Το πρώτο πράγμα που με προέτρεψε να πάω στον Χώρο Τέχνης SourLiBoom για να παρακολουθήσω την παράσταση με τον τόσο αναλυτικό και πρωτότυπο τίτλο, ήταν ακριβώς ο τίτλος. Οι τόσο αναλυτικές προτάσεις, που διάνθιζαν κι ολόκληρη την παράσταση, είναι στοιχείο του σημερινού χιούμορ και θέλω να πιστεύω και του αυριανού. Ή καλύτερα, ίσως να είναι δείγμα του χιούμορ που μας έρχεται από το αύριο.
Στον φιλόξενο 4ο όροφο της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται το SourLiBoom στην οδό Κρυστάλλη, μαζεύτηκαν περίπου σαράντα με πενήντα άτομα για να παρακολουθήσουν την παράσταση κι όλοι έφυγαν γελαστοί κι ευχαριστημένοι. Ναι, η παράσταση άρεσε. Νομίζω σε όλους κι όχι άδικα.
Το έργο είναι του Ευθύμη Φιλίππου, σεναριογράφο του Κυνόδοντα, των Άλπεων και του L. Αυτό αποτέλεσε ένα ακόμη ενθαρρυντικό στοιχείο για να δει κάποιος την παράσταση. Κι όντως θα επαληθευόταν γιατί το κείμενο είχε μερικές απίστευτες στιγμές. Με τον αναλυτικό του λόγο, με σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει ή που φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι τις έχουμε κάνει, με καταστάσεις τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά στην καθημερινότητά μας το κείμενο ήρθε σε άμεση επικοινωνία με το κοινό και το έκανε να γελάσει και με το παραπάνω. Ήταν ένα κείμενο σκληρό μερικές φορές, αλλά κατέληγε πάντα ευχάριστο. Ακόμη κι όταν σε “κορόιδευε” κατά πρόσωπον για τις συνήθειές σου.
Το κείμενο ανέδειξαν η Νόρα Δημοπούλου κι ο Βαγγέλης Ιεζεκιήλ Παπάς, με τις ερμηνείες τους. Ειδικά ο δεύτερος ήταν εξαιρετικός, η φωνή και το πρόσωπό του ήταν πολύ βοηθητικά για το ρόλο του κι είχε ενδιαφέρον ακόμα κι η στάση του σώματός του. Έγιναν κάποια μικρά λάθη όσον αφορά στην μεταξύ τους επικοινωνία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό εν γένει, που αυτά τα λαθάκια αμέσως φάνηκαν να είναι χαριτωμένα. Η σκηνοθεσία είναι της ομάδας KatayisTeater και είχε ενδιαφέρον, είχε ωραία ευρήματα αλλά μερικές φορές ένιωθες πως το παρατραβάνε με κάτι μόνο και μόνο για να κάνουν εφέ. Για παράδειγμα, τέτοια τακτική μου φάνηκε η μετατροπή της καρέκλας σε τηλέφωνο.
Τα σκηνικά της Δήμητρας Τσαγγούρη τα βρήκα εκπληκτικά και μ’ ενθουσίασε η σειρά με τα μπουκάλια γάλα που λειτουργούσε ως φωτισμός, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσε το όριο των ηθοποιών στην σκηνή. Και οι φωτισμοί, που έγιναν από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, ήταν πολύ λειτουργικοί καθώς βοηθούσαν στη διαχώριση σκηνών-θεμάτων συζήτησης ή και αλλαγής ψυχολογίας.
Ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει. Αυτό το λέω γιατί θεωρώ πως ήταν μια άλλου είδους κωμωδία, πολύ περισσότερο αστεία και διασκεδαστική από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Δεν είναι μια ξεπερασμένη παράσταση. Είναι μια παράσταση μοντέρνα που επιβεβαιώνει ξεκάθαρα αυτό που λέγεται ότι μικρές ομάδες, με λίγα χρήματα μπορούν να κάνουν θαύματα.
Για την ίδια παράσταση άλλη κριτική (Β) γράφει η Ευαγγελία Κανταρτζή
Για την ίδια παράσταση άλλη κριτική (Γ) γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
