Μένης Κουμανταρέας συγγραφέας & μεταφραστής

Ο Αθηναιογράφος. Ο βικτωριανός (από την ομώνυμη πλατεία) συγγραφέας που βίωνε την αγαπημένη του πόλη, την Αθήνα, νύχτα μέρα σε όλες της τις πτυχές, αντλώντας τις ιστορίες και τους ήρωές του από τη ζωή της κι από τη δική του ζωή εντός των αστικών ορίων της. Ένας από τους πλέον σημαντικούς Έλληνες πεζογράφους, πολυγραφότατος, με τέσσερα Κρατικά Βραβεία για ταέργα του : «Το Αρμένισμα», «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», «Βιοτεχνία Υαλικών», «Δυο φορές Έλληνας», ενώ το 2008 βραβεύτηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη, το οποίοεποπτεύεται από την Ακαδημία Αθηνών.

Όμως, «Η Φανέλα με το νούμερο 9» (1986) ήταν εκείνο το μυθιστόρημα που τον έκανε γνωστό στο ευρύτερο κοινό, όταν μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Παντελή Βούλγαρη (1988) με πρωταγωνιστή τον Στράτο Τζώρτζογλου. Αν και δεν ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία του, παραμένει μια από τις πιο μελαγχολικές μαρτυρίες για μια Ελλάδα που μέσω του Μπιλ, ενός

φιλόδοξου ποδοσφαιριστή, απέτυχε να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο.

Ο Μένης Κουμανταρέας γεννήθηκε 17 Μαίου 1931 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών Μπερζάν και άφησε στη μέση Νομική και Φιλοσοφική «για να ζήσει», κατά τα λεγόμενά του. Μέχρι το 1981 εργάστηκεσε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες και για ένα διάστημα ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Από εκεί και πέρα βιοπορίζονταν αποκλειστικά από την συγγραφή.Διαβάστε: Μένης Κουμανταρέας αποσπάσματα και αποφθέγματα

Δικάστηκε τέσσερεις φορές για «Το Αρμένισμα» περί ασέμνου δημοσιεύματος, ενώ κατά την διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή έκδοση «18 Κείμενα». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Μοναχικός, τολμηρός, δημιουργικός μέχρι το τέλος, στυλίστας μιας ιδιαίτερης εσωτερικής χαμηλόφωνης γραφής που κάθε άλλο παρά στερούνταν του πάθους. «Είμαι ένας άνθρωπος του 19ου αιώνα» δήλωνε «που όταν έγραφε τον διαπερνούσε ένας ηλεκτρισμός» διότι «το βίωμα είναι η μαγιά. Αν δεν το έχεις, δεν έχεις τίποτα και δεν μπορείς να βιώνεις μέσω τρίτων».

Η δολοφονία του συγγραφέα στις 5 Δεκεμβρίου 2014, στάθηκε η αιτία να γίνει γνωστός και σε όλους όσοι δεν γνώριζαν το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο, με αποτέλεσμα μια μερίδα του κόσμου να τον κρίνει, να τον κατακρίνει και να τον απορρίψει βάσει των δημοσιευμάτων γύρω από την προσωπική του ζωή.

«Ο Θησαυρός του Χρόνου» ήταν το τελευταίο βιβλίο που εξέδωσε, λίγους μήνες πριν τον αδόκητο θάνατό του και αποτελεί το πλέον εξομολογητικό του  μυθιστόρημα, ενώ το «Η Σειρήνα της ερήμου» βρέθηκε τελειωμένο πάνω στη γραφομηχανή του, την ημέρα της δολοφονίας του, έργο στο οποίο «κρύβει» αλλά και φανερώνει τα πολλαπλά προσωπεία της ταυτότητάς του.

Από το «Η Σειρήνα της ερήμου» εκδόσεις Πατάκη.

Γράφει η Μαρία Ψωμά Πετρίδου