Μη μου Λες Ψέματα (2022) | Κριτική

Μη μου Λες Ψέματα (Arrête avec tes mensonges). Αισθηματικό δράμα, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Πεϊγιόν, με τους Γκιγιόμ ντε Τονκεντέκ, Βικτόρ Μπελμοντό, Ζιλιέτ ντι Σεντ, Ζαν Τζέρεμι Ζιλέ, Ζιλιέν Λοντέζ κ.ά.

Ένα αισθηματικό δράμα, για τη συντριβή ενός νεανικού έρωτα, κάτω από τις κοινωνικές επιταγές της εποχής του, που αγγίζει το ανάλαφρο μελόδραμα, πέρα από τον στοχασμό για την ελευθερία στον έρωτα. Ταινία, που κάποτε θα θεωρούταν τουλάχιστον προκλητική, απ’ αυτές που θα ξεσήκωναν έντονες διαμαρτυρίες και αφορισμούς, λόγω κυρίως των τολμηρών ερωτικών σκηνών.

Πρόκειται για την καλογυρισμένη και αρκετά σεβαστική ταινία προς το κείμενο, του βραβευμένου αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Φιλίπ Μπεσόν, που σκηνοθέτησε ο αξιοπρόσεκτος Ολιβιέ Πεϊγιόν, έχοντας μια φροντισμένη παραγωγή πίσω του. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης ήθελε τα δικαιώματα από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, το 2017, πριν γίνει μπεστ σέλερ, κάτι που εκτίμησε ιδιαιτέρως ο συγγραφέας.

Ένας καταξιωμένος 55άρης συγγραφέας επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Κονιάκ, για πρώτη φορά έπειτα από 35 χρόνια, προκειμένου να συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις για το οινοποιείο που παράγει το πασίγνωστο ποτό. Αρχικά δείχνει ανήσυχος και βλοσυρός, ενθυμούμενος την εφηβική του ηλικία και τον πρώτο του μεγάλο έρωτα με έναν συμμαθητή του. Όλα, όμως, αλλάζουν όταν συναντά ένα νεαρό άνδρα, συνεργάτη του οινοποιείου, που τον συνδέει καθοριστικά με τους δικούς του δαίμονες, που πρέπει να αντιμετωπίσει, αλλά και το παρελθόν. Ο νεαρός αποδεικνύεται ότι είναι γιος του πρώτου του έρωτα…

Ο Πεϊγιόν, ακολουθώντας μία φιλική αφήγηση, αποφεύγοντας τα πολλά λογοτεχνικά στοιχεία, μας αποκαλύπτει σιγά σιγά την πραγματική σχέση του συγγραφέα με τον συμμαθητή του, χρησιμοποιώντας εκτεταμένα φλας μπακ, χωρίς, όμως να κουράζει ή να γίνεται ιδιαίτερα επεξηγηματικός. Προκαλεί τη συγκίνηση, κυρίως μέσα από τη συνάντηση του συγγραφέα με τον νεαρό και τις αποκαλύψεις που ακολουθούν, ενώ το χιούμορ στο φιλμ είναι μάλλον πενιχρό. Ταυτόχρονα, με έναν ιδιαίτερα κομψό τρόπο αμβλύνει τη σκληρότητα του θέματος, απορροφά την τολμηρότητα των ερωτικών σκηνών -κάποιες ίσως ήταν περιττές- και αναδεικνύει το χαμένο πάθος, τις ταξικές διαφορές (η οικογένεια του νεαρού ερωτικού συντρόφου του ανήκει στην εργατική τάξη), καθώς και το θάρρος που επιδεικνύει ο ήρωάς του γνωστοποιώντας στον γιο τού φίλου του και στους παραβρισκόμενους τον έρωτά του προς έναν άλλο άνδρα.

Ικανοποιητικός για την εσωτερική κυρίως ερμηνεία του ο Γκιγιόμ ντε Τονκεντέκ, ενώ ο Βικτόρ Μπελμοντό, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον θρυλικό παππού του, δείχνει να έχει τη στόφα ενός ηθοποιού για να κάνει μία αξιόλογη καριέρα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας συγγραφέας επιστρέφει στη γενέτειρά του, στο Κονιάκ, μετά από απουσία 35 χρόνων, για να προωθήσει ένα αποστακτήριο -αλλά και να αντιμετωπίσει τις αναμνήσεις του πρώτου του έρωτα. Ιστορία σεξουαλικής αφύπνισης όσο και μελαγχολικός στοχασμός πάνω στην ιδέα της μεγάλης χαμένης αγάπης.

Cinema | Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ – Χάρης Αναγνωστάκης