Πολλά έχουν γραφτεί για τον θάνατο. Η τέχνη, η φιλοσοφία, η θρησκείες και οι επιστήμες προσπαθούν ανά τους αιώνες να απαντήσουν στο αιώνιο αναπάντητο ερώτημα: Τι γίνεται μετά τη ζωή; Πολλοί θα απαντήσουν «ό,τι γίνεται και πριν» και θα μείνουν στην αοριστία του «δε γνωρίζω» ή «δεν έχει σημασία». Και αυτό ακόμα είναι μια απάντηση. Μπορεί όχι επαρκής, αλλά αρκετή για κάποιους.
Σχεδόν όλοι έχουν διαφορετική άποψη και διαφορετικά επιχειρήματα. Φυσικά κανείς δεν έχει δίκιο ή άδικο εφόσον κανείς δε μπορεί αν ξέρει. Και ο καθένας εν τέλει ακολουθεί την εξήγηση που τον «βολεύει» πιο πολύ, τη εξήγηση που τον βοηθά να συνεχίζει, σε ένα φάσμα «εξηγήσεων» που ξεκινά από το «τίποτα» και καταλήγει μέχρι την θέωση, την ανάσταση ή την μετενσάρκωση.
Από τις ατελείωτες σελίδες που έχουν γραφτεί για τον θάνατο, το κάθε κείμενο αντηχεί διαφορετικά στον καθένα και αγγίζει διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες οπτικές είναι αυτή του Γεώργιου Δροσίνη, στο ποίημα του «Τι λοιπόν;» το οποίο γράφτηκε περίπου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Σε αυτό το ποίημα, ο Δροσίνης αντιλαμβάνεται τον θάνατο ως μια νέα αρχή ή καλύτερα ίσως, ως σκοπό. Ο ποιητής δεν μπορεί να δεχθεί την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης και πως αυτό που ονομάζουμε Ζωή χάνει το νόημα και την αξία του όταν το σώμα αχρηστευθεί. Αντιθέτως, βλέπει τον θάνατο ως απότερο σκοπό της ύπαρξης και υπέρτατη αλήθεια. Γιατί να μην είναι «αβράδιαστη μέρα» αλλά «αξημέρωτη νύχτα»;
Και αναρωτιέται…
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Ολόκληρο το ποίημα:
Τι λοιπόν:
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Όσο δε γνωρίζουμε τι συμβαίνει μετά, η οπτική του Δροσίνη θα ακούγεται γι πάντα ως μια από τις πιο αισιόδοξες.
Διαβάστε επίσης:
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
