Κάτια Γέρου

Παιδί του Θεάτρου Τέχνης, πρωταγωνιστεί σε μια ιδιαίτερη μουσικοθεατρική παράσταση στο πλαίσιο των «Θεατρικών Συναντήσεων 2009», την οποία αφιερώνει στον δάσκαλο της Κάρολο Κουν με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του και στην οποία όχι μόνο ερμηνεύει και τραγουδά αλλά και αλλάζει ρόλους, φύλα και ηλικίες

Τι ακριβώς να περιμένουν να δουν οι θεατές του «Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές»; Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι δεν πρόκειται για μια κλασική θεατρική παράσταση με την παραδοσιακή έννοια της αρχής, μέσης και τέλους… Με μια έννοια ισχύει αυτό που λέτε αλλά ταυτόχρονα και δεν ισχύει. Γιατί αυτό που προσπάθησε και ο Βασίλης Νικολαΐδης και η Αγαθή Δημητρούκα που κάνανε την επιμέλεια των κειμένων ήταν να μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα έργα ανεξάρτητα. Δηλαδή δεν είναι μια συρραφή μόνο λόγων που για να την καταλάβει κανείς πρέπει να έχει δει ή διαβάσει τα έργα. Καταφέρανε να βγαίνει μια απλή κεντρική γραμμή από τα έργα τα οποία έχουμε συμπεριλάβει στην παράσταση. Δηλαδή να βγαίνει ένα μικρό στόρι.

Δηλαδή δεν είναι απλώς αυτόνομα αποσπάσματα από διάφορα κλασικά θεατρικά έργα; Έχουν συνενωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια ενότητα; Ναι, γιατί πρώτον στο κάθε ένα έργο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μια μικρή υπόθεση, ας πούμε εντός εισαγωγικών, γιατί βέβαια μέσα σε τρεις σελίδες δεν μπορείς να συμπεριλάβεις ένα έργο. Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, ποιος μιλάει και τι του συμβαίνει. Το ένα είναι αυτό. Το δεύτερο στοιχείο που τα ενώνει είναι η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Φαντάζομαι ότι η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι που ντύνει τους μονολόγους που ερμηνεύετε θα έχει καίριο ρόλο μες στην παράσταση… Πάρα πολύ, εκτός από τα τραγούδια υπάρχει και μουσική υπόκρουση με μοτίβα του Μάνου Χατζιδάκι. Όλο μαζί δηλαδή είναι μια μουσική παράσταση. Και όταν ανέβηκε το έργο και μετά, κατάλαβα ένα άλλο μοτίβο που ενώνει όλα αυτά τα έργα και όλες αυτές τις ηρωίδες και τους ήρωες γιατί παίζονται και αντρικοί ρόλοι, είναι μια κραυγή λαχτάρας για ζωή. Ένας ύμνος στην επιβίωση θα έλεγα ότι είναι το μοτίβο της παράστασης. Γιατί όλες αυτές οι ηρωίδες ζουν κατά κάποιο τρόπο σε ένα περιθώριο και αυτό που βγαίνει σαν τελικό συμπέρασμα είναι η λαχτάρα τους να ζήσουν, η λαχτάρα τους να διεκδικήσουν.

Ποιες διάσημες ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας θα δούμε να ερμηνεύετε πάνω στη σκηνή; Ξεκινάμε με το «Λεωφορείο Ο Πόθος», όπου βλέπουμε την Μπλανς Ντιμπουά, κάποια στιγμή εμφανίζεται και ο Στάνλευ Κοβάλσκι , ο αντίπαλος της, αυτός που την καταστρέφει.

Ποιος τον ερμηνεύει; Εγώ. Είναι one woman show ας πούμε?Μετά υπάρχει ένα τραγούδι από το «Τριαντάφυλλο στο στήθος». Δηλαδή από το «Τριαντάφυλλο στο στήθος». κρατάμε μόνο ένα τραγούδι και όχι κείμενο. Μετά είναι η «Αντιγόνη»του Ανούιγ όπου εμφανίζεται η Αντιγόνη, μετά προχωράμε στο «Γυάλινο Κόσμο» όπου εμφανίζεται και η μητέρα και η κόρη και ο αφηγητής, ο γιος, δηλαδή Αμάντα, Λόρα και Τομ, μετά ακολουθεί «Ο Ματωμένος Γάμος» όπου εμφανίζεται το φεγγάρι, η Νύφη και η Μάνα και θα πω και δυο τραγούδια από το «Ματωμένος Γάμο», μετά πάμε στο «Γλυκό Πουλί της Νιότης» όπου εμφανίζεται η Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο και τελειώνουμε με τον «Κύκλο με την κιμωλία» όπου εκεί εμφανίζονται πολλά πρόσωπα… η Γρούσα, ο Αζτάκ, το μικρό παιδάκι, η άκαρδη μαμά, η Ναταλία Μπασβίλι, ένας υπασπιστής, μια γριά υπηρέτρια? Εκεί γίνεται χαμός! Παίζει πλήθος ας πούμε! Και στο τέλος τελειώνουμε με κάποια σπαρακτικά λόγια του Κάρολου Κουν όπου είναι σαν να ?χουνε γραφτεί για μας σήμερα, ενώ έχουν γραφτεί 40 ή 60 χρόνια πριν.

Αυτά στο τέλος της παράστασης; Στο τέλος της παράστασης, ναι, και τελειώνουμε με ένα τραγούδι από όπου βγήκε και ο τίτλος της παράστασης το «Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές». Θέλαμε να υπάρχει ένα τραγούδι που να έχει γραφτεί ειδικά για την παράσταση. Υπήρχε ένα μοτίβο μουσικό που είχε σωθεί από την παράσταση «Καλοκαίρι και Καταχνιά» του Θεάτρου Τέχνης και πάνω σε αυτό το μοτίβο το μουσικό έγραψε η Αγαθή Δημητρούκα αυτούς τους στίχους.

Πως προέκυψε ο τίτλος δηλαδή; Επειδή το έργο μιλά για τους ποιητές; Ναι, μιλάει γενικά για τους ποιητές γιατί σε όλη την παράσταση οι ποιητές είναι πάρα πολλοί… Είναι ο Λόρκα, οι συγγραφείς, ο Γκάτσος που έχει γράψει τους στίχους για τα τραγούδια και έχει κάνει και μετάφραση στο «Ματωμένο Γάμο», είναι ο Ελύτης που έχει μεταφράσει τον Κύκλο με τη Κιμωλία, είναι ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Κάρολος Κουν.

Με τι κριτήρια επιλέξατε τα συγκεκριμένα κείμενα, αποσπάσματα θεατρικών έργων που περιλαμβάνει η παράσταση; Ήταν δικές σας επιλογές; Είναι του Βασίλη Νικολαΐδη σε συνεργασία με την Αγαθή Δημητρούκα και εστίασαν σε ένα ρεπερτόριο που ήταν σε μια από τις χρυσές εποχές του Θεάτρου Tέχνης, γιατί πέρασε πολλές χρυσές εποχές το Θέατρο Τέχνης, μεταξύ 1946-60, ήταν όλο αυτό το μπαράζ αυτών των σπουδαίων έργων.

Υπάρχει κάποια αγαπημένη σας ηρωίδα από αυτές που ερμηνεύετε στην παράσταση; Να σας πω δεν θα με πιστέψετε είναι όλες και όλοι. Γιατί είναι ακριβώς αυτή είναι η υφή της παράστασης, δεν εστιάζουμε σε κάποιον πιο πολύ, θέλω να πω ας πούμε από το «Λεωφορείο ο Πόθος», που είναι και ένα από τα μεγάλα μας κομμάτια, στο μεγαλύτερο μέρος βλέπουμε την Μπλάνς Ντιμπουά, είναι από τους πιο ολοκληρωμένους μονολόγους και αυτό έχει την αξία του και τη γοητεία του για έναν ηθοποιό, αλλά από την άλλη μεριά όταν πάμε στον «Κύκλο με την Κιμωλία», όλη αυτή η αστραπιαία εναλλαγή ρόλων, φύλων, ηλικιών, είναι εξίσου γοητευτικό και εξίσου ελκυστικό για έναν ηθοποιό… έχει εντέλει ιδιαίτερη γοητεία το καθένα.

