Ξέρεις πόσοι άνθρωποι δεν έχουν φίλους;

Την γνώρισα στην τεράστια ουρά ενός μουσείου στη Φλωρεντία. ‘Ήταν Αμερικανίδα και ταξίδευε μόνη της στην Ευρώπη. Ήταν πολύ χαμογελαστή, ευγενική και πρόσχαρη. Όταν μου την έπεσε, κατάλαβα για ποιο λόγο μου έλεγε η μαμά μου όταν ήμουν μικρή να μη μιλάω σε αγνώστους. Το επάγγελμα της ήταν κόουτς προσωπικής ζωής. Αν ας πούμε σε παρατήσει ο γκόμενος, αν η αδερφή σου πήρε την αγαπημένη μπλούζα σου και στην επιστρέψει με λεκέ από χλωρίνη ή αν ο σκύλος σου σε αγνοεί επιδεικτικά και τα κάνει καθημερινά στη μπουχάρα του σαλονιού σου, πας σε αυτή και σου λέει πώς να το χειριστείς. Δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται ακριβώς, οπότε και της ζήτησα να μου εξηγήσει τι ακριβώς κάνει. Όταν τελείωσε την περιγραφή της , της είπα πως εγώ για αυτό έχω τους φίλους μου. Είσαι τυχερή, μου είπε. Ξέρεις όμως πόσοι άνθρωποι δεν έχουν φίλους;

Οι φίλοι είναι οι άνθρωποι που σε αγαπούν όχι μόνο επειδή είσαι… όπως είσαι τέλος πάντων, ( δε θέλω να γίνω κακιά) αλλά παρόλο που είσαι έτσι όπως είσαι. Στραβός ( μερικές φορές), γκρινιάρης ( σχεδόν πάντα) και με χάλια γούστο στα πουλόβερ. Όταν βλέπω τύπισσες με απαράδεκτα ρούχα στο δρόμο σκέφτομαι πως αν είχε μια φίλη να της πει : που πας έτσι καλή μου; ‘Έχεις κυτταρίτιδα, δεν είσαι για σορτς, θα είχε γλιτώσει το διασυρμό. Αυτό κάνουν οι φίλοι , σου λένε την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι και βρίσκονται πάντα δίπλα σου όσο προσπαθείς να την αντέξεις. Σου δίνουν εκατομμύρια συμβουλές που ίσως και να μην ακούς ποτέ αλλά ποτέ δε σου λένε στα έλεγα εγώ , όταν σπας ξανά τα μούτρα σου. Μπορείς να κλάψεις στον ώμο τους χωρίς να αγχωθείς που τους λέρωσες το άσπρο πουκάμισο με μάσκαρα και πάντα είναι πρόθυμοι να ακούσουν λεπτό προς λεπτό τον χωρισμό σου ακόμα και αν ξέρουν πως αύριο θα είσαι πάλι με τον μαλάκα που βρίζεις τώρα.

Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις, τα αδέρφια σου από άλλους γονείς. Δε ξέρω αν νιώθω έτσι επειδή τους αγαπάω, αλλά νομίζω πως οι φίλοι μου είναι οι πιο υπέροχοι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι σαν μια τεράστια κανάτα αγάπης που δεν τελειώνει ποτέ και δεν είναι ποτέ μισοάδεια. Ξέρουν αν είμαι θλιμμένη από τον τρόπο που λέω ναι όταν απαντάω στο κινητό μου, μπορούν να καταλάβουν ποιος άντρας μ αρέσει πριν καλά -καλά το συνειδητοποιήσω εγώ και με δύο κουβέντες μπορούν να με κάνουν να χαμογελάσω ακόμα και όταν τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα.

Είναι μαγικό να ξέρεις πως μπορείς να βασιστείς σε κάποιον άνθρωπο που μπορεί να μη ζει στην ίδια πόλη ή στην ίδια χώρα με σένα, το ίδιο με το αυτόν που ζείτε στην ίδια γειτονιά. Είναι ανακουφιστικό να νιώθεις πως υπάρχουν άνθρωποι που θα λυπηθούν με τη λύπη σου αλλά κυρίως θα χαρούν χωρίς ίχνος προσποίησης με τη χαρά σου. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε από τη ζωή μας και χάνονται ακόμα και αν κάποια στιγμή τους θεωρήσαμε φίλους. Ίσως δεν ήταν φίλοι μας, ίσως δεν ήθελαν να είναι φίλοι μας, σημασία όμως έχει πως οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που μιλάνε καλά για σένα ακόμα και όταν δεν είσαι μπροστά και που μπορούν πολύ εύκολα να σουν πουν τρία φρικτά ελαττώματα σου χωρίς να νιώσεις την ανάγκη να αμυνθείς.


Cristin
glosscristin@gmail.com