Τον Μάρτιο του 1985, ο 40χρονος τότε Κλάιβ Γουέρινγκ, ένας διαπρεπής Άγγλος μουσικός και συνθέτης, χτυπήθηκε από μια εγκεφαλική λοίμωξη – μια ερπητική εγκεφαλίτιδα – που επηρέασε ιδιαίτερα τα μέρη του εγκεφάλου του που σχετίζονται με τη μνήμη. Ο Γουέρινγκ έμεινε με μνήμη μόλις 7 δευτερολέπτων.
Νέα γεγονότα, εμπειρίες και το παρελθόν του εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως.
Φυλακισμένος στον ίδιο του τον εαυτό
Οι γιατροί αν και κατάφεραν να του σώσουν τη ζωή, δεν κατάφεραν να σώσουν τις αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά ούτε και του παρόντος, με την περίπτωσή του να χαρακτηρίζεται ως η πιο καταστροφική μορφή αμνησίας που έχει καταγραφεί ποτέ. Ο Γουέρινγκ από επιτυχημένος μουσικός με συνεργασίες με το BBC κατέληξε να ζει παγιδευμένος στον καφκικό κόσμο του μυαλού του.
Μετά την έξιτήριό του από το νοσοκομείο, ο Κλάιβ ένιωθε μια απελπισμένη μοναξιά, φόβο και σύγχυση. Συνεχώς, βρισκόταν σε μία αγωνιώδη κατάσταση ότι κάτι περίεργο, κάτι απαίσιο συμβαίνει.
Καθώς οι μήνες περνούσαν χωρίς καμία πραγματική βελτίωση, η ελπίδα για σημαντική ανάκαμψη γινόταν όλο και πιο αμυδρή, και προς το τέλος του 1985 ο Κλάιβ μεταφέρθηκε σε ένα δωμάτιο μιας ψυχιατρικής μονάδας – ένα δωμάτιο που επρόκειτο να ζήσει για τα επόμενα έξι και μισό χρόνια. Ένας νεαρός ψυχολόγος της κλινικής που παρακολουθούσε τον Κλάιβ Γουέρινγκ θυμάται μία μέρα τον ασθενή να του λέει: «Μπορείς να φανταστείς μια νύχτα πέντε ετών; Ούτε όνειρα, ούτε ξύπνημα, ούτε άγγιγμα, ούτε γεύση, ούτε μυρωδιά, ούτε όραση, ούτε ήχος, ούτε ακοή, τίποτα απολύτως. Είναι σαν να είσαι νεκρός. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήμουν νεκρός».
Το ημερολόγιο
Χωρίς να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει το τί του συμβαίνει, καθώς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξεχνούσε τα προηγούμενα δευτερόλεπτα,ο Γουέρινγκ αποφάσισε να κρατάει σημειώσεις.
Ο Κλάιβ άρχισε να κρατά ένα ημερολόγιο, πρώτα σε κομμάτια χαρτιού και μετά σε ένα σημειωματάριο. Οι εγγραφές του στο ημερολόγιο αποτελούνταν, ουσιαστικά, από τις δηλώσεις «Είμαι ξύπνιος» ή «Έχω τις αισθήσεις μου», που επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά και ξανά κάθε λίγα λεπτά. Το τραγικότερο όλων με το σημειωματάριο ήταν ότι με κάθε νέα καταγραφή, ο Κλάιβ με ένα τικ ή με μία μουτζούρα αναιρούσε την προηγούμενη, ώστε να ξέρει ότι αυτή η νέα σημείωση είναι η πραγματική, η αληθινή.
Παράδειγμα: «2:10 μ.μ.: Αυτή τη φορά σωστά ξύπνιος. . . . 2:14 μ.μ.: αυτή τη φορά επιτέλους ξύπνιος. . . . 2:35 μ.μ.: αυτή τη φορά εντελώς ξύπνιος», μαζί με τις αρνήσεις αυτών των δηλώσεων: «Στις 9:40 μ.μ. Ξύπνησα για πρώτη φορά, παρά τους προηγούμενους ισχυρισμούς μου». «Ήμουν πλήρως συνειδητός στις 10:35 μ.μ. και ξύπνιος για πρώτη φορά μετά από πολλές, πολλές εβδομάδες».
Για την σπάνια περίπτωση του Γουέρινγκ,το 1986, ο Τζόναθαν Μίλερ γύρισε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Prisoner of Consciousness». Η σύγχυση του Κλάιβ έδωσε τη θέση της στην αγωνία, την απόγνωση, που είναι τόσο ξεκάθαρη στην ταινία του Μίλερ. Αυτό, με τη σειρά του, διαδέχτηκε μια βαθιά κατάθλιψη, καθώς έστω και σε ξαφνικές, έντονες και αμέσως ξεχασμένες στιγμές— ήξερε ότι η προηγούμενη ζωή του είχε τελειώσει.
Οι μόνες στιγμές που ένιωθε ζωντανός ήταν η σύζυγός του Ντέμπορα πήγαινε να τον δει. Αλλά τη στιγμή που έφυγε, ένιωθε απελπισμένος για άλλη μια φορά. Μέχρι η Ντέμπορα να γυρίσει στο σπίτι τους, δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα, έβρισκε επαναλαμβανόμενα μηνύματα από τον Κλάιβ στον τηλεφωνητή της: «Σε παρακαλώ έλα να με δεις, αγάπη μου – έχουν περάσει χρόνια από τότε που σε είδα. Παρακαλώ πετάξε εδώ με την ταχύτητα του φωτός.»
Η παρούσα κατάσταση
Όπως αναφέρει η πρώην γυναίκα του, Ντέμπορα Γουέρινγκ, ο Κλάιβ δεν μπορεί να προσδιορίσει τί μέρα είναι, πόσο χρονών είναι, δε μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο γιατί ξεχνάει άμεσα τις προηγούμενες σειρές, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα ίδια του τα παιδιά ούτε και να θυμηθεί κάτι π.χ. από την παιδική τους ηλικία ή την παρούσα ζωή τους.
Ωστόσο για ένα παράξενο λόγο μπορεί να παίζει πιάνο και το μόνο πρόσωπο που αναγνωρίζει είναι η πρώην γυναίκα του, η οποία τον επισκέφτεται συχνά.
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
