουσική, ενώ δίπλα του δύο τύποι που πουλούσαν κινέζικα πλαστικά «γκατζετάκια κουζίνας», περνούσαν πολύ καλά, βρίζοντας και κάνοντας φωναχτά διάφορα αισχρά σχόλια σε μικρά κορίτσια που περνούσαν από τον πεζόδρομο. Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά τους και στάθηκε ένα «σετ» δημοτικής αστυνομίας, και ακούστηκε σε έντονο ύφος η εντολή «Μέχρι να γυρίσουμε θα τα έχεις μαζέψει, κοίτα μη σε βρούμε εδώ»
Είδες πως χρειάζονται και οι αστυνομικοί, και εσύ ακόμα παραδέχεσαι πως κάπου είναι χρήσιμοι. Μη βιάζεσαι υπάρχει και συνέχεια. Όταν ακούσαμε αυτά τα λόγια όλοι είμασταν σίγουροι πως προορίζονταν για τους μικροπωλητές, είδαμε όμως με μεγάλη έκπληξη τον μουσικό να βάζει το όργανο στην θήκη και να φεύγει. Το εξέλαβα σαν μία συμβολική κίνηση του Δήμου. Σκέφτηκα πως ίσως ήθελε να ενημερώσει για αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια, και σε πολύ μεγάλο βαθμό η ενημέρωση ήταν σωστή. . Όπως φαίνεται οι επίμονες προσπάθειες του δήμου Αθηναίων για ένα πεζόδρομο που θα αφήνει περισσότερο την εντύπωση εμποροπανήγυρου παρά χώρου δημιουργών, ήδη απέδωσε καρπούς. Πιστεύω όμως, πως αν καταφέρουν οι δημιουργοί να συννενοηθούν μεταξύ τους, θα μπουν τα πράγματα στην θέση τους. Στο χέρι τους είναι.
Φαντάζομαι έχεις δεκάδες ιστορίες να διηγηθείς από την εποχή του πάγκου. Πες μου μια χαρακτηριστική. Ίσως να μην είναι «χαρακτηριστική» αλλά είναι σίγουρα μία όμορφη ιστορία από αυτές που αξίζει να μοιράζεσαι. Χειμώνας, Κυριακή πρωί και πρόκειται να ανοίξω τον πάγκο στο λόμπι ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας, όπου γίνεται κάτι σαν bazaar. Βρέχει από νωρίς, έχω ήδη αργήσει και ξεκινάω με το «οικοδομικό» καρότσι πάνω στο οποίο έχω δεμένο τον πάγκο, ο οποίος δεν είναι καθόλου ελαφρύς. Αφού χόρτασα βροχή (καρότσι με ομπρέλα δεν πάνε μαζί) μέχρι να βγω στην λ. Αλεξάνδρας για ταξί, γέρνει το καρότσι και χύνονται όλα τα πράγματα στην μέση της λεωφόρου, ενώ έχει ανάψει πράσινο και τα αυτοκίνητα ήδη πλησιάζουν. Τα σέρνω βιαστικά ως την άκρη του δρόμου και τα ξαναδένω στο καρότσι. Συνειδητοποιώ ότι λόγω της κατάστασης του καιρού, και πολύ περισσότερο της δικής μου, θα μου πάρει πολύ ώρα να βρω ταξί και το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να απομακρυνθώ λίγο από το καρότσι ώστε να φαίνομαι «μόνη». Παλιό κόλπο. Και τότε ενώ πάω να το σπρώξω λίγο παραπέρα, εμφανίζεται «Αυτός».
Αυτό ακούγεται σαν love story. Δεν είναι. Ένας καλοντυμένος κύριος με ρωτάει αν χρειάζομαι ταξί. Είναι ο οδηγός ενός καλογυαλισμένου ταξί που θα το έλεγες και λιμουζίνα, και το μόνο που μου μπορώ να σκεφτώ για αυτόν είναι ότι θέλει απλά να με βοηθήσει να σταματήσω ένα ταξί για να μην βρέχομαι (καλοσύνη του). Όμως όχι, έχει ήδη ανοίξει το «δικό του» πορτ-παγκάζ και ετοιμάζεται να τοποθετήσει μέσα τα κομμάτια του πάγκου και το καρότσι, μα πριν καταπιαστεί με αυτά, ανοίγει και σε εμένα την πόρτα για να καθίσω μέσα.
