Μισθός γιατρού 245.000 ευρώ τον χρόνο και 3 μήνες διακοπές το χρόνο, αλλά κανείς δεν πάει σ αυτή τη δουλειά

Το πόστο αφορά την θέση αγροτικού ιατρού σε μια απομακρυσμένη, επαρχιακή κωμόπολη της Νέας Ζηλανδίας. Παρ όλην την υψηλή αμοιβή των 400 χιλιάδων δολαρίων (245.000 ευρώ) που προσφέρει, δεν φαίνεται να ελκύει κάποιον μέχρι στιγμής. Παράλληλα με την υψηλή αμοιβή  προσφέρετε επίσης και ένα πολύ ανταγωνιστικό πακέτο που περιλαμβάνει 3 μήνες διακοπές και καθόλου εργασία κατά τη διάρκεια των σαββατοκύριακων ή την νύχτα. Δυο χρόνια μετά τη δημοσίευση της σχετικής αγγελίας κανείς υποψήφιος δεν έχει ακόμα εμφανιστεί.

Ο υποψήφιος γιατρός θα πρέπει να ζήσει στο χωριό Γουαικάτο της περιοχής Τοκορόα, με πληθυσμό μόλις 13.000 κατοίκους.

 

Όπως εξηγεί ο Δρ. Κέννυ, υπάρχει μεγάλη ζήτηση τα τελευταία χρόνια για τις υπηρεσίες του με αποτέλεσμα να μην επαρκεί ο χρόνος του για να αναλάβει ο ίδιος όλες τις περιπτώσεις που έρχονται στο γραφείο του. Ούτε καν η κόρη του που προσλήφθηκε πριν δυο χρόνια ως παθολόγος δεν είναι ικανή να απορροφήσει τον μεγάλο όγκο δουλειάς.

 

 «Εάν αντιμετωπίζω δυσκολίες για να προσλάβω έναν γιατρό που θα δουλέψουμε μαζί, πλάι πλάι, φανταστείτε τι θα αντιμετωπίσω όταν εν όψει της συνταξιοδότησης μου, αναζητήσω τον αντικαταστάτη μου», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος στην Νεοζηλανδέζικη εφημερίδα «Herald».

Ο Δρ Κέννυ ωστόσο δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα. Φαίνεται ότι η ζήτηση για γιατρούς στην μακρινή Νέα Ζηλανδία είναι μεγάλη και η προσφορά δεν επαρκεί για να καλυφθούν όλα τα κενά.
 

Όπως εξηγεί στην ίδια εφημερίδα η Λίντα Ρέινολντς, η επικεφαλής του δικτύου αγροτικών ιατρών της Νέας Ζηλανδίας, «η πλειοψηφία των αντίστοιχων θέσεων εργασίας καλύπτεται συνήθως από αλλοδαπούς απόφοιτους σχολών ιατρικής και χρειάζεται περίπου δυο χρόνια κατά μέσο όρο για να βρεθεί ο κατάλληλος υποψήφιος».

 

Σύμφωνα με την Ρέινολντς, ο μέσος μισθός για μια τέτοια θέση που κυμαίνεται μεταξύ 150 και 280 χιλιάδων δολαρίων δεν μπορεί για κάποιους να αντισταθμίσει την απομόνωση που θα βιώσουν σε αυτές τις περιοχές, τις περιορισμένες δυνατότητες κοινωνικότης ζωής, τις ελάχιστες εναλλακτικές για σχολεία και την κακή πρόσβαση στο διαδίκτυο.