Ο Λουκίνο Βισκόντι του Μοντρόνε (Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1906 – Ρώμη, 17 Μαρτίου 1976), κόμης του Λονάτε Ποτσόλο, ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας.
Ως γόνος μιας εκ των πλουσιότερων οικογενειών του Μιλάνου, από μικρός είχε καλλιτεχνικές επιρροές, Η μητέρα του ήταν ταλαντούχα μουσικός και σε όλη την παιδική του ηλικία ο πατέρας του καλούσε καλλιτέχνες για να εμφανιστούν στο ιδιωτικό τους θέατρο.
Σπούδασε βιολοντσέλο για 10 χρόνια και δούλεψε για λίγο ως θεατρικός σκηνογράφος. Είχε επίσης κλασική μόρφωση.
Το 1933 ο Βισκόντι ταξιδεύει στη Γερμανία και ζει από κοντά την άνοδο του ναζισμού. Στη συνέχεια, εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου ασπάζεται τον μαρξισμό. Γνωρίζει και συναναστρέφεται με τον Ζαν Κοκτώ και την Κοκό Σανέλ.
Το 1935 ο Βισκόντι προσλήφθηκε ως βοηθός του Γάλλου σκηνοθέτη Jean Renoir, δίπλα στον οποίο ανέπτυξε την ευαισθησία του σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Νεορεαλισμός
Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού. Η θεματολογία του έργου είναι επηρεασμένη σημαντικά από προσωπικά βιώματα και επιμέρους πτυχές της προσωπικότητάς του, όπως η αριστοκρατική του καταγωγή, η μαρξιστική ιδεολογία του και οι ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις.
H ρεαλιστική αντιμετώπιση των ατόμων που εμπλέκονται στις συγκρούσεις της σύγχρονης κοινωνίας συνέβαλε σημαντικά στην μεταπολεμική επανάσταση του ιταλικού κινηματογράφου και του χάρισε τον τίτλο του «πατέρα του νεορεαλισμού».
Το Διαβολικοί Εραστές (1943), μια μεταφορά του μυθιστορήματος του James M. Cain The Postman Always Rings Twice, εδραίωσε τη φήμη του ως σκηνοθέτη. Χρησιμοποίησε φυσικά περιβάλλοντα, συνδύασε επαγγελματίες ηθοποιούς με ντόπιους, πειραματίστηκε με λήψεις φωτογραφικών μηχανών που ταξιδεύουν πολύ και ενσωμάτωσε σεκάνς που τραβήχτηκαν με κρυφές κάμερες για να βελτιώσει την αυθεντικότητα
Ο Γατόπαρδος (1963), με την Κλαούντια Καρντινάλε και τον Αλέν Ντελόν, που βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, και ο Θάνατος στη Βενετία (1971), που έλαβε μεγάλο Eιδικό Bραβείο Eικοσιπενταετίας του Φεστιβάλ Kαννών το 1971 είναι κάποιες από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες του. Άλλες γνωστές ταινίες του είναι το Μπελίσιμα (1951), το Eμείς οι Γυναίκες (1953), το Ο Ρόκο και τ’ αδέρφια του (1960) και φυσικά Οι Καταραμένοι (1969) για το οποίο ο Βισκόντι απέκτησε τη μοναδική του υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία του Καλύτερου Σεναρίου.
Θέατρο
Καθιερώθηκε ως πρωτοποριακός σκηνοθέτης θεάτρου και όπερας στα χρόνια αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμου. Ως θεατρικός σκηνοθέτης ο Βισκόντι εισήγαγε στην Ιταλία το έργο γάλλων και αμερικανών θεατρικών συγγραφέων όπως ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Άρθουρ Μίλερ, ο Τενεσί Ουίλιαμς και η Έρσκιν Κάλντγουελ.
Η συνεργασία με τη Μαρία Κάλλας
Ο Λουκίνο Βισκόντι είχε ιδιαίτερη λατρεία για την Mαρία Κάλλας. Την είδε για πρώτη φορά στη σκηνή ως στο Parsifal της Ρώμης το 1949 και γοητεύτηκε από αυτήν. Ενστικτωδώς ένιωθε ότι η Κάλλας ήταν η τραγουδίστρια και η τραγική ηθοποιός που θα μπορούσε να είναι η μούσα στις δικές του σκηνές όπερας. Στη συνέχεια άρχισε να την ακολουθεί από θέατρο σε θέατρο. Η σχέση τους καθόρισε και τους δύο σε μεγάλο βαθμό. Η Κάλλας λέγεται ότι έγινε μια διαφορετική γυναίκα μετά τη γνωριμία με τον Βισκόντι.
Η συνεργασία τους ξεκίνησε με την παραγωγή του 1954 του Spontini «La Vestale» στη Σκάλα του Μιλάνου. Κατά τη δεκαετία του 1950 ο Βισκόντι ήταν παραγωγός σε διεθνώς αναγνωρισμένες όπερες με πρωταγωνίστρια την Ελληνίδα σοπράνο. Τη σκηνοθέτησε σε πέντε συνολικά όπερες στα μεγάλα της χρόνια στη Σκάλα.
Διαβάστε επίσης:
Μπερνάρντο Μπερτολούτσι: Ο τελευταίος «αυτοκράτορας» του ιταλικού σινεμά
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