Αθηναίος ταρίφας σου ανοίγει τη πόρτα, ενώ δεν είσαι τουρίστρια; Με εντυπωσιάζεις! Στην διαδρομή μου εξήγησε ότι δούλευε για χρόνια με ταξί στην Νέα Υόρκη και δεν καταλαβαίνει γιατί οι Έλληνες οδηγοί ταξί είναι τόσο δυσαρεστημένοι, ενώ πρόκειται για την πιο ωραία δουλειά. Γνωρίζεις τόσο κόσμο, ακούς τις ιστορίες τους, κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Μετά από αρκετή ώρα, φτάνουμε στον προορισμό μας και ενώ συνεχίζει να βρέχει, αναγκάζεται να σταματήσει μερικά μέτρα πριν την είσοδο του ξενοδοχείου, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης. Αφού τακτοποιώ τον λογαριασμό και ετοιμάζομαι να βγω, τον ακούω να λέει, «Όχι ακόμα παρακαλώ, θα σας πω εγώ πότε να βγείτε», και τον βλέπω να βγάζει από το πορτ-παγκάζ ένα-ένα τα πράγματα και να τα πηγαίνει απέναντι στη είσοδο του ξενοδοχείου. Μετά από το τρίτο δρομολόγιο, παίρνει μια ομπρέλα από το ταξί και αφού μου ανοίγει την πόρτα, με συνοδεύει και εμένα ως την είσοδο, όπου με βοηθάει να ξαναδέσω τα πράγματα. Τέλος χαιρετάει ευγενικά και φεύγει. Ό ίδιος υποστήριζε ότι απλά έκανε την δουλειά του, εγώ όμως καλού κακού, έριξα πίσω μια τελευταία ματιά για να δω μήπως γίνει το ταξί κολοκύθα και αυτός ποντικός. Ήταν βλέπεις και περασμένες δώδεκα.
Ποιο πιστεύεις πως είναι το μεγάλο σου πλεονέκτημα ως καλλιτέχνης; Η απείθαρχη φαντασία. Αν και πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα, στο θέμα της δημιουργίας είναι αυτή που κάνει την διαφορά.
Έμπνευση τι σου δίνει; Ότι υπάρχει γύρω μου, το μωσαϊκό (μπορώ να χαζεύω το πάτωμα για ώρες), υγρασία σε τοίχο, χυμένος καφές, σωλήνες ύδρευσης, και η λίστα είναι ατέλειωτη.
Τα συναισθήματα σου όταν τελειώνεις ένα έργο; Κατά την διάρκεια της διαδικασίας συνήθως ζορίζομαι, και αυτό που νιώθω πιο έντονα στο τέλος είναι η χαρά της «αποδέσμευσης».;
Υπήρξε κάποιο έργο που δεν ήθελες να το πουλήσεις; Που δεν ήθελα, όχι. Υπήρχαν όμως κάποια που ήθελα να αργήσουν πολύ να πουληθούν ώστε να είμαι σίγουρη ότι πήγαν στον κατάλληλο άνθρωπο.
Τι δεν θα άλλαζες ποτέ;Τα αμέτρητα «λάθη». Λάθος τόποι, χρόνοι, άνθρωποι, δράσεις λόγια…κ.α. Αρχικά έμοιαζαν με άσκοπη σπατάλη ενέργειας. Αποδείχθηκε όμως στην πορεία πως ήταν δάσκαλοι, και βασικό τους μέλημα ήταν να με δυναμώσουν και να με εξελίξουν. Τώρα μπορώ πια να καμαρώνω πως είχα (και έχω) τους καλύτερους «Δασκάλους» και όποιος θέλει, ας παραβγούμε!
Στον εαυτό σου τι θα ήθελες να αλλάξεις Την υπερβολική εσωστρέφεια. Όχι όλη όμως, έχει και τα καλά της. Μόνο αυτό το παραπάνω που με περιορίζει.
Ηλέκτρα ποιοι είναι οι ήρωες σου στην πραγματική ζωή; Δεν πρόκειται για κάποιους που έκαναν κάποια «ηρωική πράξη» , αλλά για τους σπάνιους ανθρώπους που χαίρονται ειλικρινά με τις χαρές των άλλων και γιορτάζουν τις επιτυχίες τους, σε αντίθεση με τους πολλούς που τρέχουν με την πρώτη ευκαιρία (ή και χωρίς λόγο πολλές φορές), να «συμπαρασταθούν» στις δύσκολες στιγμές, κάνοντάς τες συνήθως δυσκολότερες.
Ο Σαρτρ έλεγε η κόλαση μας είναι οι άλλοι συμφωνείς με αυτό; Έτσι πίστευα για χρόνια και ήμουν ήσυχη, όταν όμως χρειάστηκε να μείνω μόνη για κάποιο διάστημα, χωρίς «άλλους», διαπίστωσα με μεγάλη απογοήτευση, ότι η κόλαση ήταν ακόμα «εκεί».
