Πριν λίγες μέρες: Σκυμμένο βλέμμα, το κεφάλι έπεφτε μπροστά. Στεκόταν στη μέση της πλατείας αδιαφορώντας για τη βροχή που δυνάμωνε. Βλέποντας τους περαστικούς να την παρατηρούν έστρεψε το κεφάλι από την άλλη, σήκωσε τα χέρια της και τράβηξε τα μαλλιά της που έπεφταν στα μάτια της. Το πρόσωπο είχε σημαδευτεί από υγρά ρυάκια που φαίνονταν παράξενα όπως έπεφτε το φως. «Δάκρυα ή σταγόνες της βροχής είναι αυτά που κυλάνε στα μάγουλά της» αναρωτήθηκα… Πλησίασα αρκετά, τόσο ώστε ο σπαραγμός που έβγαινε να με αναγκάσει να κάνω μεταβολή. Ήταν ο θρήνος ενός ανθρώπου που ήθελε να μείνει μόνος του. Απομακρύνθηκα…
Οι περισσότεροι με τις πρώτες στάλες τρέχουμε να φυλαχτούμε στο πρώτο υπόστεγο, ανοίγοντας βιαστικά μια ομπρέλα. Δείχνουμε έναν ανεξήγητο φόβο για ό,τι είναι τελείως φυσιολογικό. Μας ενοχλεί ο ήλιος, η ζέστη, το κρύο, το χιόνι, η βροχή, αποφεύγουμε ό,τι μας «αγγίζει» . Προστατεύουμε τις ευαισθησίες μας κλείνοντας τους εαυτούς μας στις γυάλες μας και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα αστικά φαινόμενα των ντεσιμπέλ, στα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων, στις διαδρομές του λεωφορείου.
Πριν λίγα χρόνια: Εκείνη τη μέρα έβρεχε καταρρακτωδώς. Κι ενώ στα πεζοδρόμια οι περαστικοί αναζητούσαν προστασία από το μπουρίνι, μια άγνωστη μπροστά στο ναό του Αγίου Δημητρίου, ξυπόλητη απολάμβανε, παίρνοντας βαθιές ανάσες, την επαφή με το βρόχινο νερό που την έραινε, χορεύοντας το δικό της χορό της βροχής. Ήταν ένα ξάφνιασμα. Οι περαστικοί χλεύαζαν και διασκέδαζαν με το θέαμα, μέχρι που ένα ηλικιωμένο ζευγάρι επευφημώντας την «τρελή» ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ύστερα… ύστερα, αφού κοίταξε ο ένας τον άλλο στα μάτια, αγκαλιάστηκαν σε έναν δικό τους παλιό χορό. Μια αναπάντεχη έκπληξη. Κόλλησα.
Κάποιος όμως που απολαμβάνει τη βροχή, αναπνέει τις μυρωδιές της φύσης. Ανατριχιάζει όταν πέφτει η θερμοκρασία, ζει πιο έντονα και με το σώμα του βιώνει μια λαγνεία. Κάποιες ευαίσθητες, ευάλωτες ή μπορεί και αλλοπαρμένες ψυχές θα μιλήσουν για το άρωμά της, αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, με ένα κύμα νοσταλγίας υποστηρίζοντας «Η βροχή είναι λυτρωτική, σε αγγίζει και παρασύρει από το κορμί σου ό,τι το βαραίνει».
Πριν πολλούς αιώνες: Οι σταγόνες μαστίγωναν το πρόσωπο παρόλο που ήταν χαμηλής έντασης η βροχόπτωση. Σταματούσε και ξανάρχιζε. Μέχρι που σκοτείνιασε και η πυκνή ομίχλη που έπεσε χτύπησε καμπανάκι επιστροφής. Είχαμε αρχίσει να πεινάμε. Μια στάση στη ταβέρνα του Τζίμη στον Ταξιάρχη της Χαλκιδικής, ήταν ό,τι χρειαζόμασταν περισσότερο. Πιάσαμε ένα γωνιακό τραπέζι και εκεί αφοσιωθήκαμε εντελώς στα δικά μας. Όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε Θεσσαλονίκη ήμασταν σχεδόν μεθυσμένοι από την επαφή. Και όταν το ρημάδι το μυαλό είναι κολλημένο, καμία ανάρτηση, κανένα δισκόφρενο, καμία γεωμετρία δεν φέρεται φυσιολογικά… Αποτέλεσμα: η μηχανή να παραμιλά κι εμείς μέσα στη νύχτα κάτω από έναν έναστρο ουρανό να έχουμε οριζοντιωθεί στην άσφαλτο μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο από την υγρασία. Δεν μπορείς να τα ξεχάσεις αυτά, όχι ποτέ δεν θα ξεχαστούν τα χαμόγελα μιας πτώσης.
Και αν στους χάρτες της μνήμης έχουμε φορτώσει το κάθε εκατοστό με χίλιες ιστορίες κάποτε, σε άσχετο περιβάλλον, για αδιάφορους λόγους, ακατανόητα, επανέρχονται με απίστευτες λεπτομέρειες οι πιο παλαβές εικόνες, μέσα από λίγες σταγόνες βροχής. Ενώ άλλες, που αντικειμενικά θεωρούνται και πιο σημαντικές έχουν διαγραφεί εντελώς από τα κύτταρα της μνήμης μας. Πώς λοιπόν να μην υποκλιθούμε στις σταγόνες που ξεσκίζουν κάθε τι λογικά αντικειμενικό για να επαναφέρουν όσα μύριζαν ζωή…
«Βρεμένη σανίδα που σας χρειάζεται» έλεγε θυμάμαι ο παππούς… «Δεν περάσατε κατοχή, το ψωμί που τρώτε είναι γλυκό κι εσείς στα καλά καθούμενα τρελαίνεστε»! Ναι, πόσο αλήθεια είναι αυτό…
Σαν παιδιά διψούσαμε για συγκινήσεις και κάναμε πόλεμο… Τον ζούσαμε με τη φαντασία μας. Τώρα που η λογική μας καταπλάκωσε δεν παίζουμε με παιχνίδια, δεν παίζουμε με τη βροχή, δεν παίζουμε με τίποτα πια!
Και η δίψα μεγαλώνει…
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
