«Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» (κριτική Θεάτρου)

«Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» (κριτική Θεάτρου)

γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος

Διαβάζοντας τον τίτλο του έργου υποψιάζεσαι ότι θα δεις κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Επιτέλους λες, κάτι διαφορετικό, ας μη το χάσω! Μπορεί να σκεφτείς ότι ίσως δεν θα βγάλεις νόημα, ότι τζάμπα θα χάσεις το χρόνο σου. Βέβαια, ακούσαμε και διαβάσαμε πως η παράσταση ήταν 2 μήνες sold-out στην Αθήνα, προερχόμενη από ένα μήνα αντίστοιχης επιτυχίας στην Πάτρα, πάντα με εξαιρετικές κριτικές. ΄Ηρθε λοιπόν η συμπαθής Ομάδα Katayisteater στη Θεσσαλονίκη για 7 μόνο παραστάσεις και άξιζε τον κόπο! Χαιρόμαστε όταν μαθαίνουμε για τέτοιες συνεργασίες, ειδικά όταν πρόκειται για ομάδες διαφορετικών (και μακρινών) πόλεων, διότι μας προσφέρουν παραστάσεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαμε να δούμε! Οι ανταλλαγές επισκέψεων και οι συμπαραγωγές είναι ένα πολύ καλό μέτρο ενίσχυσης των οικονομικών δυνατοτήτων θεατρικών και άλλου είδους ομάδων.

Ο υπογράφων ομολογεί ότι πήγε στην SourLiBooM (Κρυστάλλη 4 – Πλ. Αντιγονιδών) από μεγάλη περιέργεια, παρότι είχε διαισθανθεί πως το ίδιο το κείμενο θα τον μπέρδευε αφάνταστα. Ξέρει ότι τέτοια θεατρικά έργα δεν τα «πάει» και πολύ. Όμως του αρέσουν οι θεατρικές απογοητεύσεις! ΄Αλλωστε ένας λόγος που πάμε θέατρο είναι για να «παίξουμε» ενώπιον των ηθοποιών και μαζί τους το παιχνίδι της «επιτυχίας κόντρα στην αποτυχία». Από την άλλη, η «εικόνα» και μόνο που προέρχεται από τον τίτλο («Κάποιος μιλάει …»), σε οδηγεί συνειρμικά σε πίνακες του Νταλί ή ταινίες του Μπουνουέλ και περιμένεις, λογικά, κάτι αντίστοιχο θεατρικά. Περιμένεις να δεις μια κινησιολογία και ένα ντεκόρ πολύ ιδιαίτερα, μια σκηνοθεσία μακριά από τα συνηθισμένα.

Τελικά είδαμε όντως μια παράσταση πολύ παράξενη, βασισμένη σε ένα ακόμη πιο παράξενο κείμενο. Ο Ευθύμης Φιλίππου (σεναριογράφος των «Άλπεων», του «Κυνόδοντα» και του «L») δεν θα μπορούσε να γράψει κάτι διαφορετικό! Πράγματι πολλές φορές ήταν σαν να ακούγαμε ατάκες από τις ταινίες αυτές!.. Στο εδώ κείμενο ακούς συλλογισμούς του τύπου «Πώς γίνεται να μπερδέψεις μια σοκολατίνα με μία χειροβομβίδα;» ή «Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι ένας σκίουρος;» ακόμη και «Τι γράφει στη χειρολαβή της, η ρακέτα του Γιάννη;» «Και μήπως τελικά, όταν γράφεις με κόκκινο, είναι λίγο σα να μην βρήκες μπλε;». Ερωτήματα και σκέψεις που δεν σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο, απλά σε βάζουν στο τρυπάκι να ψάχνεις ΤΙ βρίσκεται από «κάτω»! Και καμιά φορά δεν υπάρχει τίποτε! ΄Ολες τους δεν ανήκουν σε κάποια δραματουργική «υπόθεση», απλά είναι μια συρραφή από παράξενες σκέψεις και ιδέες που προσπαθούν να «δεθούν» μέσα από το παίξιμο των δυο ηθοποιών. Το τελευταίο είναι ένα ιδιαίτερο ζευγάρι, που δεν καταλαβαίνεις ποτέ τη σχέση τους μεταξύ τους (ερωτευμένοι, αδέρφια, απλά φλερτάρουν ή, τέλος πάντων κάτι άλλο;) και αυτό υπογραμμίζει (αλλά και ενισχύεται περισσότερο από) την αλλοκοτιά του κειμένου !

Οι δυο νεαροί ηθοποιοί Νόρα Δημοπούλου και Βαγγέλης-Ιεζεκιήλ Παπάς έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας, μια και ξέφυγαν από κάθε είδους κλισέ (από αυτά που κουραστήκαμε να βλέπουμε σε Κρατικά, αλλά και μικρότερα Θέατρα) και προχώρησαν ένα «βήμα» παραπάνω: λυμένοι κινησιολογικά, εξόχως δυναμικοί και απρόβλεπτοι στην λεκτική έκφραση, έδωσαν το «είναι» τους για να μας χαρίσουν πολύ καλές θεατρικές στιγμές. Ομιλούντα βλέμματα, μικρές αδιόρατες σιωπές, πρωτόγνωρη εκφορά του λόγου, μετρημένες εντάσεις, κορμιά εξόχως διαθέσιμα για κάθε τι διαφορετικό από τα συνηθισμένα! Μπράβο και στους δυο!