Τι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη Δεν ξέρω ακόμα ψάχνω, υποψιάζομαι όμως ότι η απάντηση θα εμφανιστεί, όταν σταματήσω να ψάχνω.
Για ποιο λόγο θα έφευγες από την Αθήνα ;Από την Αθήνα θα έφευγα ή ηττημένη, γιατί δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω το καλλιτεχνικό «όνειρο» (ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω), ή δικαιωμένη, για κάπου καλύτερα, ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Για όσο διάστημα όμως είμαι στην προσπάθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλο μέρος.
Το πιο όμορφο ταξίδι σου; Ήταν ένα μικρό ταξίδι χωρίς προορισμό. Το 2002 μετά από αυστηρές οικονομίες αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο, (ένα μεταχειρισμένο Renault) και αφού αλώνιζα σε όλη την Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές επί δύο μέρες, για να του πάρω τον αέρα (μόλις είχα πάρει το δίπλωμα), την τρίτη έρα ετοιμάζω λίγα πράγματα και βγαίνω στην εθνική οδό. Την είχα ονειρευτεί πολλές φορές αυτήν την φυγή πριν συμβεί. Δεν θυμάμαι που κατέληξα, θυμάμαι όμως πολύ καθαρά την χαρά του ταξιδιού.
Τι όνειρα κάνεις; Από όνειρα δεν θα ξεμείνω ποτέ. Το πιο πιστό, αυτό που μένει χρόνια τώρα μαζί μου, είναι τα καράβια «Odysseyart» να ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα και γιατί όχι, σε όλο τον κόσμο, και το εργαστήριο να γίνεται εργαστήρια.
Υπάρχουν και συνοδευτικά όνειρα, όπως το βανάκι που θα το μετατρέψω σε σπίτι και θα με ταξιδεύει στην πανέμορφη Ελληνική φύση, τις ιστορίες που θα εκδώσω, την παράσταση που θα σκηνογραφήσω και άλλα…
Τι φοβάσαι περισσότερο; Φόβος και θυμός μαζί, όταν για πολλούς και διάφορους λόγους μπλοκάρω, και σταματάω κάθε δημιουργική δράση για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει αυτό, ούτε πόσο θα κρατήσει. Απλά στέκομαι ακίνητη και παρατηρώ τον χρόνο να φεύγει ανεκμετάλλευτος. Τρομακτικό.
Αυτό που κάνεις διδάσκεται; θα μπορούσες να το διδάξεις; Ναι γιατί να μην διδάσκεται; Ίσως να μπορούσα και εγώ να διδάξω το πρακτικό μέρος, υλικά τεχνικές κτλ. αν και δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ έως σήμερα. Για την διδασκαλεία είναι απαραίτητη η ικανότητα (ή μήπως χάρισμα;) της σωστής επικοινωνίας, το οποίο κάποιοι το έχουν και άλλοι όχι (ίσως να διδάσκεται και αυτό). Πολύ πιθανών μία δοκιμή στο μέλλον να μου δώσει την απάντηση. Το καλλιτεχνικό κομμάτι δεν νομίζω ότι μπορώ να το διδάξω για τον λόγο ότι δεν το κατέχω ακόμα σωστά ούτε για τον εαυτό μου, πόσο μάλλον να το μοιραστώ και με άλλους.
Ποιος είναι ο ορισμός σου για τους καλλιτέχνες Αν τους «περί-ορίσω» σε έναν ορισμό, ή αυτοί δεν είναι καλλιτέχνες, ή εγώ τελικά θα αναφέρομαι σε κάτι άλλο.
Και το αγαπημένο σου ρητό; «Η έμπνευση υπάρχει αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις» Πικάσο
Πως μπορεί σήμερα κάποιος να δει και να προμηθευτεί τα έργα σου;
Ιδανικά μέσα απο τα social – εκεί ανεβάζω κάθε έργο όταν ολοκληρώνεται. Με τη διευκρίνηση όμως ότι κάθε κομμάτι είναι μοναδικό
F: Odysseyart
In: Odysseyart_
Mail: odysseyart.elektra@gmail.com
Επίσης, όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, έχουν την δυνατότητα να επισκεφτούν, κατόπιν συνεννόησης, το εργαστήριο για να τα δουν από κοντά. Όσο για τις τιμές, εξαρτάται. Τα καράβια αυτής της σειράς κυμαίνονται από 20 έως 100 ευρώ.
Κλείνω αυτή τη συνομιλία παραθέτοντας τους αγαπημένους της στίχους
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση
Τάσος Λειβαδίτης / Περιμένοντας το βράδυ
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
