Και μόνον ο τίτλος της παράστασης έπρεπε να μας προϊδεάσει. Αλλά μάλλον ο τίτλος λειτούργησε ως πρόκληση για την επιλογή της. Μια επιλογή που την κλάψαμε πικρά ως χρήμα και πολύτιμο χρόνο. Μια ώρα μάλλον χαμένη! Ή καθώς όλα είναι εμπειρία ας ξεκινήσουμε από τα θετικά της επιλογής μας. Ο χώρος. Ένας χώρος στον οποίο πρώτη φορά πήγαμε (4ος όροφος σε ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας σε υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου) και μας εξέπληξε ευχάριστα. Μικρό συμπαθητικό θεατράκι που λειτουργεί πολύ θετικά, ιδιαίτερα φανταζόμαστε σε παραστάσεις που απαιτούν αλληλεπιδραστικές σχέσεις με τους θεατές. Δεύτερο θετικό η ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών: Νόρα Δημοπούλου και Βαγγέλης Ιεζεκιήλ, δύο παιδιά με ταλέντο και ωραία σκηνική παρουσία.
Το σενάριο υπογράφει ο Ευθύμης Φιλίππου (σεναριογράφος των Άλπεις, Κυνόδοντας και L) και εδώ μάλλον αρχίζουν τα αρνητικά. Επειδή ο κόσμος, λόγω κρίσης, έχει στραφεί στην τέχνη, γυρεύοντας αποκούμπι και διέξοδο στην απόγνωσή του, φαίνεται ότι αυτό μπορεί να γίνει με αριστοτεχνικό τρόπο προϊόν εύκολης εκμετάλλευσης δήθεν ανατρεπτικών και νεωτεριστικών τρόπων θεατρικής έκφρασης. Η συγκεκριμένη παράσταση θα μπορούσε να αποτελέσει ορισμό της έκφρασης αυτής της τάσης. Το απόλυτο τίποτε βαπτισμένο και εμπλουτισμένο με δηθενιές και τσιτάτα μοντερνισμού.
Πραγματικά βγαίνοντας κοιταχτήκαμε στα μάτια, σηκώσαμε τους ώμους και δεν είχαμε να πούμε απολύτως τίποτε…
Για την ίδια παράσταση άλλη κριτική (Α) γράφει η Ιωάννα Λιούτσια
Για την ίδια παράσταση άλλη κριτική (Γ) γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
