3 Φεβρουαρίου του 1952, γεννήθηκε στην Τερψιθέα του Πειραιά η Μαλβίνα Κάραλη, κατά κόσμον Μαρία Σακκά. Το «Κάραλη» είναι το επώνυμο του πρώτου της συζύγου, Βαγγέλη Κάραλη, το οποίο διατήρησε και μετά το διαζύγιό τους, παρά το γεγονός ότι παντρεύτηκε άλλες δύο φορές. Η καταγωγή της ήταν από τα Ψαρά απ’ την πλευρά του μπαμπά της και απ’ την Πύλο απ’ την πλευρά της μητέρας της. Ο πατέρας της τραπεζικός στην Τράπεζα της Ελλάδος και η μητέρα της δασκάλα. Η Μαλβίνα ήταν το πρώτο παιδί από το δεύτερο γάμο του πατέρα της, ο οποίος γνώρισε τη μητέρα της σε μετάθεσή του στην Πύλο το 1950.
Δυο χρόνια αργότερα ήρθε στον κόσμο η Μαλβίνα κι έμελλε μέχρι σήμερα με αυτό το μοναδικό και ατίθασο πνεύμα της να γίνεται συχνά σημείο αναφοράς και από μία της ρήση να αρχίζουν συζητήσεις, ίσως γιατί ο λόγος της όσο πύρινος κι αν ήταν, υπήρξε αληθής και η αλήθεια έχει πάντα μια διαχρονικότητα. Ίσως γιατί μάς λείπουν ξεχωριστές προσωπικότητες, που να μην φτιασιδώνουν τα λεγόμενά τους. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια άνθρωποι, που να εκθέτουν την ψυχή τους με τόσο θράσος. Άφησε πάντως το αποτύπωμά της ανεξίτηλο.
Ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία ως ηθοποιός και με το πραγματικό της όνομα ως «Μαίρη Σακκά» έπαιξε σε ταινίες της εποχής. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά για αρκετά χρόνια, μέχρι που το 1976 μπήκε στη ζωή της η τηλεόραση και η συγγραφή βιβλίων. Οι πιο δημοφιλείς εκπομπές της ήταν το “Mea Culpa” στο τότε Seven, το «Μαλβίνα Live» στον Σκάι, το «Μαλβίνα Hostess» στο Μέγκα και το «Μαλβίνα Ρίχτεν» στο Σταρ. Ο χαρακτήρας των εκπομπών της ήταν ποικίλος, από ενημερωτικός στην αρχή, ψυχαγωγικός στη συνέχεια, με αγάπη στη μαγειρική και άκρως σατυρικός στις μεγαλύτερες της επιτυχίες. Εκεί λίγο πριν ή μετά το δελτίο ειδήσεων.
Ως σεναριογράφος τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου στις ταινίες «Ξένια» του Πατρίς Βιβάνκος (1989) και «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Τώνιας Μαρκετάκη (1992). Η Μαλβίνα ήταν πολυγραφότατη. Έγραψε το «Αθώος σαν αγαπημένος», «Τα κορίτσια στη σαβάνα», «Πιο πολύ, πιο πολλοί», «Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες», συλλογή κειμένων από τη στήλη της «Επ’ αυτοφώρω» στο περιοδικό «Γυναίκα» από την περίοδο 1989 έως 1996, καθώς και μια σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής. Επίσης, έγραψε τη μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη «Γλυκό κορίτσι» και το βιβλίο «Σαββατογεννημένη» που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της.
Μαλβίνα Κάραλη: Σαββατογεννημένη. Απόσπασμα.
Ένας άνθρωπος, που όπως μαρτυρά και η ζωή της, διψούσε για έκφραση, είτε μέσω όσων έγραφε είτε μέσω όσων έλεγε είτε μέσω της κάθε είδους δημιουργικής της δραστηριότητας. Άλλωστε, έχει δηλώσει: «Δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ με έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να είμαι μόνο με έναν άνθρωπο που εκφράζεται…. Πρέπει κάτι να τον τρώει, να του καίει τα σπλάχνα».
Πάμε, λοιπόν, να θυμηθούμε μαζί μερικές από τις πιο αφοπλιστικές ρήσεις της, όπως τα ονομάζει και η νέα γενιά κάποια “quotes” της, που έχουν τόσο βάθος και αλήθεια που ακόμη και σήμερα, σπάνια κάποιος εκφράζει:
- «Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι.»
- «Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μη γίνεται.»
- «Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο.»
- «Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς την ζωή.»
- «Σπάστηκα με την ατάκα σου «Κοίτα να διασκεδάσεις». Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. Γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς.»
- «Η ένταση ενός καινούριου έρωτα εξαρτάται από τη μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γραφή. Ξαναγράφω, λοιπόν, με την έξαψη που ζεις έναν αργοπορημένο έρωτα.»
- «Οι άνθρωποι όταν είναι να ξεπεραστούν, ξεπερνιούνται όπως οι μόδες.»
- «Άκου, φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ. Άκου, φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δε με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δε δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι’ αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες…Να το μάθουν. Και πως το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο.»
- «Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους.»
- «Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.»
- «Άντρας που δεν είναι τώρα δεν ήταν ποτέ.»
- «Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη, ή έχει περιθώρια ακόμη να φάει… ή φοβάται τη φυλακή!»
- «Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο κι όμως τσαλαβουτάει -αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη.»
- «Η αγάπη δεν είναι για τους αδύναμους.»
- «Έλα όμως που η προδοσία έρχεται σχεδόν πάντα από μέσα. Από εκείνους που βρέθηκαν μαζί σου για λίγο. Από ανάξιους που εμπιστεύτηκες. Από ανθρωπάρια που σε φακέλωσαν πάνω στις πιο εξομολογητικές σου ώρες…»
- «Λένε πως η δύναμη ενός καινούριου έρωτα είναι ευθέως ανάλογη με τη μοναξιά που προηγήθηκε.»
- «Δεν μπορεί να κερδίσει κανείς τον άλλο ολοκληρωτικά μόνο με τα λόγια, ούτε με πράξεις, ούτε με φιλιά. Για να αιχμαλωτίσεις μια καρδιά πρέπει να του δώσεις λίγο από σένα.»
- «Άντρας είναι αυτός που σου εξασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί αν την διηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει».
Ρωμαλέα και αστραφτερή, με μεταλλικό ύφος και πυκνή ευφυία, όπως χαρακτηρίζεται στο οπισθόφυλλο της «Σαββατογεννημένης». Ξεχωριστή, με τα κοντά της μαύρα μαλλιά, το λαμπερό της χαμόγελο με τα κόκκινα χείλη, τα εκφραστικά καταγάλανα μάτια της. Δεν ήθελε να μοιάζει με καμία. Ήταν ο εαυτός της και σε όποιον άρεσε. Ζούσε γιατί αγαπούσε την ίδια τη ζωή. Δε φοβήθηκε να εκφραστεί, να διεκδικήσει, να ερωτευθεί, να εκτεθεί. Ήταν αυθεντική και τα λόγια της παραμένουν φάρος αλήθειας.
Μαλβίνα, τι κι αν γεννήθηκες το 1952, τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια από το 2002, είσαι ακόμη εδώ. Αγαπήθηκες, βλέπεις…
Γράφει η Αναστασία Νάννου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
