Αμνός (2021)

Η Μαρία και ο Ίνγκβαρ είναι ένα ζευγάρι Ισλανδών κτηνοτρόφων, που έχουν βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, και είναι βυθισμένοι στη θλίψη. Για να καλύψουν το συναισθηματικό κενό τους, αποφασίζουν να δώσουν την αγάπη τους σ’ ένα μικρό αρνί που εμφανίζεται μυστηριωδώς στη φάρμα τους. Αυτή τους η πράξη όμως φαίνεται πως παραβαίνει κάποιους αιώνιους νόμους της φύσης, με αποτέλεσμα να υποστούν τις συνέπειες. Μετά την αρχική ευφορία, οι δύο κτηνοτρόφοι θα διαπιστώσουν πως τα πάντα εδώ πληρώνονται, αλλά και πως η δυστυχία και οι αναποδιές στη ζωή μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Ο Αμνός είναι μια σκοτεινή, μεταφυσική ταινία, ένα οικολογικό θρίλερ που βρίσκει όμως τον δρόμο του αμέσως προς την καρδιά του θεατή, καθώς μιλάει για την αγάπη και την απώλεια, για την ελπίδα και τις μεγάλες αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας, αλλά και για τη δύναμη της Φύσης, που οι άνθρωποι, χαμένοι μέσα στον τεχνολογικό πολιτισμό τους, τείνουν να ξεχάσουν. Το υποβλητικό, μυστηριακό περιβάλλον της Ισλανδίας παίζει το δικό του ρόλο στην ταινία, δημιουργώντας εκείνη την ονειρική αίσθηση που μας γοητεύει στα παραμύθια. Αυτήν ακριβώς τη σκοτεινή, μεταφυσική, παραμυθένια διάσταση κατάφερε να συλλάβει ο Γιοχάνσον με το φακό του στην πρώτη του ταινία, που χαρακτηρίστηκε ένα «οπτικό ποίημα»: δημιούργησε ένα μαύρο παραμύθι που παραπέμπει (και) στην ελληνική μυθολογία. Μητέρα. Φύση Μια νέα σχολή «φολκ τρόμου» μοιάζει να αναδύεται διεθνώς και ο Αμνός φαντάζει ως ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νέου αυτού είδους. Στην δημιουργία της μοναδικής ατμόσφαιρας της ταινίας συνετέλεσε η σημαντική θητεία του σκηνοθέτη Βαλντιμάρ Γοχάνσον στον τομέα των ειδικών εφέ στο Χόλιγουντ (Fast and Furious 8, Rogue One: A Star Wars Movie Game of Thrones). Όπως εξηγεί ο ίδιος, οι παππούδες του είχαν μια φάρμα με πρόβατα και πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας εκεί, ενώ την ηρωίδα του Αμνού, τη Μαρία, την εμπνεύστηκε από τη δύναμη και την αποφασιστικότητα της γιαγιάς του. Ανέκαθεν ήθελε να διηγηθεί «μια ιστορία εμπνευσμένη από τα παραμύθια, μια ιστορία που θα αντανακλά την φύση στους ανθρώπους, και τους ανθρώπους στη φύση. Τον Αμνό τον εμπνεύστηκα όχι από ένα αλλά από πολλά ισλανδικά παραμύθια και λαϊκές δοξασίες. Και εγώ, και ο συν-σεναριογράφος μου, ο Sjón ενδιαφερόμαστε για ιστορίες που είναι κατά βάση ρεαλιστικές αλλά εμπεριέχουν ένα σουρεαλιστικό ή φαντασιακό στοιχείο το οποίο όμως παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά γίνεται κι αυτό ρεαλιστικό μέσα στην αφήγηση». Και υπογραμμίζει: «Η φύση δεν μπορεί να ελεγχθεί, ούτε μπορείς πραγματικά να προβλέψεις τις αντιδράσεις της, κι εμείς οι άνθρωποι εξαρτιόμαστε από αυτήν –είμαστε έρμαια των δυνάμεων της μητέρας-φύσης, και δεν μπορούμε να αποδράσουμε από τη μοίρα μας».