May December (2023) | Κριτική

May December (2023) “May December” Αισθηματικό δράμα, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Τοντ Χέινς, με τους Τζούλιαν Μουρ, Νάταλι Πόρτμαν, Τσαρλς Μέλτον, Τζόσελιν Σέλφο κα.

Ένας καλός μάστορας, ο Τοντ Χέινς, που ξέρει να χτίζει χαρακτήρες και να αφηγείται ανθρώπινες ιστορίες, με αρκετή δόση ρομαντισμού ή κοινωνικά αντισυμβατικά μπλεξίματα («Carol», «Ο Παράδεισος είναι Μακριά»), συναντά δυο σταρ του αμερικάνικου σινεμά, την Τζούλιαν Μουρ και την Νάταλι Πόρτμαν, σε μια ταινία, βασισμένη σε ένα αληθινό σκανδαλιστικό γεγονός.

Οι προσδοκίες μεγάλες και ειδικά από τα πρώτα πλάνα. Όμως, η γνώριμη μελοδραματική αισθητική του Χέινς και η απόπειρά του να παίξει με τη σαπουνόπερα και την τηλεοπτική φαιδρότητα, εξαντλείται γρήγορα, για να παραδώσει τη θέση της στο σασπένς και το απρόοπτο, με την αντιπαράθεση των δυο ηρωίδων της ταινίας του και με αναγνωρίσιμες σκηνοθετικές μανιέρες, που μοιάζουν σαν αφιέρωμα στην επαγγελματική ικανότητα του σκηνοθέτη.

Το στόρι ομολογουμένως ενδιαφέρον: Η Γκρέισι, ζει μια σχετικώς ήσυχη ζωή σε μια κωμόπολη της Καλιφόρνιας, με τα παιδιά και τον ασιατικής καταγωγής και κατά πολύ μικρότερό, σύζυγό της, σε μια ήρεμη περιοχή με φιλικούς γείτονες, παρότι υπήρξε ηρωίδα ενός σκανδάλου, που απασχόλησε την κοινή γνώμη. Ήταν πριν από 24 χρόνια, όταν ερωτεύθηκε τον άντρα της, τον τότε 13χρονο Τζο, έμεινε έγκυος μαζί του, έκανε φυλακή και μετά έκανε οικογένεια μαζί του, αφού εγκατέλειψε παιδιά και σύζυγο. Απ’ την άλλη, έχουμε την Ελίζαμπεθ, μία ηθοποιό σε καλλιτεχνικό τέλμα, που θέλει να ξεκολλήσει απ’ αυτό υποδυόμενη την Γκρέισι. Έτσι, θα την επισκεφθεί, για να μελετήσει τον χαρακτήρα της, αλλά γρήγορα θα έρθει και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, που δεν περιορίζεται στην ομορφιά, τη διαφορά ηλικίας, τη φιλαρέσκεια, αλλά επεκτείνεται σε κάτι βαθύτερο, στην έμφυτη γυναικεία ανταγωνιστικότητα, την επιθυμία για κατάκτηση, αλλά και τη διατήρηση των κεκτημένων.

Η ταινία μπορεί να φέρνει στο μυαλό κάτι από την «Περσόνα» και το «Όλα για την Εύα», αλλά τελικά όλα τα συμπαρασύρει η τηλεοπτική αισθητική που μεταδίδει συνειδητά ο Χέινς, μια έξυπνη ιδέα, που όμως δεν λειτουργεί πάντα διεισδυτικά, αφήνοντας το επιφανειακό του τηλεοπτικού ρεαλισμού να επικρατεί. Οι δυο γυναίκες, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ενσωματώνουν η μία την άλλη, σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας, αλλά παραμένουν απόμακρες, χωρίς πάθος και ένταση, να ψυχορραγούν συναισθηματικά και να περιορίζονται στους ρόλους δυο εξαρτημάτων χρήσιμων για την αφηγηματική επιλογή του σκηνοθέτη.

Γιατί το πρωτεύον δεν είναι η συνύπαρξη των δυο ηρωίδων, αλλά η ανάδειξη της υποκρισίας, της επιφανειακής ευημερίας της αμερικάνικης οικογένειας, η συζυγική σχέση, μέσα και έξω από τις κοινωνικές απαιτήσεις και στερεότυπα, που έχουν τον χώρο τους στην ταινία, αλλά όχι και την προφανή θέση τους, καθώς το κέντρο βάρους της ταινίας έχει μετατοπιστεί σε μια άγονη αντιπαράθεση.

Πάντως, το φιλμ έχει το ενδιαφέρον του, παρακολουθείται ευχάριστα – ειδικά όταν αναδεικνύεται το μαύρο χιούμορ της, διαθέτοντας και δυο επαρκείς ερμηνείες από την Μουρ και την Πόρτμαν, που θέλουν, όμως, ακόμη πολλά καρβέλια για να πάρουν δυο ενδιαφέροντες ρόλους και να τους απογειώσουν, ακόμη και πέρα από τις αστοχίες του Χέινς.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Χρόνια μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε το ρομάντζο τής τότε 36χρονης Γκρέισι και του 13χρονου Τζος, το ζευγάρι ζει μια φαινομενικά ειδυλλιακή προαστιακή ζωή. Η οικογενειακή τους γαλήνη θα διαταραχθεί απότομα από την έλευση της Ελίζαμπεθ, μιας δημοφιλούς ηθοποιού που θέλει να κάνει έρευνα για τον επερχόμενο ρόλο της ως Γκρέισι. Όσο η Ελίζαμπεθ βυθίζεται στην καθημερινότητα του ζευγαριού, η άβολη πραγματικότητα του σκανδάλου αποκαλύπτεται, φέρνοντας στην επιφάνεια καταπιεσμένα συναισθήματα.

Σινεμά | Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023  | Χάρης Αναγνωστάκης ΑΠΕ ΜΠΕ