Ο κόσμος γυρισμένος ανάποδα. Η αταξία και η χλεύη της τάξης να θριαμβεύουν. Όλοι να φοράνε τις μάσκες τους, να γίνονται ρόλοι. Ο Βασιλιάς ένας παλιάτσος γυμνός, καβάλα σ’ ένα ψωραλέο γάιδαρο. Και να στέφεται νέος Βασιλιάς ένας ζητιάνος και μετά να εκθρονίζεται κι αυτός μέσα στα χάχανα. Οι καλόγεροι και οι άλλοι ευσεβείς ιερωμένοι να κυνηγούν ξαναμμένοι με ανασηκωμένα τα ράσα τους τα κορίτσια. Η καμπούρα γριά, η Μπάμπω, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, να περιφέρει το νεογέννητο μωρό της σε ένα καλάθι. Οι αισχρολογίες και τα πειράγματα να είναι παντού επιτρεπτά, χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις πουθενά από αυτά… Τεράστιοι παλλόμενοι φαλλοί να υψώνονται σαν λάβαρα ψηλά, σε πορείες στους δρόμους της πόλης. Οι μάσκες του θανάτου, μέχρι χθες τρομερές, τις μέρες αυτές να είναι μόνο για γέλια… Λάγνες επιθυμίες να σέρνονται σαν φίδια πολύχρωμα στα σοκάκια και να τρυπώνουν κάτω από τις φορεσιές… Το απαγορευμένο να γίνεται για λίγο θεσμός. Ο θάνατος γελοίος και προσωρινός. Ο Διόνυσος, ο ανέστιος θεός, να επιστρέφει στην πόλη από μακριά, από τα βάθη του χρόνου, μεταμφιεσμένος σαν ανδρόγυνος ξένος-εξωτικός, μαζί με τον θίασο των αφιονισμένων γυναικών του και να έρχεται εδώ για να μας τρελάνει. Γυναίκες, άντρες, παιδιά, να αφήνουμε τις δουλειές μας, τις οικογένειές μας, τα σπίτια μας και να παίρνουμε τα λαγκάδια και τα βουνά, να το ρίχνουμε στο τραγούδι και το χορό μεθυσμένοι, κάνοντας ό,τι μας κατεβαίνει… Να αναβιώνουμε τα όργια του κρασιού στη Μικρά Ασία, τα όργια της μπίρας στη Θράκη και στη Φρυγία. Με κοστούμια, περούκες, καπέλα, μουτσούνες, τσουτσούνες, μαγκούρες, σπαθιά, μαγικά ραβδιά… Κάνοντας χυδαίες γκριμάτσες ο ένας στον άλλον και παντομίμες… Για να δείξουμε… ν’ αντικρύσουμε την Ανάποδή μας μεριά… Και να αναρωτηθούμε: Ποιος είσαι; Ποια είσαι;
Αν σου αφαιρέσουν το ρόλο που παίζεις καθημερινά στη ζωή σου: το όνομα και το επώνυμο που γράφει η ταυτότητά σου, την εθνικότητα και το θρήσκευμά σου, το επάγγελμα σου, τους τίτλους σπουδών σου, το ΑΦΜ σου, τις κάρτες και τους κωδικούς σου, τα ρούχα που συνήθως φοράς, τα κλειδιά σου, το αυτοκίνητο σου, το ακίνητο σου και το κινητό σου, το σπιτικό σου… τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά σου… τις εκπομπές που βλέπεις στην τιβί, το κόμμα που ψηφίζεις, την ομάδα που υποστηρίζεις, τον θεό που (λες ότι) πιστεύεις… Αν στα αφαιρέσουν όλα αυτά, ποιος είσαι; Ποια είσαι;
Λες: Είμαι πλούσιος, είμαι μεσαίου εισοδήματος, είμαι φτωχός… Είμαι νέος, είμαι μεσήλικας, είμαι γέρος, είμαι τόσο τοις εκατό νεκρός και τόσο τοις εκατό ζωντανός… Είμαι αδύνατος, είμαι χοντρός, είμαι στα κιλά μου, δεν είμαι (τελευταία) στα καλά μου… Είμαι καταναλωτής, είμαι πωλητής, είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι φορολογούμενος, είμαι τηλεθεατής, είμαι ψηφοφόρος… Είμαι κάτοχος κινητής και ακίνητης περιουσίας, είμαι άκληρος, είμαι εισοδηματίας… είμαι σκληρά εργαζόμενος, είμαι στο ταμείο ανεργίας, είμαι λίγο πριν τη σύνταξη… Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, είμαι μουσουλμάνος, είμαι άθεος, είμαι απόγονος ένδοξων προγόνων… Είμαι μέλος συλλόγου, συνδρομητής, εθελοντής… Είμαι γνωστός και επώνυμος, αδρά αμειβόμενος, είμαι απλώς μισθωτός, είμαι κάτοχος ι. χ. αυτοκινήτου, είμαι και ο πρώτος στον τομέα μου, είμαι απλώς ένας άνθρωπος απλός, τίποτα σπουδαίο τελικά… είμαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά… Και είμαι, ωστόσο, το target group σου… είμαι πελάτης σου, είμαι μέρος του κοινού σου… είμαι η απόκρισή σου…
Ε και; Ό,τι κι αν κάνεις, όσους ρόλους και εμπειρίες κι αν αποκτήσεις, όσα περιουσιακά στοιχεία και κοινωνική καταξίωση κι αν καβατζάρεις, μια μέρα –μαλάκα– θα πεθάνεις, το ξέρεις… Διασκεδάζοντας μέχρι θανάτου, δεν τη γλυτώνεις, απλώς ξεχνιέσαι… προσπαθείς να ξεχάσεις πως κάποτε θα πεθάνεις… και θα ξεχαστείς… όσο και αν νομίζεις ότι έτσι τεντώνεις το σχοινί που σου αναλογεί… Να λοιπόν το βαθύτερο (μη) νόημα της καρναβαλίστικης ανατροπής… σαν μια μέρα γιορτής… Ή, τουλάχιστον, αυτό ήταν κάποτε… κι αυτό θα έπρεπε να είναι.
«Η ζωή είναι μικρή / για να ‘ναι θλιβερή, μωρό μου».
«Η ζωή είναι μεγάλη / μην την κάνεις καρναβάλι».
Μπορείς;
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
