Μικρό μου πόνι, μικρό μου πόνι..Ήρθε η Άνοιξη ξανά..

Δεν μπορεί παρά να σου έρχεται η μελωδία στο μυαλό. Θα έλεγα πως είναι το παιδικό άσμα που μας ενώνει. (Σε σένα αναφέρομαι. Σε σένα που έχεις ήδη ακουμπήσει το πρώτο μαξιλαράκι που έχει κεντημένο πάνω του τον αριθμό τριάντα!).

Λίγο αυτή η ζαχαρένια μουσική και τα χαρωπά (μονίμως τώρα που το ξανασκέφτομαι) πόνι. Λίγο η όλη εξιδανικευμένη ομορφιά του κάμπου όπου αυτά έβοσκαν ελεύθερα και το πολύχρωμο ουράνιο τόξο (το βλέπαμε τόσες φορές μέσα στη διάρκεια ενός επεισοδίου που εγώ τουλάχιστον νόμιζα για ένα διάστημα ότι με το που θα σηκώσω το βλέμμα στον ουρανό της πόλης μας αυτό θα έβλεπα) και αμέσως μεταφερόμασταν στην Άνοιξη. Ακόμα και αν βρισκόμασταν μέσα σε ένα διαμέρισμα κατά την διάρκεια του χειμώνα.

Δεν ξέρω για σένα αλλά εμένα αυτή η μελωδία μου έρχεται στο μυαλό με το που μυρίζω μια αλλιώτικη ποιότητα στον βραδινό αέρα της πόλης. Βγαίνει το πόνι από μέσα μου. Διαλέγω αυτό το ζωηρό με την πλούσια μωβ χαίτη που θέλει να αρχίσει τα πετάγματα στον ανοιξιάτικο αέρα. Ένα είναι σίγουρο. Όσο πιο χιονισμένος είναι ο χειμώνας τόσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη για το ανέμισμα της χαίτης!

Ποιό πόνι διαλέγεις εσύ;