Μια αναπάντεχη συνάντηση του κλασσικού με το μοντέρνο και λαϊκό τραγούδι, «Μέλος και Λόγος», λαμβάνει χώρα στο Μέγαρο Μουσικής, με ένα τολμηρά δομημένο πρόγραμμα που επιμελήθηκε και παρουσιάζει ο Γιάννης Βακαρέλης επάνω στη φωνή του Μανώλη Μητσιά. Οι δυο δημιουργοί, Μανώλης Μητσιάς και Γιάννης Βακαρέλης μιλούν στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY για το εγχείρημα αυτό, καθώς και για το σημερινό τους γίγνεσθαι στο χώρο.
Γιάννης Βακαρέλης
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της συνάντησης με το Μανόλη Μητσιά;
Ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια όταν έπαιζα στο φεστιβάλ της Σύρου το καλοκαίρι και βρέθηκε ο Μανώλης ο Μητσιάς στη συναυλία. Βγήκαμε μετά και τέθηκε η ιδέα να κάναμε κάτι μαζί. Μου άρεσε πολύ ως ιδέα και σιγά- σιγά άρχισε να παίρνει μια μορφή και τελικά καταλήξαμε στο πρόγραμμα και στην παρουσίαση της συναυλίας αυτής την Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη.
Πώς αναμιγνύονται τόσα πολλά είδη μουσικής μεταξύ τους;
Προσπαθήσαμε να μην είναι ένα μωσαϊκό διαφόρων πραγμάτων, αλλά να υπάρχει μια εσωτερική συνοχή. Ας πούμε αρχίζει το πρόγραμμα με ένα βυζαντινό ύμνο που ερμηνεύει ο Μανόλης μόνος τους, μετά στο δεύτερο κομμάτι παίζω εγώ ένα πρελούδιο του Μπαχ και μετά θέλοντας να δείξουμε ότι ξεκινούμε από δυο διαφορετικούς κόσμους, παίζουμε την «Μικρή Ραλλού» του Μάνου Χατζιδάκι, που είναι ένα κομμάτι τόσο λιτό και απέριττο, που δείχνει ότι αυτοί οι δύο κόσμοι μπορούν να αρχίσουν να συνυπάρχουν. Σιγά- σιγά αυτό το πρόγραμμα κλιμακώνεται με κομμάτια ακόμα και λίγο περίεργα, όταν ας πούμε μου πρότειναν να κάνω το «Nothing else matters» των Metallica, στην αρχή ξαφνιάστηκα, αλλά το άκουσα και διαπίστωσα πόσο ωραίο κομμάτι είναι αυτό. Έχω τη τύχη να είμαι ένας πάρα πολύ καλός μεταγραφέας που έχει γράψει για πιάνο όλα αυτά τα κομμάτια κι έτσι αυτό είναι και το στοίχημα το δικό μου, να μπορέσω να αποδώσω με τον καλύτερο τρόπο ακούσματα που ξέρουμε από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες, μόνο με ένα πιάνο και βεβαίως με τη φωνή του Μανόλη Μητσιά. Είναι σίγουρα καινούριο, έχει μια φρεσκάδα και μας συγκινεί και τους δυο πάρα πολύ. Αισθανόμαστε πως θα αρέσει στον κόσμο.
Πού θα κατατάσσατε το συγκεκριμένο εγχείρημα μέσα σε όλες τις δουλειές που έχετε παρουσιάσει;
Πάντα είχα το ενδιαφέρον να κάνω διάφορα πράγματα εκτός πεπατημένης, όπως δουλειές που είχα κάνει με αφηγητή τον Λάκη Λαζόπουλο ή τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι η ανάγκη να ακουμπάω και να με ακουμπάνε πράγματα που έχουν βασικό τους στοιχείο την ποιότητα. Η έντεχνη ελληνική λαϊκή μουσική μαζί με ορισμένα από τα ξένα τραγούδια που θα πούμε, είναι πάρα πολύ μέσα στο κλίμα. Και γι’ αυτό αισθάνομαι λίγο ή πολύ μέσα στα νερά μου.
Πώς είναι τα πράγματα για έναν μαέστρο ή έναν σολίστα κλασικής μουσικής στην Ελλάδα;
Όπως και να το κάνουμε η δυτική κλασική μουσική δεν είναι ριζωμένη στην Ελλάδα και δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ιταλία, την Γερμανία ή την Αυστρία με την αναγέννηση και το μπαρόκ. Απευθυνόταν σε μια ελίτ η οποία φυσικά έχει μεγαλώσει και εξαιτίας των Μεγάρων Μουσικής στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημιουργηθεί ένα κοινό αυτών των ακουσμάτων και σίγουρα αν μπολιάσεις τους νέους με κάτι ποιοτικό δύσκολα επιστρέφουν μετά στη σαβούρα. Παγκοσμίως έχει μειωθεί το ενδιαφέρον των εταιρειών για την κλασική μουσική, ίσως γιατί έχουν ειπωθεί τα πάντα ή ίσως γιατί ο κόσμος θέλει κάτι καινούριο. Οι καλλιτέχνες υποσυνείδητα αντιδρούν και ψάχνουν νέες μορφές έκφρασης, νέες μορφές και συνεργασίες. Είναι μια αντίδραση ώστε να γυρίσουμε σε κάτι ποιοτικό και ωραίο αυτή τη στιγμή.