Νομίζουμε, όμως, πως η φαντασία της σκηνοθεσίας (της ίδιας της ομάδας) σταματάει κάπου εκεί και χάνει την ευκαιρία να μας χαρίσει ένα έξοχο τελικό συνολικό αποτέλεσμα. ΄Ισως να φταίει το υπερβολικά λιτό σκηνικό της Δήμητρας Τσαγγούρη που περιορίζει τους ηθοποιούς στο χώρο, ίσως, επίσης, να περιμένουν όλοι τους μαγικές λύσεις από τους φωτισμούς του Βαγγέλη Παπά (που μας κούρασαν με τα συνεχή και χωρίς νόημα αναβοσβησίματα). Εκείνη η διαγώνια καταγής σειρά περίπου 30 χάρτινων μπουκαλιών γάλακτος του ενός λίτρου που έκρυβαν τρεις λάμπες φθορίου, προκάλεσε στους ηθοποιούς κινητική ασφυξία. Δηλαδή, ενώ περιμέναμε το ίδιο το κείμενο να τους οδηγήσει σε απίθανες και πολλαπλές ασταμάτητες τοποθετήσεις στο χώρο (π.χ. ακόμη και ανάμεσα στους θεατές) αυτοί έμεναν εγκλωβισμένοι διαρκώς πίσω από τα προαναφερθέντα μπουκάλια. Λες και η σκηνοθεσία ήθελε να (υπερ-)τονίσει τη δυναμικότητα του κειμένου και την μεγάλη εκφραστικότητα των ηθοποιών, έχασε όμως την ευκαιρία να οδηγήσει το όλο θέαμα σε μοναδικά μονοπάτια θεατρικής πανδαισίας. Και η μικρή τηλεόραση κάτω αριστερά που έπαιζε διαρκώς έναν αγώνα τένις; Η μικρή λάμπα, κρεμασμένη από ψηλά μέχρι το έδαφος από το ίδιο της το καλώδιο που φωτιζόταν μόνο για να γίνει μικρόφωνο; Και το πάνινο λούτρινο αιωρούμενο στη γωνία δεξιά; Όλα τους μικρά σκηνικά τεχνάσματα, ατάκτως τοποθετημένα, για να μας εντυπωσιάσουν, όμως απεδείχθησαν πολύ «μικρά» μπροστά στις εκπληκτικές θεατρικές επιδόσεις των δυο ηθοποιών και του ελκυστικά ιδιότυπου κειμένου.

Μας παραξένεψε -σε σημείο να μας ενοχλήσει- το ότι ο κόσμος γελούσε ακατάπαυστα και, κατά τη γνώμη μας, χωρίς λόγο! Μήπως επρόκειτο για κωμωδία και δεν το καταλάβαμε; Μα εμείς είπαμε πιο πάνω πως ο τίτλος και το κείμενο σε προδιαθέτουν για κάτι πιο «δύσκολο». ΄Ηταν το γέλιο ο στόχος της ομάδας; Γιατί δεν το διαφήμισαν αντίστοιχα στο στυλ «Ελάτε να γελάσετε με την καρδιά σας»; ΄Εχασαν, έτσι, ένα μεγάλο δυνητικό κοινό! Μήπως οι γύρω μου γελούσαν από τις τακτικά αστείες σωματικές διαστάσεις των ηθοποιών; Η αυστηρότητά μας, όσον αφορά τα συνεχή γέλια, βασίζεται επίσης στο ότι οι θεατές ξεκαρδιζόταν τόσο εύκολα δυστυχώς κυρίως στο άκουσμα λέξεων τύπου «μου.ί» και άλλων σεξουαλικών υπονοούμενων, που δεν καταλάβαμε γιατί γράφτηκαν, αφού το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου δεν τις δικαιολογούσε!

Η διάρκεια της παράστασης πολύ καλή: 60 λεπτά της ώρας χωρίς διάλειμμα είναι ίσως αυτό που χρειαζόμαστε για να αντέχουμε τέτοιες ιδιαίτερες και όχι ευκολοχώνευτες δουλειές. Δίνουμε πάντως συγχαρητήρια στις δυο ομάδες και ελπίζουμε να δούμε άλλες αντίστοιχες συνεργασίες και με σχήματα της δικής μας και μόνο πόλης, που ψάχνουμε αλλά με δυσκολία βρίσκουμε …. Γιατί τόσος τοπικός εγωϊσμός;

Για την ίδια παράσταση αλλη κριτική (Α) γράφει η Ιωάννα Λιούτσια

Για την ίδια παράσταση άλλη κριτική (Β) γράφει η Ευαγγελία Κανταρτζή

Ακολουθήστε το cityportal.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις Διαβάστε για Συναυλίες, Σινεμά, Θέατρο, βιβλία, τέχνες, εκδρομές στην ατζέντα (ημερολόγιο) αλλά και όλα τα Τελευταία νέα από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον Κόσμο, σήμερα, τώρα που συμβαίνουν.

 

Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε