Θέατρο, κριτική της παράστασης «Η εποχή του κυνηγιού» που είδαμε στο Φαργκάνη- Art από τη θεατρική ομάδα Ars Moriendi, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα.
«Η εποχή του κυνηγιού» | κριτική
Πρόλογος: Οι σύγχρονες κοινωνίες ταλαντεύονται ανάμεσα στην απόγνωση και την παθητικότητα, την αδράνεια και τη διαμαρτυρία. Από τι κινδυνεύει περισσότερο η δημοκρατία; Από την εγρήγορση ή την ακινησία; Στις ζωηρές συζητήσεις των ημερών για τη συμπεριφορά του πλήθους, για το πώς το άτομο σκέπτεται και δρα μέσα στην αναβράζουσα κοινότητα, συχνότερα επιλέγεται η πρώτη, ενώ πιο αληθινή μοιάζει η δεύτερη. Φοβάμαι να πλησιάσω και μια τρίτη εκδοχή, επειδή είναι άγρια ρεαλιστική. Τον κανιβαλισμό ανθρώπινων ψυχών ή αν προτιμάτε, το κυνήγι μαγισσών. Ο Θάνος Νίκας, όμως, δεν τη φοβήθηκε και τη δημοσιοποίησε με την παράστασή του επαληθεύοντας τη ρήση: «Δεν έχουμε σταματήσει ποτέ να ζούμε στην εποχή του κυνηγιού».
Η εποχή του κυνηγιού | Υπόθεση
Σε μία συνηθισμένη κωμόπολη, ένας δάσκαλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης προσπαθεί να στρώσει τη ζωή του, μετά τον πρόσφατο χωρισμό από τη γυναίκα του. Ένα εξάχρονο κοριτσάκι με «παραμορφωτική» φαντασία, μαθήτρια και κόρη του καλύτερού του φίλου, αναφέρει στη διευθύντρια του νηπιαγωγείου κάτι, που αφήνει υπόνοιες εναντίον του με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Έτσι, ξεκινά μία διαπόμπευση ενός αθώου ανθρώπου με την κατηγορία της παιδοφιλίας. Ο κόσμος στον οποίο ζούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή καταστρέφεται, όταν ο ένας μετά τον άλλο οι κάτοικοι της κωμόπολης βλέπουν στο πρόσωπο του φιλήσυχου δασκάλου τον «δράκο» που απειλεί τη μικρή τους κοινωνία. Το φινάλε είναι ένα μυστήριο που καλείται ο θεατής να το λύσει. Είναι ή όχι ανατρεπτικό;
Η παράσταση
Στο έργο, δηλώνει ο σκηνοθέτης Θάνος Νίκας, ο θεατής εξαρχής ξέρει ότι ο χαρακτήρας είναι αθώος. Σ’ αυτό το πλαίσιο παρατηρούμε ότι η κοινότητα, η οποία δε γνωρίζει την αθωότητά του, βρίσκει στο πρόσωπό του το δικό της φάρμακο, το εξιλαστήριο θύμα. Πίσω από τη φαινομενική ενοχή του δασκάλου αναδεικνύονται οι παθογένειες που συντηρεί μια μικρή κοινωνία.
Το κείμενο περιπαίζει ολοκάθαρα τον ανθρώπινο ψυχισμό να αποποιείται ευθύνες, επιρρίπτοντάς τες εύκολα στον απέναντι. Δηλαδή, η στόχευση άνευ αποδείξεων ενοχής κάποιου προσφέρει ικανοποίηση , ενώ πίσω της κρύβουνε οι άνθρωποι τις δικές τους μικρότητες είτε συλλογικά είτε μεμονωμένα.
Η σκηνοθεσία στηλιτεύει την ευχαρίστηση που νιώθει ο καταγγέλλων, ο ελαφρά ή πονηρά σκεπτόμενος, ο έχων μηδενική υποδομή, ο άνθρωπος που έχει καλλιεργήσει σαθρά συναισθήματα για οτιδήποτε ξεφεύγει από το πεδίο της κανονικότητας που ευαγγελίζεται, όπως ο όχλος λιντσάρει έναν κατηγορούμενο καταπατώντας το τεκμήριο της αθωότητάς του. Συμβαίνει από την εποχή της πρώιμης καταδίκης του Ιησού με τη λυσσαλέα επίθεση του αμόρφωτου πλήθους εναντίον του και το κυνήγι μαγισσών κατά τον Μεσαίωνα, έως το πρόσφατο μαζικό ανάθεμα στην κατηγορούμενη μητέρα της Πάτρας. Αλλά δεν είναι δουλειά του όχλου η απονομή δικαιοσύνης.
Μία αριστουργηματική αλληγορία
Πρόκειται για μια αριστουργηματική αλληγορία : ο κοινωνικός ιστός θυματοποιεί ένα μέλος του επικαλούμενος την παιδική αθωότητα. Με ρυθμούς τραγωδίας αποσυνθέτει τις βεβαιότητες και τις συναισθηματικές σταθερές, που αποτελούν τα εχέγγυα του γάμου, του έρωτα, του σεξ, της φιλίας, των οικογενειακών δεσμών, των σχέσεων δασκάλου-μαθητή.
Αποκαλύπτοντας τις βαθιά βίαιες δομές της ενηλικίωσης, με επιδέξια αντιστροφή των ρόλων, ο διασκευαστής και σκηνοθέτης Θάνος Νίκας, επικουρούμενος από τις ερμηνείες ηθοποιών, μετατρέπει τον θύτη σε θύμα και τανάπαλι.
Πολλά τα σκηνοθετικά ευρήματα. Ένας περιστρεφόμενος τροχός στο κέντρο της σκηνής (σκηνικά Ευαγγελία Κιρκινέ) και γύρω του κυκλικά το κοινό δίκην παρατηρητού, εκ του ασφαλούς, μιας άδικης σκευωρίας ενοχής επί ενός αθώου και ταυτόχρονα, εν δυνάμει θύτης περισσότερο, παρά θύμα.
Επτά εξαιρετικοί ηθοποιοί ερμηνεύουν, με τη βοήθεια δυο ανδρείκελων, σε γρήγορους ρυθμούς τους ρόλους, κινούνται σε απόσταση αναπνοής από μας, δονούνται από την ενέργεια του ρόλου και η δόνηση ταράσσει το δικό μας νευρικό σύστημα σε βαθμό ενοχοποιητικό. Πράγματι, καταφέρνει η σκηνοθεσία να θέσει τον κάθε θεατή προ των ευθυνών του ως ενήλικα γονέα, παιδαγωγού , κατηχητή, ταγού.
Ιδιαίτεροι έπαινοι στους ηθοποιούς, που δρουν ισάξια όλοι τους στη σκηνή και καθηλώνουν τον θεατή με τη ρεαλιστική τους ερμηνεία.
Τα εύσημα, βεβαίως, σε όλους τους συντελεστές.
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από την ταινία: «The Hunt / Jagten» του Τόμας Βίντερμπεργκ. Δείτε την. Είναι ξεχωριστή εμπειρία.
Λίγα λόγια για την ομάδα: Ars Moriendi
Η ομάδα θεάτρου δημιουργήθηκε από τον σκηνοθέτη Θάνο Νίκα και τη Δρ. Θεατρολογίας Πηνελόπη Χατζηδημητρίου το 2007 στη Θεσσαλονίκη. Παραστάσεις της έχουν παρουσιαστεί σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, στην επαρχία και σε σημαντικά φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
- Ο Ξεναγός βασισμένο στο διήγημα Η πανούκλα στο Μπέργκαμο του Γιεν Πετερ Γιακομπσεν (2021)
- Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (2020)
- Σαράγεβο 1914 – Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος της Μπιλιάνα Σερμπλίανοβιτς (2018-2019)
- Shame της Πηνελόπης Χριστοπούλου (2017)
- Το Αριστούργημα του Κριστιάν Λολικε (2016)
- Φαίδρα έρως της Σάρα Κέην (2016)
- Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ (2015)
- Seven – ένα έργο για τη Γάζα της Caryr Churchill (2014)
- Μυστικός Δείπνος βασισμένο στην ποίηση του Νίκου- Αλέκη Ασλάνογλου (2014) και άλλα.
Κριτική της παράστασης «Η εποχή του κυνηγιού» | Παύλος Λεμοντζής | cityportal.gr
Θάνος Νίκας: Η Θεσσαλονίκη ζει μέσα από ένα συνεχές μνημόσυνο
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