Πώς είναι να είσαι για δεκαεννέα συνεχή χρόνια ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ναυπλίου;
Επειδή το κάνω με πολύ κέφι και το αγαπάω, αυτά τα δεκαεννέα χρόνια είναι σαν να το ξεκίνησα πέρσι. Απ’ την άλλη οι εμπειρίες που έχω ζήσει εκεί είναι τόσο πλούσιες και δυνατές, είναι τόσο ωραίο να βρίσκεσαι ως καλλιτέχνης στην άλλη πλευρά του λόφου, να υποδέχεσαι εσύ καλλιτέχνες, ξέροντας τι περιμένει κάποιος από ένα διοργανωτή, αυτό εκτιμείται και δίνουν όλοι τον καλύτερο τους εαυτό. Είναι ένας ποσοτικός πλούτος, να είσαι ο οικοδεσπότης άλλων συναδέλφων…
Μανώλης Μητσιάς
Για ποιο πράγμα αισθάνεσαι προσωπικά περισσότερο υπερήφανος μετά από σαράντα χρόνια πορείας στην ελληνική μουσική;
Για την πορεία μου στο χώρο στο χώρο του τραγουδιού – σαράντα χρόνια δεν είναι λίγο, να υπάρχεις στην επικαιρότητα. Ο κόσμος αναγνωρίζει την προσπάθεια μου και αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα. Δεν πουλήθηκα για χρήματα ούτε κι έκανα δουλειές του ποδαριού, ποτέ δεν πήγα να τραγουδήσω με σκοπό την απόκτηση χρημάτων και αυτό ο κόσμος το ξέρει, το βλέπει και το αναγνωρίζει. Πολλοί συνάδελφοι μου παρασύρθηκαν από την εμπορικότητα και έκαναν πολλά μέτρια τραγούδια.
Υπάρχει κάτι που σε πικραίνει κοιτώντας προς τα πίσω;
Με πικραίνουν κάποια πράγματα που στην εποχή τους δεν άνθισαν όσο έπρεπε να ανθίσουν με αποτέλεσμα να θέλουν τη στήριξη τη δική μου και να έχω μείνει εκτός νυμφώνος πολλές φορές, εκτός δουλειάς κι επικαιρότητας. Όταν έκανα π.χ. την «Αθανασία» ή τον «Γιάννη το φονιά», ο χώρος που δούλευα τότε, έκλεισε!
Η νέα σου δισκογραφική δουλειά «Από τον Τσιτσάνη έως τον Χατζιδάκι» πώς συνδέει τους δύο αείμνηστους συνθέτες του ελληνικού τραγουδιού τι είναι;
Ο Χατζιδάκις θαύμαζε τον Τσιτσάνη απεριόριστα, τον θεωρούσε μεγαλοφυΐα. Έτσι, σκέφτηκα να γίνει μια συναυλία σαν διάλογος και το δοκίμασα για λίγο σε κάποιες μουσικές σκηνές. Μετά το κάναμε και με την καταπληκτική ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας και νομίζω ότι είναι πολύ επιτυχημένο το πείραμα. Ο Χατζιδάκις πάντα θαύμαζε το χρώμα του Τσιτσάνη κι έχει στοιχεία δικά του, στα τραγούδια του. Είμαι, ίσως ο μόνος τραγουδιστής της γενιάς μου που έχω δουλέψει και με τον Τσιτσάνη, από κοντά του.
Βλέπεις ενδείξεις αφύπνισης της δημιουργίας στην Ελλάδα;
Ο ερμηνευτικός πολιτισμός στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μέσα από δυο ανθρώπους, που είχαν τις εταιρείες δίσκων, τον Τάκη τον Λαμπρόπουλο και τον Αλέκο τον Πατσιφά. Αυτοί παρακινούσαν τους δημιουργούς να μπαίνουν στο στούντιο και να γράφουν ωραία ποιοτικά τραγούδια. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά… Τραγούδια υπάρχουν αλλά δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να τα αφυπνίσει…
Με ποιο τραγούδι σου νιώθεις πως είσαι περισσότερο ταυτισμένος, σε έχει σημαδέψει;
Την «Ελευσίνα» θεωρώ σφραγίδα μου, όπως και την «Πιρόγα» ή τον «Τρελό». Τρία μοναδικά τραγούδια… Δεν θέλω να τα αποποιηθώ, ούτε και να τα αποχωριστώ…
Τι θα έκανες αύριο για να βοηθήσεις το ελληνικό τραγούδι;
Θα έκανα μια εταιρεία δίσκων και θα επέλεγα καλά τραγούδια να προωθήσω. Όπως παλιά που έμπαιναν οι δημιουργοί στο στούντιο κι έγραφαν καλά τραγούδια, όχι απλά σουξέ. Ο δημιουργός ξέρει ποια είναι το καλά τραγούδια… Από την εποχή που το τραγούδι ξέφυγε από τα χέρια των δημιουργών και πήγε στα χέρια των τραγουδιστών, εκεί χάθηκε η μπάλα…
info:
25ης Μαρτίου & Παραλία, Τ: 2310 895800
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου
Ώρα έναρξης: 21:00
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
