Με όσα κι αν με βάλεις να παλέψω, θα σε νικήσω

Το τελευταίο διάστημα όπου κι αν βρεθώ, όπου κι αν κοιτάξω, σκοντάφτω σε πρόσωπα σκυθρωπά που ολοκληρώνουν το κουβεντολόι με μισοτελειωμένα χαμόγελα. Ακούω για απειλές, κρίσεις, ανισότητες, συντάξεις, θλίψεις, ακούω για αδικίες, κοινωνικές, φορολογικές, ιστορικές. Ακούω για όλα όσα συνοψίζονται στο φόβο του αύριο…

Όχι, όσα μάθαμε και αυτά που καλλιεργήσαμε μέσα μας, δεν ανταλλάσονται έλεγε μια φωνή. Αυτά δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει.   Όλα γυρνούσαν  στο μυαλό μου καθώς ανηφόριζα για μια βόλτα στο δάσος του Σεΐχη. Oι ακτίνες ενός εκθαμβωτικού ήλιου, αδιάφορες για όσα υπήρχαν στον μικρόκοσμο μου έστελναν το δικό τους μήνυμα, που ερμήνευαν εντός μου άναρχες λέξεις, “υπέροχο ξημέρωμα,  ζουζούνια, ανοιξη, καλοκαίρι, αρμονία, αναγέννηση, ομορφιά, ελπίδα, χαρά,  ζωή….”.

Ακολουθούσα το σκύλο μου και τον χάζευα να χοροπηδά χαρούμενος ανάμεσα στα ψηλωμένα χόρτα, διασχίζοντας καταχαρούμενος σχεδόν  εν ριπη οφθαλμου τις αποστάσεις, βοηθώντας μου να γυρίσω το βλέμμα μου σε πολλές μεριές και να χαζεύω στη κυριολεξία με την ομορφιά της φύσης.

Είναι κάτι μέρες παντεσπάνι σαν κι αυτή, που οι ελπίδες (για τίποτε ειδικά και για όλα απαραίρητα) βάφονται στο μενεξελί, μυρίζουν ζάχαρη, ντύνονται σαν πυγολαμπίδες, φωτίζουν σαν αγριολούλουδα,  χαρίζουν ένα λευκό σύννεφο για να σουλατσάρεις και να επαναφέρεις ό, τι σου κάνει κέφι στο νου.

Μέρες που νιώθεις πως όπως και να γίνει, μέσα σου, υπερτερεί μια δίψα σαχάρας να μη στέκεσαι στα μίζερα, στα ανάποδα, στα βέβηλα αλλά να βελτιώσεις… τι ακριβώς δεν είμαι σίγουρος.  

Υπερβολές θα πεις… 
Μπορεί… όπως μπορείς και εσύ να λες ότι ζεις γιατί ξεφαντώνεις σε ένα μπαρ, γιατι έχεις χρήμα να ξοδεύεις, γιατί βολεύτηκες, γιατί “άρπαξες” τις ευκαιρίες, γιατί κάνεις “δημόσιες σχέσεις” και για μερικές δεκάδες άλλα γιατί πάνω στα οποία επιπλέεις.

Τριχες και εγω θα πω ότι λες. Αν μένεις σ αυτά ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ότι να ζεις και να υπερασπίζεσαι κόντρα στο ρεύμα των καιρών ότι έχει αξία (ιδέες, συναισθήματα, όνειρα) εχει ήθος και είναι μια φανταστικιά γλυκιά αίσθηση, όπως ακριβώς:

     …λιώνει στο στόμα ένα καθαρισμένο αμύγδαλο βουτηγμένο σε παλιό κονιάκ

     …ο φίλος που δίνει κουράγιο στα δύσκολα

     …ένα ποτήρι νερό όταν δαιμονισμένα θέλεις να σβήσει τη δίψα σου

     …όταν ακολουθείς την προαίσθησή σου και χαίρεσαι γιατί το έκανες

     …όταν γελάς, με σένα ή με τις φάτσες που παίρνουν οι άλλοι όταν γελάς

     …η οξύτατη επαφή με τις μυρωδιές του πρωινού δάσους

     …το ταξίδι στα νησιά που δεν θα πάνε ποτέ οι ναυαγοί των κοσμοπολίτικων ακτών

     …η ένταση μπροστά σε μια αναγεννησιακή προσωπογραφία

     …η λαχτάρα όταν παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους στα σοκάκια της πόλης

     …το βύσσινο γλυκό

     …σε κοιτάζει κάποιο αγαπημένο βλέμμα

     …η σιγουριά που τα βυζαντινά τείχη αιώνες υποκλίνονται στο ξημέρωμα

    …η ψυχή έρχεται απευθείας σε επαφή με το βαθύ γαλάζιο του ουρανού

    …η ματιά που αγκαλιάζει

    …το αθέλητο κλείσιμο των βλεφάρων όταν τα καταβάλλει η κούραση

    …το νοιάξιμο που κρύβει ένα «να προσέχεις»

    …τα πονετικά μάτια που χαϊδεύουν στέλνοντας κύματα τρυφερότητας

    …τα χνώτα που ζεσταίνουν

    …η ηδονή που γλίστρησε μέσα σε μια σταγόνα στο λακκάκι του λαιμού

    …τα λόγια που είναι γραμμένα στον αέρα, πάνω σε τοίχους, στις μνήμες

    …οι λέξεις που γαντζώνονται πάνω σου, οι κρυφές υποσχέσεις

    …πέφτουν οι αχτίνες του ήλιου και βάφουν το Θερμαϊκό

    …μετεωρίζονται, όταν πετούνε οι γλάροι

    …το κελάηδημα του καναρινιού κάτω από το μπαλκόνι που παρκάρεις

    …όταν ξέρεις ότι υπάρχει πάντα ένας φιλικός ώμος για να κλαις όταν δεν αντέχεις

    …το άγγιγμα στο μέτωπο που καίει από δροσερά χείλη

    …μια χειραψία που μοιάζει με θερμή αποδοχή

    …η σκιά, μεσημέρι στο κατακαλόκαιρο

    …όταν σε κάποιον μπορείς να φέρεις χαρά και ευτυχία

    …όταν υπάρχει έστω ένας που πιστεύει ότι μπορείς να τα καταφέρεις

    …όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την ευγένεια των ξένων

   …όταν κάποιος πιστεύει σ? εσένα, ενώ έρχονται στιγμές που κι εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις στον εαυτό σου.

Τότε με δική μου υπαιτιότητα, εκτιμώντας απεριόριστα τις εμμονές, τα πάθη και το μωβ στα αγριολούλουδα, τέτοιες μέρες από το να σιχτιρίζω τη μοίρα, τους ανθρώπους με τις μικρές αγένειες και τις μεγάλες δοσοληψίες, προτιμώ
να αλλάζω,
να αναιρώ,
να διορθώνω,
να εμβαθύνω,
να αναμένω,
να διαβάζω,
να γράφω,
να ζωγραφίζω,
να ταξιδεύω,
να εμπιστεύομαι,
να σκέφτομαι,
να ανασαίνω,
να αναζητώ,
να καταρρίπτω,
να εκτιμώ,
να σέβομαι,
να ελπίζω,
να αγωνίζομαι
και αν αποτυγχάνω και πέφτω,
να σηκώνομαι και να ζω…

Τέτοιες μέρες με όσα και αν με βάλεις να παλέψω, θα σε νικήσω.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr