Μια μέρα εν μέσω κρίσης

Όπου και να κοιτάξεις θα δεις σκοτεινιά. Δύσθυμα ρουθουνίζει ο απένταντι. Ζόρια σου εξιστορεί ο άλλος που του κρύβουν το μέλλον. Σεκλέτια βαριά χαμηλώνουν το κεφάλι.
Μαλιστα… 

Έχοντας επιλεκτική μνήμη και ακόμη περισσότερο επιλεκτική οπτική οι περισσότεροι σημειώνουν στο τεφτέρι αποκλειστικά τα ανάποδα που θα τους τύχουν. Θα μου πεις καλά δεν βλέπεις που μας οδηγεί η κρίση, που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, που κάθε μέρα και κάτι θα μας κόψουν; Τι άλλο θέλεις να μας τύχει;

Τύχη… αυτή είναι η ακριβής λέξη, για τα περιστατικά που τυχαίνουν στη διαδρομή απο τη μέρα που θα γεννηθείς μέχρι τη μέρα που θα κοιτάς τα ραδίκια ανάποδα. Η ένσταση μου είναι πως οι περισσότεροι θα μείνουν μόνο στα αρνητικά. θα ολοκληρώσουν τη διαδρομή κοιτάζοντας τα πάντα μέσα από τα χάμουρά τους, όπως τα άλογα που κουβαλούσανε τα κάρα ξέρανε μόνο το δρόμο που τους πήγαινε ο αγωγιάτης.

Χθες προχωρώντας με νεύρα τσατάλια μετά απο μια απειλητική επιστολή μιας τράπεζας έπεσα σχεδόν πάνω σε ένα ζευγαράκι που φιλιόταν… Τους κοίταξα σχεδόν αδιάκριτα πριν συνεχίσω και πάλι το δρόμο μου. Κάτι μέσα μου επαναστατούσε.  Δεν υπάρχουν μόνο αυτά είπα… δεν ειναι μόνο οι  εκφοβιστικές εκπομπές,  οι κουτσαβάκικες απειλές τύπου θα σου κόψω το ρεύμα, θα σου πάρω το σπιτι, θα σου κατάσχω ότι έχεις…. αυτές οι ¨νόμιμες¨ απειλές που ακολουθεί η κοινωνίας. Όλα αυτά τα άρρωστα.  ¨Ολα αυτά που δημιούργησαν κάποιοι με μοναδικό φάρο στην ερημιά τους το κέρδος… Γιατί όμως να μένουμε στις τεχνητές συμπληγάδες που μας φτιάξανε;
Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, υπάρχουν και άλλα χρώματα μόνο που αυτά επιμένουμε να τα αγνοούμε ως ελάσσονος σημασίας…ίσως γιατί αυτά είναι τζάμπα… και απο το τζάμπα που απολαμβάνουμε δεν κερδίζουν άλλοι…  ίσως γιατί αυτά κανείς δεν μπήκε στο κόπο να μας πει πόσο πολύ μετράνε εν τέλει…

Κάθησα για ένα ζεστό καφέ έχοντας θέα τη θάλασσα.  Και έκανα το πιο απλό που μπόρεσα να σκεφθώ… εφερα στο μυαλό μου τις στιγμές που μου δώσαν έτω ενα σπυρί χαρά… Υποσχέθηκα να σημειώνω απο εδώ και πέρα όλα τα όμορφα που θα συναντώ…εντάξει… αυτό είναι κατι που μέσα στη καθημερινότητα ξέρω ότι θα το αναιρέσω, αλλά δεν είναι λόγος να μη το ξεκινήσω!

Ξεκίνησα χωρίς να χάσω χρόνο να σκέφτομαι τι όμορφο είδα μέσα στη μέρα…  θυμήθηκα πως διασχίζοντας την Τσιμισκή το βλέμμα μου χαμογέλασε μπροστά στα κίτρινα φύλλα που είχε παρασύρει ένας αλήτης άνεμος. Ύστερα κόλλησα στις αντανακλάσεις που έχουν τα βράδια τα φώτα στους δρόμους. Και χάθηκα μέσα στις χιλιάδες αποχρώσεις που έχει το πράσινο στα μάτια που με κοιτούσαν στη διπλανή θέση στο λεωφορείο.