Πόσο δύσκολο ήταν να στηριχτεί όλη η παράσταση επάνω σας αφού όχι μόνο ερμηνεύετε, αλλά και τραγουδάτε και αλλάζετε συνεχώς ρόλους? Ξέρετε έχει τύχει πολλές φορές στο θέατρο να χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το τραγούδι και είμαι αρκετά εξοικειωμένη με αυτό. Επίσης, εγώ αγαπώ πάρα πολύ ένα είδος θεάτρου, το Καμπαρέ, το οποίο στηρίζεται στην αστραπιαία μεταμόρφωση επί σκηνής με ελάχιστη ή καθόλου βοήθεια, Είναι δηλαδή μια φόρμα που εγώ αγαπώ και που έχω εργαστεί αρκετές φορές πάνω σε αυτήν. Με αυτήν την έννοια δεν μπορώ να πω ότι ήταν δύσκολο. Ήταν απολαυστικό και ήταν πρόκληση. Αν μου είχε συμβεί 15 χρόνια πριν, τότε θα σας έλεγα, φαντάζομαι, ότι ναι είναι πολύ δύσκολο. Ξέρετε η πείρα έχει αυτό το καλό -όχι να μη δυσκολεύεσαι, μέχρι τέλους ο ηθοποιός δυσκολεύεται στη ζωή του, απλώς κάποια στιγμή όταν το υλικό είναι τόσο πλούσιο, περισσότερο κυριαρχεί η λαχτάρα και το εξιτάρισμα να το κάνεις παρά ο φόβος.

Φαντάζομαι το απολαύσατε ιδιαίτερα? Ναι πολύ, πάρα πολύ και ήταν και πολύ θερμή η ανταπόκριση των ανθρώπων, ιδιαίτερα θερμή.

Στην Αθήνα πότε ακριβώς ανέβηκε η παράσταση; ?ρχισε μες στον Φλεβάρη, ξεκίνησε από το Αγρίνιο, συνέχισε στην Αθήνα, τώρα ανεβαίνει Θεσσαλονίκη και μας το ζητούν από διάφορα μέρη και φαντάζομαι θα κάνει και μια όμορφη περιοδεία κάποια στιγμή.

Πώς νιώθετε που το παρουσιάζετε τώρα και στη Θεσσαλονίκη; Εγώ τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ πάρα πολύ, ερχόμουν με το Θέατρο Τέχνης, ειδικά τα καλοκαίρια με το αρχαίο δράμα, και έχει και πολύ όμορφο και θερμό κοινό και έξυπνο.

Βρίσκετε διαφορές στο κοινό μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης; Ίσως υπάρχει μια πιο μεγάλη λαχτάρα, εκτός Αθηνών μιλάω, δεν μιλάω μόνο για τη Θεσσαλονίκη, καμιά φορά όταν βγαίνεις έξω από την Αθήνα, πολλαπλασιάζεται μια ζεστασιά που εισπράττει ένας καλλιτέχνης από το κοινό.

Ποιος είναι τελικά ο στόχος μιας τέτοιας παράστασης με αποσπάσματα και τραγούδια από διάφορα θεατρικά έργα, τι το καινούριο έχει να προσφέρει στο θεατρόφιλο κοινό; Ήταν κυρίως ένας φόρος τιμής στο Θέατρο Τέχνης; Γιατί θα προτείνατε σε κάποιον να έρθει να το παρακολουθήσει; Καταρχήν γιατί ακούει κανείς συνταρακτικά κείμενα. Ακούει υπέροχα τραγούδια , έρχεται σε επαφή με μια γκάμα συγγραφέων, εντυπωσιακή, ταυτόχρονα παρακολουθεί μέσα από όλες αυτές τις ιστορίες και μια κοινή ιστορία, αυτή που σας έλεγα πριν, ανθρώπων που λαχταράνε να ζήσουν και που η ζωή τους πληγώνει, τους τραυματίζει, τους ταλαιπωρεί άδικα που είνα