¨Όσο χρονο και να μου διαθεσεις παλι λιγος θαναι, οσο και να καθυστερήσω να ξεσπάσω κύμα μέσα σου πάλι ελάχιστο μοιάζει..¨ πότε ειπώθηκε αυτό δεν ξέρω, αλλά γιατί να μη κρατήσω αυτό στη μνήμη αντί τα μαύρα μαντάτα; 

Ένα μήνυμα με λόγια αγάπης, ένα τραγούδι που σε κάνει να πετάξεις, τις μαύρες σκέψεις, μια χειρoνομία που σε απελευθερώνει, ένα άρωμα που σε τραβά να σχηματίσεις εικόνες που σε διεγείρουν… αυτά είναι η μαγική ουσία που γεμίζει τις μπαταρίες και δίνει ενέργεια.


 
Την πιο αισιόδοξη νότα της ημέρας την άκουσα από ένα κοριτσάκι: όταν οι άλλοι λένε “εξω φυσαει” “εγω λεω “κοιτα, τα δεντρα χορευουν”. Ειρωνικά μισογελούν οι ενήλικες γνώστες των πάντων… Λόγια ενός παιδιού… τι ξέρει αυτό απο τη ζωή…

Ναι δεν ξερει… δεν πρόλαμε να μολυνθεί… Γιατί Αναρωτιέμαι ακόμα και μέσα σε όλα τα ζόρια που τραβάς πως γίνεται να μη σε παρασύρουν τα χρώματα, να μη σου αποσπάνε τη προσοχή οι λέξεις που θωπευτικά κρατάνε για σένα αυτοί που σε αγαπάνε, οι παλμοί που βαράνε σαν ταμπούρλο, η θεσπέσια μυρωδιά που εκλύει το σώμα που αγγίζεις…

Σκέφτομαι… αυτά όμως πως να τα περιγράψεις σε κάποιον που σε όλα αναζητεί μια ταυτότητα, κοιτά τη φίρμα απο το ρούχο σου και βάσει αυτής επιχειρεί να σε στοιβάξει κάπου, όπως τα μοσχάρια σε βαγόνι τραίνου…

Γιατί, ναι μεν παραδέχεται ότι καλά όλα αυτά, αλλά σε βομβαρδίζει: οι απειλές, η κρίση, η εγκληματικότητα, οι μετανάστες, η κοινωνία, το μέλλον μας μπλα μπλα… σε πνίγει με φόβους…για να δικαιώσει τη στάση του, την αποχή του, την κουλαμάρα του που τη βάφτισε, ηθική, λογική, νομιμότητα, κανόνες, ήθη, πρέπει…

Ισα ρε αφού ξέχασες ή δεν έμαθες να κινείσαι, να δοκιμάζεις, να γεύεσαι, να μυρίζεις, να αφουγκράζεσαι  ένας τίποτα είσαι. Αφού κοστολογείς τις αξίες αναζητώντας πού μένει κάποιος, αν είναι σε ρετιρέ ή ισόγειο, τι χαλιά έχει στρώσει, τι επαγγέλλεται, πού πάει διακοπές, τι αμάξι οδηγεί, τι ρούχα φορά για να τον κατατάξει κάπου. Εχεις; Είσαι εντάξει… Δεν έχεις… είσαι μηδέν… Αυτά λέει η εμπειρία θα σου πει…
Βρε ουστ!!!

Αναρωτιέμαι…
…πως θα ήταν μια μέρα αν ξυπνούσα το πρωί έχοντας ξεχάσει τα πάντα, έχοντας διαγράψει όλες τις μνήμες.
…Βγαίνοντας στο δρόμο ποια κατεύθυνση θα έπαιρναν τα πόδια μου, από όσα θα έβλεπα που θα σταματούσα, τι θα προκαλούσε ανατριχίλα στο κορμί μου, σε ποια θάλασσα θα κολυμπούσα…
…Ανακαλύπτοντας από την αρχή τα χρώματα της μέρας, αν επιτέλους τα δάχτυλα μου θα χόρταιναν αγγίγματα.


Θέλω να πάω μια βόλτα. Έβγαλε ήλιο μέσα στο χειμώνα μας.

Σ.
ss@cityportal.gr